Αυτό κι αν δεν είναι από τα φαιδρά και παρδαλά που χαρακτηρίζουν τα «στελέχη» (χαραμίζεται η εσωτερικότητα της έννοιας με δαύτους) της Χρυσής Αυγής. Ενας εξ αυτών έχει εγχαράξει στο χέρι του τον αγκυλωτό σταυρό και από κάτω ακριβώς το περίφημο απόσπασμα του Ηράκλειτου, ένα απαρέμφατο δηλαδή που διαλαλεί την ανάγκη να πλησιάζουν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον: αγχιβασίην! Δηλαδή από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κάν” έλα. Το σύμβολο του μίσους δίπλα δίπλα με την κραυγή για συνύπαρξη. Ενας θεός ξέρει πού ανακάλυψε τον Ηράκλειτο ο Κασιδιάρης (περί αυτού πρόκειται), εάν γνωρίζει τη φιλοσοφία του και λοιπά. Καταλαβαίνει (;) εντούτοις ότι τα σύμβολα μορφοποιούν συγκινήσεις, απευθύνονται σε ψυχολογικούς συνειρμούς, στην ατομική ή συλλογική μνήμη, με πρόθεση κυρίως πολεμική. προτρέπουν τα υποκείμενα σε δράση χωρίς να τα διακρίνει μια εσωτερική λογική ενότητα.
Στα σύμβολα σκληρύνεται και πήγνυται ένα ερέθισμα, αποκρυσταλλώνεται κάποιος ψυχισμός. Είναι μεγάλη η δύναμή τους ειδικά σε ανθρώπους που δεν διαθέτουν ικανό πνευματικό βάρος ή αρκετόν ορθό λόγο. Εχουν βαθιά επίδραση σε πολλούς, διότι η ενικότητά τους καταφέρνει και γίνεται πληθυντικότητα, είτε ως φετίχ, είτε ως τυφλή πίστη, είτε ως «ιδεολογία». Τα διακρίνει απολυτότητα χωρίς να είναι απαραίτητα αποκαλυπτικό το νόημά τους, είτε είναι εικονικά σχήματα είτε λεκτικά (π.χ. σύμβολο του φωτός). Πολλοί τα αγαπάνε τα σύμβολα, ζούνε μέσω αυτών, αγωνίζονται γι” αυτά κι ενίοτε δίνουν και τη ζωή τους προκειμένου να υπερασπιστούν αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ότι μεταφέρει ή μεταδίδει στον τόπο των ιδεών, των αξιών, του νοήματος της ζωής. Αρα έχουν διαδραστική ικανότητα και συμπεριφορά, πέφτουν κορμιά, χάνονται ζωές γι” αυτά. Δεν τα βγάζει πέρα κανείς εύκολα μαζί τους, μόνο όταν γίνουν στενοί κορσέδες αναγκαζόμαστε, όχι να τα απαρνηθούμε αλλά να τοποθετήσουμε άλλα στη θέση τους. Αυτό εξαρτάται από το φάσμα και τον μηχανισμό της κοινωνικής σχέσης, τα οποία παραμένουν, ιστορικά, σταθερά. Ενίοτε η ερμηνεία τους μονοπωλείται, προφανώς για ιδιοτελείς σκοπούς, χάνεται όμως τότε ο πληθυντικός τους, συρρικνώνεται σε φανατικούς ερμηνευτές και γίνονται ιδεολόγημα και καρικατούρα.
Θα είχε ενδιαφέρον να μας εξηγήσει ένας λάτρης τους εγκλήματος πώς οδηγήθηκε στον Ηράκλειτο και στο συγκεκριμένο απόσπασμα, εάν βεβαίως είχε ενεργήσει από μόνος του και δεν είχε δασκαλευτεί.
Αλλά, με τέτοια σύγχυση που επικρατεί στον πνευματικό χώρο, αυτό θα ήταν ανόητο. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει, επιχειρηματολογεί όπως θέλει, ερμηνεύει κατά το δοκούν χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν, έτσι που έχει εκφυλιστεί το μέτρον και ο κοινός νους, έτσι που έχουν χαθεί η σοβαρότητα και η ελληνική γλώσσα!
Ακούς ο Κασιδιάρης αγχιβασίην! Θα πείτε ότι η αρχαιοελληνική γραμματεία έχει εξευτελιστεί με τη χρήση εκφάνσεών της από τους παλιούς και τους νέους ναζί. Εξακολουθεί όμως να προκαλεί εντύπωση η αναφορά στον Εφέσιο στοχαστή, έναν από τους πιο μαγευτικούς και ελκυστικούς διανοητές στην ιστορία του πνεύματος. Αλλά «είναι τόσο βολικό να είναι κανείς έλλογο πλάσμα, αφού έχει τη δυνατότητα να βρίσκει ή να πλάθει έναν λόγο για κάθε τι που (πρόκειται να) κάνει», όπως σημείωνε ο Benjamin Franklin (αναφέρεται στο «Το πολιτικό και ο άνθρωπος» του Π. Κονδύλη).
Αγχβασίην, λοιπόν. ναι, αλλά πώς, παρακαλώ;
g.stamatopoulos@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου