Η κατάσταση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγινε αντιφατική αλλά και προβληματική. Συχνά οι πολίτες αλλά και οι πολιτικοί πέφτουν θύματα μιας παραπληροφόρησης ή εκφοράς ενός χυδαίου λόγου, που κινείται πέραν κάποιων ορίων. Θεωρούσαμε δε πως ο αντίλογος σ' αυτή τη ρυπαρογραφία ήταν οι εφημερίδες, οι σοβαρές. Αυτές που μπορεί να έκαναν σφοδρή πολιτική κριτική αλλά δεν υπερέβαιναν τα εσκαμμένα.
Τελευταία αρχίζει να αμφισβητείται κι αυτή η ιδιότητα, της τήρησης δηλαδή ενός λόγου που θα αποδέχεται την ευπρέπεια. Ίσως να νιώθουν οι εφημερίδες την ασφυκτική πίεση του ηλεκτρονικού λόγου, που τους δημιουργεί προβλήματα επιβίωσης. Ίσως να λείπουν οι παλιοί εφημεράδες, που είχαν αρχές. Ίσως κάποιοι νεότεροι δημοσιογράφοι έχουν εγκολπωθεί την αντίληψη πως το παν είναι η επιτυχία. Με οποιονδήποτε τρόπο κι έρθει. Ακόμη και με δολοφονία χαρακτήρων. Με διασυρμό προσωπικοτήτων, με κρέμασμα στα μανταλάκια της προσωπικής τους ζωής.
Πρόσφατο κρούσμα μιας τέτοιας αντίληψης είναι ό,τι συνέβη με τον κ. Στέφανο Κασιμάτη και το άρθρο του στην εφημερίδα Καθημερινή. Αναφαίρετο - επιβαλλόμενο - δικαίωμά του είναι να ασκεί σκληρή κριτική σε πρόσωπα και κόμματα. Για τις απόψεις και τα έργα τους. Αποτελεί συστατικό στοιχεία ενός εύδρομου δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, ωστόσο, δεν εστίασε στην κριτική των απόψεων του κ. Κατρούγκαλου. Τις παρέκαμψε επιδιδόμενος σε σαρκαστική περιγραφή της κεφαλής του πρώην υπουργού επισημαίνοντας τις αλλαγές που έλαβαν χώρα με την απώλεια των βοστρύχων του. Δεν είναι η πρώτη φορά που διολισθαίνει σε τέτοιας κατηγορίας πικρόχολα σχόλια. Γι' αυτό και η αιτηθείσα συγγνώμη δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Μου θυμίζει τις αλήστου μνήμης αυτοκριτικές και εξομολογήσεις, που δεν αποτρέπουν την επανάληψή τους. Αντίθετα, τις ενισχύουν, ιδίως η παθητική αντιμετώπισή τους.
Δεν γνωρίζω αν ο δημοσιογράφος έχει κατανοήσει το μέγεθος του ατοπήματος. Επικαλείται άγνοια για το πρόβλημα υγείας του θύματός του. Κι αυτή η δικαιολογία τον εκθέτει ακόμη περισσότερο. Πέρα από το αυτονόητο, ότι η δημοσιογραφική πιάτσα γνωρίζει τα πάντα, του διαφεύγει το ουσιαστικότερο. Η δημοκρατία τραυματίζεται επικίνδυνα όταν αναδεικνύει το σώμα του πολιτικού και όχι τη σκέψη του. Την κρεβατοκάμαρα και όχι τα επιχειρήματα.
Και ασφαλώς ευθύνη έχει και η εφημερίδα. Και ο αρμόδιος αρχισυντάκτης. Μακάρι η εφημερίδα να κρατήσει την υπόσχεσή της, να μην ξανασυμβεί τέτοιο περιστατικό.
Ο γκρεμός είναι μπροστά μας. Η δημοσιογραφία η παλιά χάνει τους παλιούς βοστρύχους της, για τους οποίους επαιρόταν.
* Ο Ευάγγελος Αυδίκος είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Θ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου