Με το κόκκινο του αίματος είμαι, δηλώνει ο Ρίτσος. Είναι η αποδοχή της πυρπόλησης για το σώμα. Τα συναισθήματα που γίνονται καύσιμη ύλη για την αναγέννηση. Το κόκκινο στο Καστελόριζο ανεβάζει τους σφυγμούς. Το κόκκινο της πρόκλησης σε μια άσκηση ισορροπιών στο διπλωματικό πεδίο. Στο κόκκινο απειλεί ο ιός να φέρει τη χώρα, την κοινωνία και την οικονομία.
Μέσα σ’ όλα αυτά ένα διαφορετικό κόκκινο τρυπώνει στην ειδησεογραφία. Είναι το κόκκινο που βάφει την άσφαλτο στους δρόμους της χώρας. Η Κρήτη συνεχίζει να πληρώνει βαρύ τον φόρο αίματος στον Μινώταυρο της κεντρικής συγκοινωνιακής αρτηρίας. Κάθε τόσο και νέα θύματα. Κάθε φορά οι συνήθεις δηλώσεις που ξεχνιούνται αμέσως μετά.
Φταίνε πολλά. Η μέθη της ταχύτητας και η αίσθηση πως το κακό αφορά τους άλλους. Ο υπερτροφικός οδηγικός εγωισμός που δεν σέβεται τους άλλους. Θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλα. Οι δρόμοι σ’ όλη τη χώρα γέμισαν από εικονίσματα που μαρτυρούν τη σφαγή. Κάθε εικόνισμα και μια ιστορία για ξαφνικές απώλειες που θέρισαν ζωές, σακάτεψαν κορμιά, άφησαν πληγές σε ορφανά, στέρησαν γονείς από τα παιδιά και τη χώρα από νέους ανθρώπους με όνειρα.
Το αίμα που χύνεται στην άσφαλτο είναι μια παράλληλη πανδημία, που ζητάει συνεχώς νέο αίμα. Και αν στον κορονοϊό η επαγρύπνηση είναι αδιάλειπτη, οι απώλειες στους δρόμους ξεχνιούνται εύκολα. Απομένει μόνο ο μεγάλος πόνος στους συγγενείς. Οι επαρχιακοί δρόμοι έχουν εγκαταλειφθεί, συχνά σαρακοφαγωμένοι, στενοί. Ετοιμοι να βαφτούν με νέο αίμα.
Στους δρόμους εξελίσσεται ένας πόλεμος. Με πολλά θύματα, που πολλές φορές είναι νέοι, μέλη του ενεργού πληθυσμού. Κι όμως, δεν ιδρώνει το αυτί μας. Για τις ευθύνες εκείνων που αφήνουν τους δρόμους να σκοτώνουν ανθρώπους. Για τους ανευθυνοϋπεύθυνους που αποποιούνται τις ευθύνες τους.
Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι ο νομός της Πρέβεζας. Χωρίς θύμα από την πανδημία. Με έξι νεκρούς όμως μέσα σε πέντε μέρες. Οι τέσσερις απ’ αυτούς πάρα πολύ νέοι. Θύματα αυτοκινητικών δυστυχημάτων στις δύο εθνικές οδούς: τέσσερις στην παραλιακή εθνική προς Ηγουμενίτσα και δύο στην αντίστοιχη προς Ιωάννινα, λίγο πριν από τη Φιλιππιάδα. Εύκολη η μετάθεση των ευθυνών στα θύματα. Νίπτομεν τας χείρας μας και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ενας νομός που το παραλιακό του μέτωπο υπερπροβλήθηκε για την παραλία του. Δικαίως.
Ουδείς όμως ζήτησε ευθύνες απ’ αυτούς που άφησαν τους πολίτες απροστάτευτους. Καθένας/μία είναι κι ένα ενδεχόμενο θύμα του Μολώχ της ασφάλτου. Ανθρωποι και τόπος που ζουν ακόμη στον Μεσαίωνα των οδικών αρτηριών. Αυτοδιοικητική εξουσία και κοινοβουλευτική -μηδέ της υπουργικής εξαιρουμένης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου