Παρουσίαση του βιβλίου "Πολιτισμοί και κοινωνίες της νότιας Πίνδου

Μετά την παρουσίαση στο 'Απάγγιο':Γιώργος Νίκας, Ν. Γκίζας, Δ. Τσουμελέκας, Β. Ντερμάρης, Σ. Νταλαούτης, Θ. και Κ. Σούλτη, Φ.Λεοντάρη, Ε. Νταλαούτη και Α. Συγκούνα

Παρουσίαση του Βιβλίου "Πολιτισμοί και Κοινωνίες της νότιας Πίνδου

Με τον Βασίλη Ντερμάρη, την Ανθή Συγκούνα και την Αθηνά Παππά

Το μειλίχιο τέρας, Εφημερίδα των Συντακτών, 29 Μαρτίου 2013

Ο τίτλος είναι δανεικός. Ανήκει σε βιβλίο του ιταλού φιλοσόφου Σιμόνε που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα. Βάζει το νυστέρι του σ’ ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Στον τρόπο δηλαδή που ο καταναλωτισμός, ο σύγχρονος Μινώταυρος, άλλαξε προβιά παίρνοντας τη μορφή μειλίχιου όντος που νοιάζεται για το καλό όλων. Είναι η ίδια ιστορία που λέγεται με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Το ζήσαμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Υποσχέθηκε παραδείσους. Σαγήνεψε κλείνοντας το μάτι με υπονοούμενα. Ο κόσμος έμοιαζε νήπιος. Χωρίς προβλήματα. Με πλατιά χαμόγελα. Με μια διαρκή νιότη που την εξασφάλιζαν οι πολλές πιστωτικές κάρτες, τα τραβηγμένα πρόσωπα στα εργαστήρια των πλαστικών ελπίδων. Με μια έγνοια για ξόδεμα. Για φυγή. Οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν σαν τις σταγόνες στους καταρράκτες την ώρα που επιχειρούν το σάλτο μορτάλε.

       Οι άνθρωποι άλλαξαν. Έχασαν την ψίχα τους. Την ανθρωπιά. Τη σκέψη που λοιδορήθηκε. Ο σύγχρονος Μινώταυρος μπόρεσε να δράσει ύπουλα. Έγινε τρυφερός, τσαχπίνης. Πήρε το μάθημα από τον Θησέα. Άφησε τους λεονταρισμούς και την προσπάθεια να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους του. Ανακάλυψε τις γαλιφιές και μπόρεσε έτσι σιγά σιγά να καταβροχθίσει τα σωθικά του αντιπάλου του. Να τον κάνει υποχείριό του. Να πιστέψει σε νέους θεούς. Άρχισε να σκάβει το λάκκο του. Να βρωμίζει το περιβάλλον, να φοβάται και τη σκιά του, να τρομοκρατείται στην ιδέα των γερατειών. Να γίνει άφιλος. Να μείνει μόνος με την τηλεόραση. Να κάνει μέτρο της ευτυχίας του τις πιστωτικές κάρτες, τη διαρκή κίνηση, τα λαμπερά φώτα. Να ξεχάσει τη χαρά των απλών πραγμάτων, τη ζεστασιά του σπιτιού του, το χαμόγελο των αγαπημένων του ανθρώπων.

       Το μειλίχιο τέρας  πήρε τη μορφή της τηλεφωνήτριας που ντάλα μεσημέρι τηλεφωνούσε στους πελάτες, για να πουλήσει τα ‘εικονίσματα’ της καινούργιας ‘θεότητας’. Άνοιγες την τηλεόραση κι εμφανίζονταν με τη μορφή διαφημίσεων. Οδηγούσες και οι μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες σε έκαναν να νιώθεις ένοχος που δεν είχες προλάβει να ψωνίσεις. Το μειλίχιο τέρας έγινε η σύγχρονη λερναία ύδρα. Τα κεφάλια του αμέτρητα. Είχε την ικανότητα να παίρνει πολλές μορφές. Να τρυπώνει παντού και τελικά να ξεριζώνει την ψυχή των ανθρώπων. Να τους αναγκάζει να μαϊμουδίζουν. Να αγοράζουν ‘προτηγανισμένες’ συμπεριφορές. Ο σύγχρονος Μινώταυρος έχει την ικανότητα να κάνει τους ανθρώπους όμοιους. Να τους μετατρέπει σε μηχανές που απλώς αλέθουν. Που μέλημά τους έγινε η εικόνα, όχι η ουσία. Το μειλίχιο τέρας έχει κάνει τους ανθρώπους  ζόμπι. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί κανείς  να περιγράψει αυτούς που σκάβουν το λάκκο τους; Που μολύνουν το περιβάλλουν, καίνε τα δάση, ζούνε με θόρυβο, ξοδεύουν άστοχα το χρόνο τους και τρέχουν για να προλάβουν; Που η ζωή τους έχει γίνει ένα ανελέητο κυνηγητό της σκιάς τους;

       Το μειλίχιο τέρας έκανε καλά τη δουλειά του. Δημιούργησε άβουλα όντα που ξοδεύουν την ώρα τους στην πολυθρόνα πατώντας αμήχανα το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης. Σ’ αυτό έβαλαν πλάτη οι τράπεζες. Με τα δάνεια και το πλαστικό χρήμα. Καλλιέργησαν τεχνητούς παραδείσους. Είναι αυτές που πάσχιζαν να ταΐσουν την ακόρεστη βουλιμία του μειλίχιου τέρατος. Κι όταν πλέον ο καταναλωτισμός έφτασε στα όριά του, οι τράπεζες , μέσω των πολιτικών τους εκπροσώπων, αποσύνδεσαν τους πελάτες τους από τον τεχνητό παράδεισο. Τους έστειλαν στην ανεργία, τους πετσόκοψαν τους μισθούς, τους ρήμαξαν τις ζωές. Το μειλίχιο τέρας είχε κάνει τη δουλειά του. Καιρός να πληρώσουν οι  «αφελείς» που πίστεψαν σε τεχνητούς παραδείσους. Η Κύπρος είναι ένα ακόμη θύμα του τραπεζικού Μινώταυρου. Οι Κύπριοι αλλά και οι ‘νότιοι’ της Ευρώπης πληρώνουν με τις ζωές τους , αφού πρώτα τάισαν , με την αγορά εμπορευμάτων, τον Μινώταυρο της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.   Ο  ‘ελεύθερος’ κόσμος μας, παιδί του νεοφιλελευθερισμού, χάλκευσε χαλκεία της βούλησής του σύγχρονου πολίτη . Ήταν η αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει  τροφή του αχαλίνωτου καπιταλισμού.

       Αν η περιπέτεια που μας έχει γονατίσει όλους γίνει αφορμή να σκεφτούμε, να ξεριζώσουμε το ‘μειλίχιο τέρας’ εντός μας, μπορεί να ξαναβρούμε το νόημα στα καθημερινά πράγματα. Τότε, μπορεί να γίνει πιο καθαρή η ματιά μας όταν αποφασίζουμε για την τύχη της χώρας.  Να κατανοήσουμε πως εκείνοι στην Εσπερία που μας κουνάνε απειλητικά το δάκτυλο είναι οι ιδιοκτήτες του Μινώταυρου. Είναι αυτοί που έστελναν τους υπουργούς-ατζέντηδες για να αγοράσουμε τη δική τους πραμάτεια. Μαζί τους κι πολλοί απ’ τους ‘ημέτερους’  που σπέρνουν το φόβο, για να ξεστρατίσει η σκέψη μας από τις δικές τους ευθύνες.

Ε.Αυδίκος, Πολιτισμοί και κοινωνίες της Νότιας Πίνδου, Πεδίο, Αθήνα 2012

Ο Σύνδεσμος Συρρακιωτών Πρέβεζας, ο Δήμος Πρέβεζας και οι εκδόσεις «Πεδίο», παρουσιάζουν το βιβλίο του Ευάγγελου Αυδίκου «Πολιτισμοί και κοινωνίες της Νότιας Πίνδου». Η παρουσίαση θα γίνει την Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2013, στις 7.30 μμ, στη Θεοφάνειο αίθουσα Τέχνης στην Πρέβεζα.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Βασίλης Ντερμάρης, γεωπόνος, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας «Αντίλαλοι του Συρράκου»

Θεόδωρος Σούλτης, δικηγόρος, πρώην πρόεδρος της κοινότητας Συρράκου

Ανθή Συγκούνα, φιλόλογος

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Αλέκα Τσουμελέκα, νηπιαγωγός.

Λύκειο Ελληνίδων Δράμας, ευχές

Ευχαριστώ από καρδιάς τις κυρίες της Δράμας

Μασκαράδες και μάσκες

     Έχω δει αρκετές φορές την ταινία  «Η μάσκα», στην οποία ο Στάνλεϋ Ίπκις, ένας ταμίας σε τράπεζα , μεταμορφώνεται από μια χλωμή προσωπικότητα σ’ ένα δραστήριο ληστή που γεμίζει την οθόνη με τις απίστευτες επιτυχίες του. Το  μέσο που αλλάζει τη ζωή του είναι μια μάσκα, που τη βρήκε πεταμένη στο ποτάμι της απελπισίας του, εκεί που διάλεξε να κλείσει τη μίζερη ζωή του.

     Θυμάμαι τον ήρωα συχνά τον τελευταίο καιρό, ιδίως στις απόκριες αλλά και στα ρογκατσάρια του Δωδεκάμερου. Η μάσκα είναι μέσο παρενδυσίας. Χρησιμοποιείται όταν κάποιος θέλει να αλλάξει ρόλο, ιδίως σε μυστικιστικές τελετουργίες ή σε αστικές αποκριές. Εκεί η μάσκα είναι μέσο παρενδυσίας, που επιδιώκει να διαφυλάξει την ανωνυμία του ατόμου. Με τον τρόπο αυτό , δημιουργούνται προϋποθέσεις για πράξεις που είναι έξω από τις κοινωνικές και πολιτισμικές συμβατικότητες.

       Τα πράγμα αλλάζουν στα  λαϊκά δρώμενα, κυρίως τις αγροτικές τελετουργίες  των αποκριών(Μπέης και Βασιλιάς στη Θράκη, Κουδουνάτοι στη Σκύρο, Μπούλες στη Νάουσα, κ.λπ.). Το βάρος πέφτει στη στολή. Κουδούνια, τομάρια, φορεσιές παλιότερες αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν μια δαιμονιώδη ατμόσφαιρα. Στα πιο πολλά απ’ αυτά προτεραιότητα έχει η ολοκλήρωση μιας ιστορίας που αναφέρεται στη μετάβαση από το χειμώνα στην άνοιξη. Από το θάνατο στη ζωή. Από το σκοτάδι στο φως της προοπτικής. Όλη η ομάδα των συμμετεχόντων έχει πλήρη συνείδηση ότι αποκτούν υπόσταση από τη θέση τους στο δρώμενο. Δεν υπάρχουν ως άτομα αλλά ως μέλη μιας συλλογικότητας.  Κι όπου υπάρχει μάσκα αυτή είναι εργαλείο, μέσο της ολοκλήρωσης του δρώμενου . Είναι ένα προσωπείο. Όλοι , συμμετέχοντες και θεατές, γνωρίζουν τις συμβάσεις. Ξέρουν τους κώδικες . Αποδέχονται την ανατροπή της καθημερινότητας για να καλοπιάσουν τη φύση να μην ξεσπάσει πάνω στα γεννήματά τους. Η διασκέδαση δεν προηγείται. Ακολουθεί. Μάλλον συνυπάρχει.  Στο νου των ακολούθων σ’ αυτές τις αγροτικές τελετουργίες δεν είναι  να κρύψουν, να ξεγελάσουν τους θεατές και να έχουν «ασυλία» για τη μη συστημική συμπεριφορά τους. Η μάσκα τους γίνεται ένα προσωπείο, μέσα από το οποίο αντλούν ιδιότητες, αναγκαίες για να ανταποκριθούν στο ρόλο που αναλαμβάνουν στην επιτέλεση του δρωμένου. Το προσωπείο –μάσκα  μεταγγίζει σ’ αυτούς τη ζωτικότητα της ζωόμορφης παρενδυσίας τους. Κι έτσι οι ίδιοι γίνονται οι γαμέτες στην προσπάθεια να αναζωογονηθεί η φύση, να ενεργοποιηθούν οι δημιουργικές δυνάμεις και να κυλήσει και πάλι ο τροχός του κυκλικού χρόνου.  Οι μύστες της ομάδας του δρώμενου  ολοκληρώνουν το έργο τους  και μετά, αφού κρεμάσουν το προσωπείο,  επανέρχονται στην καθημερινότητά τους περιμένοντας να πράξουν το ίδιο τον επόμενο χρόνο.

      Στις μέρες μας έχουν εξοβελιστεί τα προσωπεία. Κυριαρχούν οι  μάσκες. Μόνο που η μάσκα είναι το ίδιο το πρόσωπό τους.  Δεν περιμένουν τις αποκριές για να αλλάξουν ρόλους. Για να εκτονωθούν. Για να δημιουργήσουν ένα χώρο για την ικανοποίηση των ανομολόγητων επιθυμιών τους. Γίνεται αυτό  κάθε μέρα. Το δέρμα του προσώπου τους έχει γίνει μια μάσκα πολλαπλών χρήσεων. Αλλάζει χρώμα και  σχήμα ανάλογα με την περίσταση. Ανάλογα με το δικό τους, το ατομικό συμφέρον. Γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους άλλους. Το πρόσωπό τους-μάσκα γίνεται κόκκινο από ένταση όταν τάχα μου υπερασπίζονται τα συμφέροντα των άλλων. Ενίοτε των αδύναμων. Γίνεται γκρί, άχρωμη όταν βρίσκονται σε κλειστά δωμάτια. Τότε γίνονται κυνικοί. Υπολογιστές. Όταν βρίσκονται μπροστά στις κάμερες βαφτίζουν το δικό τους συμφέρον εθνικό καθήκον. Βάζουν συναισθηματισμό στη φωνή τους που γίνεται παλλόμενη, έτοιμη να μετατραπεί σε λυγμό.

      Το δυστύχημα με τον πολιτισμό μας στις αρχές του 21^ου αιώνα είναι πως γεμίσαμε «μασκαράδες». Δραπέτευσαν από τις αποκριές και γέμισαν όλους τους χώρους. Κι αυτό είναι μια αρνητική εξέλιξη , ακόμη και για τη χαλάρωση, το ξόδεμα. Οι «μασκαράδες» που συναντιούνται, κυρίως, στους δημόσιους χώρους προκαλούν ένταση και ψυχική κόπωση. Απογοήτευση. Είναι τα ομιλούντα ράκη ενός πολιτισμού που έχει πορεύεται χωρίς κανόνες και ρόλους. Με έλλειμμα ευαισθησίας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Οι «μασκαράδες» κουράζουν και απελπίζουν. Ούτε να μας διασκεδάσουν δεν καταφέρνουν. Είναι η μάστιγα της εποχής μας.

annual Delta Symposium,April 17-20, 2013

The Department of English and Philosophy's annual Delta Symposium, is scheduled for April 17-20, 2013.  It features internationally known scholars and musicians who will gather at Arkansas State University's campus in Jonesboro.  In its 19th year, the symposium theme for 2013 is "Cultivating the Delta." As the title suggests, Delta Symposium XIX will appeal to scholars, students, and residents throughout the region who are interested in various musical traditions, photography, and film linked to the symposium's focus, as well as to agriculture and its effects on the environment, throughout the Lower Mississippi River Delta.  This year's featured participants include Bruce Jackson, Wes Jackson, and Julia "Butterfly" Hill as guest speakers and featured literary events by writers W. Stuart Towns, Janis Kearney, and Philip McMath, and Margaret Bolsterli.  The event culminates on Saturday April 20th with an architectural walking tour scheduled for 10:00 am that departs from the Craighead County Jonesboro Public Library and the Roots Music Festival that begins at noon at City Water and Light Park.  Featured acts include 2-Mule Plow, Cedric Burnside, and the New Agrarians.

For more information about the Symposium and the schedule of presentations, interested individuals may visit http://altweb.astate.edu/blues/ for an overview and access to the full schedule, from panel discussions and guest speakers to the Roots Music Festival.

Οι σύγχρονοι πειρατές

Το περιμέναμε, είν’ αλήθεια. Είχαν βάλει στο μάτι την Κύπρο οι κοτζαμπάσηδες της Ευρώπης. Δεν της συγχώρεσαν που σήκωσε το ανάστημά της. Που μπόρεσε να βγει αναγεννημένη από την εισβολή του 1974 που ισοπέδωσε κι έκαψε τα πάντα. Ο Αττίλας δεν τη λύγισε.Οι απειλές δεν την έκαναν να κιοτέψει. Σήκωσε τα μανίκια και μπόρεσαν όλοι μαζί να δημιουργήσουν το κυπριακό θαύμα, αγκάθι στο μάτι εκείνων που ήθελαν την Κύπρο υποτελή, χωρίς δικιά της φωνή. Κι εμείς οι Καλαμαράδες την καμαρώναμε, κάποιες φορές τη ζηλεύαμε. Ζηλεύαμε τους πολιτικούς της ηγέτες που μόνοιασαν μπροστά στα δύσκολα. Έβαλαν την πατρίδα τους μπροστά από τα κομματικά τους συμφέροντα. Πλήρωσε με αίμα την αποκοτιά της για μια ενιαία Κύπρο. Τα κορμιά των παιδιών της έπεσαν άψυχα από τον ιστό της εθνικής τους αξιοπρέπειας. Αντιστάθηκε στις σειρήνες του σχεδίου Ανάν που ήθελε να αφανίσει την κυπριακή της υπόσταση. Ο Τάσος Παπαδόπουλος, ο πρόεδρος του ΟΧΙ, έγινε το σύμβολο της ελεύθερης βούλησης των Κυπρίων, κόντρα στις φωνές-στην Ελλάδα και την Κύπρο-που προσπαθούσαν να εκμαυλίσουν τους Κύπριους.

       Η απόφαση των κοτζαμπάσηδων της Ευρώπης δεν ήταν καιρός εν αιθρία. Το μέγεθος της πειρατείας και της αναλγησίας τρομάζει. Επέπεσαν ως  όρνεα στις καταθέσεις των Κυπρίων. Ως σύγχρονοι πειρατές περίμεναν την ευκαιρία να κάνουν το καινούργιο τους ρεσάλτο. Τα όρνεα της Ευρώπης ηδονίζονται από την οσμή των καταθέσεων. Είναι το δεύτερο μεγάλο χτύπημα που δέχεται η Κύπρος στις τελευταίες δεκαετίες. Το πρώτο ήταν η εισβολή του 1974. Το δεύτερο χτύπημα είναι η λεηλασία των καταθέσεων. Η τιμωρία της Κύπρου για την προνομιακή σχέση της με τη Ρωσία. Οι κοτζαμπάσηδες της Ευρώπης αποκαλύπτουν τη βρικολιάστικη φύση τους. Θέλουν αίμα. Θέλουν να οδηγήσουν στα τάρταρα τους λαούς. Θέλουν να τους κάνουν γιουσουφάκια στη νέα τάξη πραγμάτων.

     Σήμερα, η Κύπρος, η Ελλάδα, η νότια Ευρώπη, οφείλουν να δώσουν απάντηση σ’ αυτή τη νέα λαίλαπα. Χρειαζόμαστε έναν κόσμο περήφανο. Και η περηφάνια χτίζεται με τα ΟΧΙ.

Οι σύγχρονοι πειρατές

Το περιμέναμε, είν’ αλήθεια. Είχαν βάλει στο μάτι την Κύπρο οι κοτζαμπάσηδες της Ευρώπης. Δεν της συγχώρεσαν που σήκωσε το ανάστημά της. Που μπόρεσε να βγει αναγεννημένη από την εισβολή του 1974 που ισοπέδωσε κι έκαψε τα πάντα. Ο Αττίλας δεν τη λύγισε.Οι απειλές δεν την έκαναν να κιοτέψει. Σήκωσε τα μανίκια και μπόρεσαν όλοι μαζί να δημιουργήσουν το κυπριακό θαύμα, αγκάθι στο μάτι εκείνων που ήθελαν την Κύπρο υποτελή, χωρίς δικιά της φωνή. Κι εμείς οι Καλαμαράδες την καμαρώναμε, κάποιες φορές τη ζηλεύαμε. Ζηλεύαμε τους πολιτικούς της ηγέτες που μόνοιασαν μπροστά στα δύσκολα. Έβαλαν την πατρίδα τους μπροστά από τα κομματικά τους συμφέροντα. Πλήρωσε με αίμα την αποκοτιά της για μια ενιαία Κύπρο. Τα κορμιά των παιδιών της έπεσαν άψυχα από τον ιστό της εθνικής τους αξιοπρέπειας. Αντιστάθηκε στις σειρήνες του σχεδίου Ανάν που ήθελε να αφανίσει την κυπριακή της υπόσταση. Ο Τάσος Παπαδόπουλος, ο πρόεδρος του ΟΧΙ, έγινε το σύμβολο της ελεύθερης βούλησης των Κυπρίων, κόντρα στις φωνές-στην Ελλάδα και την Κύπρο-που προσπαθούσαν να εκμαυλίσουν τους Κύπριους.

       Η απόφαση των κοτζαμπάσηδων της Ευρώπης δεν ήταν καιρός εν αιθρία. Το μέγεθος της πειρατείας και της αναλγησίας τρομάζει. Επέπεσαν ως  όρνεα στις καταθέσεις των Κυπρίων. Ως σύγχρονοι πειρατές περίμεναν την ευκαιρία να κάνουν το καινούργιο τους ρεσάλτο. Τα όρνεα της Ευρώπης ηδονίζονται από την οσμή των καταθέσεων. Είναι το δεύτερο μεγάλο χτύπημα που δέχεται η Κύπρος στις τελευταίες δεκαετίες. Το πρώτο ήταν η εισβολή του 1974. Το δεύτερο χτύπημα είναι η λεηλασία των καταθέσεων. Η τιμωρία της Κύπρου για την προνομιακή σχέση της με τη Ρωσία. Οι κοτζαμπάσηδες της Ευρώπης αποκαλύπτουν τη βρικολιάστικη φύση τους. Θέλουν αίμα. Θέλουν να οδηγήσουν στα τάρταρα τους λαούς. Θέλουν να τους κάνουν γιουσουφάκια στη νέα τάξη πραγμάτων.

     Σήμερα, η Κύπρος, η Ελλάδα, η νότια Ευρώπη, οφείλουν να δώσουν απάντηση σ’ αυτή τη νέα λαίλαπα. Χρειαζόμαστε έναν κόσμο περήφανο. Και η περηφάνια χτίζεται με τα ΟΧΙ.

Οι σύγχρονοι πειρατές

Το περιμέναμε, είν’ αλήθεια. Είχαν βάλει στο μάτι την Κύπρο οι κοτζαμπάσηδες της Ευρώπης. Δεν της συγχώρεσαν που σήκωσε το ανάστημά της. Που μπόρεσε να βγει αναγεννημένη από την εισβολή του 1974 που ισοπέδωσε κι έκαψε τα πάντα. Ο Αττίλας δεν τη λύγισε.Οι απειλές δεν την έκαναν να κιοτέψει. Σήκωσε τα μανίκια και μπόρεσαν όλοι μαζί να δημιουργήσουν το κυπριακό θαύμα, αγκάθι στο μάτι εκείνων που ήθελαν την Κύπρο υποτελή, χωρίς δικιά της φωνή. Κι εμείς οι Καλαμαράδες την καμαρώναμε, κάποιες φορές τη ζηλεύαμε. Ζηλεύαμε τους πολιτικούς της ηγέτες που μόνοιασαν μπροστά στα δύσκολα. Έβαλαν την πατρίδα τους μπροστά από τα κομματικά τους συμφέροντα. Πλήρωσε με αίμα την αποκοτιά της για μια ενιαία Κύπρο. Τα κορμιά των παιδιών της έπεσαν άψυχα από τον ιστό της εθνικής τους αξιοπρέπειας. Αντιστάθηκε στις σειρήνες του σχεδίου Ανάν που ήθελε να αφανίσει την κυπριακή της υπόσταση. Ο Τάσος Παπαδόπουλος, ο πρόεδρος του ΟΧΙ, έγινε το σύμβολο της ελεύθερης βούλησης των Κυπρίων, κόντρα στις φωνές-στην Ελλάδα και την Κύπρο-που προσπαθούσαν να εκμαυλίσουν τους Κύπριους.

       Η απόφαση των κοτζαμπάσηδων της Ευρώπης δεν ήταν καιρός εν αιθρία. Το μέγεθος της πειρατείας και της αναλγησίας τρομάζει. Επέπεσαν ως  όρνεα στις καταθέσεις των Κυπρίων. Ως σύγχρονοι πειρατές περίμεναν την ευκαιρία να κάνουν το καινούργιο τους ρεσάλτο. Τα όρνεα της Ευρώπης ηδονίζονται από την οσμή των καταθέσεων. Είναι το δεύτερο μεγάλο χτύπημα που δέχεται η Κύπρος στις τελευταίες δεκαετίες. Το πρώτο ήταν η εισβολή του 1974. Το δεύτερο χτύπημα είναι η λεηλασία των καταθέσεων. Η τιμωρία της Κύπρου για την προνομιακή σχέση της με τη Ρωσία. Οι κοτζαμπάσηδες της Ευρώπης αποκαλύπτουν τη βρικολιάστικη φύση τους. Θέλουν αίμα. Θέλουν να οδηγήσουν στα τάρταρα τους λαούς. Θέλουν να τους κάνουν γιουσουφάκια στη νέα τάξη πραγμάτων.

     Σήμερα, η Κύπρος, η Ελλάδα, η νότια Ευρώπη, οφείλουν να δώσουν απάντηση σ’ αυτή τη νέα λαίλαπα. Χρειαζόμαστε έναν κόσμο περήφανο. Και η περηφάνια χτίζεται με τα ΟΧΙ.

Πέτρος Μανταίος, Κούλουμα στις Κολώνες, Εφημερίδα των Συντακτών, 16 Μαρτίου 2013

Τα Κούλουμα, ως ονομασία εορτασμού της Καθαρής Δευτέρας, είναι γιορτή αθηναϊκή∙ πιθανότατα από την αρχαιότητα. Ετυμολογικά, στις ερμηνείες που εντοπίζονται, δύο θεωρώ ευλογοφανέστερες. Στην πρώτη η λέξη προέρχεται από αναγραμματισμό της λατινικής cumulus∙ πλήρης, δαψιλής, άφθονος, σωρός, αλλά και υπερβολικός. Αρκεί να φανταστούμε τα περίφημα «νηστίσιμα» της Καθαρής Δευτέρας που σε… βαρυστομαχιάζουν. Μια Καθαρή Δευτέρα, σε οικογενειακό τραπέζι (απαρτία, ούτε μία φωτογραφία ακόμα στον τοίχο των απόντων!), μετρήσαμε με τον αλησμόνητο Αντώνη Ταβάνη… 47 διαφορετικά πιάτα… νηστίσιμα!

Θεωρώ αυτή την εκδοχή λιγότερο πιθανή. Τη δεύτερη –και πιθανότερη– υποστηρίζει ο γενάρχης των αθηναιογράφων, Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους. Την αποδίδει σε παραφθορά του, επίσης λατινικού, columna, ae∙ κολόνα (παλαιότερα κολώνα), στύλος, στήλη. Καθώς η Καθαρή Δευτέρα, παλιά, γιορταζόταν, όπως και σήμερα, στην ευρύτερη περιοχή Φιλοπάππου. Ομως ξεκινούσε με γλέντι των Αθηναίων γαλατάδων –στην πλειονότητά τους Ρουμελιώτες, κυρίως Λιδορικιώτες– στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, που οι Αθηναίοι εκείνης της εποχής έλεγαν Κολώνες και οι Λιδορικιώτες, με την ενδεικτική ρουμελιώτικη προφορά, Κουλώνες. Από το columna λοιπόν και τις Κουλώνες προήλθε, πιθανότατα, το αθηναϊκό Κούλουμα. Στα παιδικά μας χρόνια, οι κάπως παλαιότεροι, θυμόμαστε τους Στύλους ως Στήλες του Ολυμπίου Διός.

Επίσης ο Καμπούρογλους, εξετάζοντας το ενδεχόμενο τα Κούλουμα να εορτάζονταν στην ευρύτερη περιοχή Φιλοπάππου, αλλά χαμηλότερα, στο λόφο Θησείου, εντοπίζει την παλαιότερη ονομασία Τριανταδυό Κολώνες! Προφανώς από το άθροισμα κιόνων του ναού του Ηφαίστου, του γνωστού Θησείου. Εδώ ταξιδεύουμε στο χρόνο. Καθώς, στην Τουρκοκρατία, τα Κούλουμα, εντοπισμένα πάλι στο Θησείο, ονομάζονταν Μπακλά χουράν. Μπακλά, τα κουκιά∙ πιθανότατος συνδυασμός με κουκοφαγία ή γιορτή αφιερωμένη στα κουκιά. Και ιδού τα αρχαιότατα Πυανέψια, από τον Πυανεψιώνα, τέταρτο μήνα στο Αττικό ημερολόγιο, 23 Σεπτεμβρίου-22 Οκτωβρίου. Πύανα, κύανα, κύαμοι∙ τα κουκιά. Πυανέψια, γιορτή αφιερωμένη στα κουκιά, απ’ αυτές που ονομάζονταν αναίμακτες θυσίες∙ δεν έτρωγες δηλαδή τίποτε από σφάγιο.

Ακριβώς όπως στα Κούλουμα, με τα οποία άλλωστε ξεκινάει η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής! Θαύμα! Θαύμα το πώς περνάνε παλιά έθιμα, παλιές θρησκείες στις νεότερες! Με τα Κούλουμα ξεκινάει η μεγάλη νηστεία την επομένη των Απόκρεω (από κρέας απέχω). Στα Πυανέψια οι Αθηναίοι έτρωγαν, κατά βάση, ζουμί από όσπρια αναμεμιγμένα με κριθάρι! Μετάβαση και διαδοχή εθίμων κάνουν τις αποστάσεις του χρόνου συντομότερες.

Οταν με το καλό γύρισε ο Θησέας τροπαιούχος από την Κρήτη στην Αθήνα –στις 8 Πυανεψιώνος– το πρώτο ήταν να θρηνήσει τον άτυχο πατέρα του που αυτοκτόνησε από παρεξήγηση. Το δεύτερο, να τιμήσει με ιερό και γιορτές τον Απόλλωνα. Εδώ είμαστε. Από τα Πυανέψια με τον Θησέα και το Θησείο με τις Τριανταδυό Κολώνες, στα Κούλουμα στις Κολώνες και στους Ρουμελιώτες γαλατάδες της Αθήνας να γλεντάνε… αναίμακτα, δηλαδή… νηστίσιμα!

Γιώργος Καραμπελιάς, Η αποστασία των διανοουμένων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2012, σελ.318.

    Μ’ έχει απασχολήσει αρκετά το θέμα των διανοουμένων αλλά και η θέση τους-και σχέση-στο δημόσιο χώρο. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Από τη μεριά, όπου κι αν στέκεσαι, η κατακλείδα πολλών συζητήσεων είναι «τι τα θέλεις τι τα γυρεύεις. Δεν υπάρχουν διανοούμενοι σήμερα. Κρύβονται. Ασχολούνται με άλλα. Ενσωματώθηκαν στο σύστημα».

     Είναι ψέματα όλα αυτά; Όχι. Είναι η μισή αλήθεια. Αν ακούγονται οι διανοούμενοι σήμερα εξαρτάται από το αντηχείο, που αυτό είναι τα ΜΜΕ. Αναμφίβολα, πολλοί απ’ αυτούς που εμφανίζονται κυρίως στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ή γράφουν στις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας –πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς- είναι οι αρεστοί. Όσοι υποστηρίζουν τις κυρίαρχες απόψεις. Αυτοί που συντάσσονται με τις τρέχουσες πολιτικές. Κάποιες φορές εκφράζουν κάποιες διαφωνίες, η ουσία όμως βρίσκεται στο ΑΛΛΑ….

       Εκείνοι που διατυπώνουν έναν αντιρρητικό λόγο, μια άλλη πρόταση, σπάνια βρίσκουν στασίδι στα τηλεοπτικά στούντιο. Κι όταν τους καλούν φροντίζουν να τους μετατρέπουν σε άφωνους παρατηρητές, γιατί κάθε φορά που επιχειρούν να αρθρώσουν τις απόψεις τους, το «τηλεοπτικό’ ιερατείο δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί.

       Ας το συνδέσουμε με τον Ράμφο, στις απόψεις του οποίου  ο  Καραμπελιάς αναφέρεται σε μεγάλο μέρος του βιβλίου. Ο Ράμφος ανήκει στους διανοούμενους που τα τελευταία 3-4 χρόνια έχουν ανοίξει οι τηλεοπτικές πόρτες ενώ συχνά φιλοξενούνται οι απόψεις του σε διάφορες εφημερίδες. Δεν υπάρχουν άλλοι Έλληνες φιλόσοφοι, κοινωνικοί επιστήμονες, διανοούμενοι; Προφανώς, υπάρχουν. Η ανάδειξη όμως του Ράμφου οφείλεται στις απόψεις του που λειτουργούν ως νομιμοποιητικός λόγος ενός διανοουμένου που πρέπει να περιβληθεί με αξιωματικό κύρος. Πιο συγκεκριμένα. Ο ίδιος γράφει στο Έλληνες και Ταλιμπάν. «Η παθολογία του αγκυλωμένου χρόνου εντός οφείλεται στο γεγονός ότι το παρελθόν προβάλλει στη ζωή μας ως πρότυπο διαπλάσεως ηθικών αξιών. Ωστόσο το πρόβλημα δεν έγκειται στην ακτινοβολία του παρελθόντος(γιατί, ας πούμε, να θαυμάζωμε απεριόριστα  τον Όμηρο, τον Σοφοκλή, τον Σωκράτη, τους Μαραθωνομάχους ή τον Αλέξανδρο;)αλλά στον εκ του παρελθόντος εαυτό, στην εκείθεν ταυτότητα. Το ήθος μας πλάθεται κατοπτρικά στα πλαίσια δεδομένης εικόνος , δηλαδή μιας ταυτότητος, η οποία προέρχεται από τη στατική μνήμη, και όχι από τη δημιουργική προσπάθεια που ωθεί τον χρόνο ορμητικά  να εκβάλη στο μέλλον».

     Τι λέει στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Ράμφος; Επιτρέψτε μου το χαρακτηρισμό «κοινοτοπίες» μαζί με μια μεταμοντέρνα αντίληψη της σχέσης παρελθόντος και παρόντος. Πρώτα πρώτα, γιατί δεν πρέπει να θαυμάζουμε τους μεγάλους της αρχαιοελληνικής γραμματείας; Αυτό μοιάζει για προσπάθεια να ξεφορτωθούμε μια κληρονομιά που τη θαυμάζει όλος ο κόσμος, που ανήκει σ’ όλο τον κόσμο, επειδή νιώθουμε άβολα μαζί της. Πουλάμε τα παλιά ασημικά γιατί θέλουμε ν’ αγοράσουμε πλαστικά μαχαιροπήρουνα της μιας χρήσης. Δεν ήταν αυτή η αντίληψη που ευθύνεται για το ξεπάστρεμα της κληρονομιάς μας μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Τότε που οι διανοούμενοι της εποχής απαξίωσαν τον λαϊκό μας πολιτισμό κι έκαναν τους ανθρώπους να ντρέπονται για τη ζωή τους. Τότε που πούλησαν προίκες και αξεπέραστα έργα λαϊκής υφαντικής για να αγοράσουν από τους γυρολόγους  τα πλαστικά σύμβολα όσων εξωθούσαν , σαν το Ράμφο, «τον χρόνο ορμητικά να εκβάλη στο μέλλον». Και το αποτέλεσμα αυτής της μειονεξίας για το παρελθόν; Γκρεμίστηκαν οι ελληνικές πόλεις και αντικαταστάθηκαν από τερατόμορφα οικοδομήματα. Άδειασε η ύπαιθρος, ερήμωσαν τα χωριά κι αυτή η ανισομέρεια έγινε μια χέουσα πληγή στο σώμα της Ελλάδας. Ευθύνονται όμως οι Έλληνες για όλα αυτά, γιατί προσκολλήθηκαν σε μια στατική μνήμη-περίεργη φράση μια και η μνήμη ποτέ δεν είναι στατική, η ταχύτητα αλλάζει. Είναι σαν το αυτοκίνητο που κινείται αλλά γίνεται ανεπαίσθητα για τους επιβάτες, σε σημείο που έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν κινείται.

       Ο Ράμφος είναι υπέρ ενός άλλου χώρου που θρυμματίζει το χώρο. Μια διευκρίνιση. Δεν υποστηρίζω τη διπολική αντιμετώπιση του χρόνου. Θεωρώ αυτό γίνεται μέσα από μια ομαλή συνομιλία που οδηγεί σε αλλαγές που αφομοιώνονται από τους ανθρώπους.

       Ο Ράμφος και άλλοι διανοούμενοι έχουν προνομιακή μεταχείριση γιατί επικρίνουν την εμμονή των Ελλήνων σ’ έναν διαφορετικό χρόνο. Ότι είναι τεμπέληδες, ανεπρόκοποι. Παρόλο, που επικαλείται το χρόνο απουσιάζει ο χρόνος ως πλαίσιο για τον εγκιβωτισμό των απόψεών του. Ο ελληνικός χώρος καταστράφηκε από τον καπιταλιστικό χρόνο του ασύδοτου καταναλωτισμού που ισοπέδωσε τις πόλεις, μόλυνε τα ποτάμια και τις θάλασσες , κατέστρεψε τα δάση κι απέκλεισε τις παραλίες, δείγματα της ανάδειξης της στρεβλής νεωτερικότητας σε σημαία μιας κοινωνίας που έβαλε στη θέση των αρχαίων αγαλμάτων τον ορείχαλκο όσων έζησαν απομυζώντας το δημόσιο χρήμα.

       Επιστρέφοντας στην αρχή της ομιλίας μου, από την άλλη απαξιώθηκαν όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι στην Ελλάδα, ιδίως οι πανεπιστημιακοί. Τους κόντυναν επιστημονικά και τους εμφάνισαν ως η αιτία του κακού για την Ελλάδα. Είν’ αλήθεια πως το ελληνικό πανεπιστήμιο τροφοδότησε τον χρόνο της μετανεωτερικότητας. Ένα μέρος απ’ αυτούς. Αυτοί που είδαν τα αξιώματα ως σκαλοπάτι για πολιτική καριέρα. Αυτοί που ως χρυσοποίκιλτοι σύμβουλοι προσέφεραν την ακαδημαϊκή τους τήβεννο στην πολιτική εξουσία που αναζητούσε ενίσχυση της αξιοπιστίας του πολιτικού τους λόγου. Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την κομματική τους ταυτότητα , ή τις διακομματικές συνεργασίες για να έχουν προνομιακή σύμβαση στα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα οποία σταδιακά άμβλυναν τη συνείδησή τους ως διανοουμένων ταγμένων στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου και όχι των οικονομικών και εκδοτικών συμφερόντων.

     Το βιβλίο του Καραμπελιά είναι τολμηρό. Θέτει , χωρίς συμβιβασμούς, ένα καίριο ζήτημα για την ελληνική κοινωνία. Βαθύς γνώστης της ιστορίας αντλεί παραδείγματα από ένα ευρύ πεδίο αλλά και από πολλές ιστορικές περιόδους αποδεικνύοντας ότι η κατανόηση του παρόντος προϋποθέτει τη γνώση του παρελθόντος. Το αποδεικνύει η ιστορική του περιδίνηση στο ‘τις πταίει’ για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Αποδεικνύει ότι η άποψη «μαζί τα φάγαμε» δεν είναι πολιτικό ευφυολόγημα του γνωστού πολιτικού αλλά και του πολιτικού συστήματος, που προσπάθησε να μοιράσει την ενοχή σ’ όλους στην τρέχουσα βαθύτατη οικονομική κρίση. Αποδεικνύει ότι η άποψη αυτή είναι ένα διαχρονικό πολιτικό μοτίβο που χρησιμοποιήθηκε και για τα δάνεια τα επαναστατικά. «Όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις των αποικιακών συμβάσεων , τη μερίδα του λέοντος την καρπώθηκαν οι δυτικοί τραπεζίτες και οι «φιλέλληνες’ των κομιτάτων, με το αζημίωτο για τα μέλη του «εκσυγχρονιστικού» αγγλικού κόμματος στην Ελλάδα, που πέραν της Ελλάδας στην Αγγλία, χρησιμοποίησαν τα εναπομείναντα χρήματα του δανείου για να εδραιώσουν τη θέση τους». Αν αλλάξουμε κάποιες λέξεις μπορούσε να αποτελεί η διαπίστωση αυτή αποτύπωση του τι σημαίνουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις και ποιοι τελικά ωφελούνται. 

Μaργαρίτας Κουλεντιανού,Αμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013

Την Τετάρτη κηδέψαμε τον Γιάννη. Παλιός φίλος από τη γειτονιά, σπούδαζε ήδη στη Θεσσαλονίκη και «μην ανησυχείτε, θα την προσέχω εγώ», είπε στους γονείς μου λίγες μέρες πριν φύγουμε με το βραδινό τρένο. Στον σταθμό μάς περίμενε ο Καρχαρίας – να το alter ego μου, είπε, βάζω στοίχημα ότι θα έχει φοβερά σάντουιτς στην τσάντα του. Είχε. Την άλλη μέρα, πριν καλά καλά ξυπνήσω, τα αγόρια μού είχαν ήδη βρει συγκατοίκους, πήγαμε να δούμε το σπίτι και χωρίς πολλά πολλά το νοικιάσαμε, τέσσερις κοπέλες πρωτοετείς από την Αθήνα, την πρώτη τους μέρα στη Θεσσαλονίκη, με μόνη ασφάλεια τα λόγια του Γιάννη ότι όλα θα πάνε καλά.

Πήγαν όλα καλά. Με βόλτες στην παραλία, παρέες και ατέλειωτες νυχτερινές συζητήσεις. Μοιραζόμαστε τη λαχτάρα να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο και είμαστε σίγουροι ότι τον αλλάζαμε, μέρα τη μέρα, με κάθε μας σκέψη, κάθε μας λέξη, κάθε κρασοκατάνυξη στις ταβέρνες της Πάνω Πόλης, κάθε ρεφενέ για να αγοράσουμε κουλούρια μόλις έβγαιναν απ’ τον φούρνο στη Ροτόντα, στις πέντε το πρωί. Μοιραζόμαστε την υποθήκη γονιών και δασκάλων, πιστεύοντας όχι ότι θα γίνουμε αλλά ότι ήδη είμαστε καλύτεροι απ’ αυτούς. Στην πορεία χαθήκαμε. Οι περισσότεροι διάλεξαν να στριμώξουν την ιδεολογία τους στα ασφυκτικά πλαίσια κομμάτων. Ετσι και ο Γιάννης. Μαχόμενος δικηγόρος, με πίστη στο κόμμα του, χρόνια ολόκληρα στους δρόμους δουλεύοντας για τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που δεν ήρθαν. Τελευταία, μια βαθιά ρυτίδα χάραζε το μέτωπό του, κι είχε ξαναγυρίσει στις πρώτες του αγάπες, τη βάρκα του και το ψάρεμα.

Εκείνα τα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, είχαμε την αίσθηση ότι θα είμαστε αιώνιοι. Οτι αιωνίως θα μπορούμε να φτιάχνουμε και να χαλάμε, να δοκιμάζουμε και πάλι απ’ την αρχή, να το κουβεντιάζουμε, να το αναλύουμε, ενίοτε να το ψηφίζουμε. Μετά, τα πράγματα πήραν άλλους δρόμους. Με μια ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη διαδικασία «εκμαυλισμού» -για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του καθηγητή Μπέη- χάσαμε τους στόχους μας και ακολουθήσαμε αυτούς τους άλλους δρόμους, ανέμελοι και αφελείς. Είναι άραγε αυτά όλα δικαιολογίες για να πει κανείς στα παιδιά που λιμοκτονούν, στους φοιτητές που βλέπουν το ακαδημαϊκό τους μέλλον να πιάνεται και να χτυπιέται στα δίχτυα της «Αθηνάς», στους νέους που μένουν άνεργοι ή δουλεύουν με μισθούς πείνας και ανασφάλιστοι, σ’ εκείνους που τα «κατάφεραν» και έφυγαν από την Ελλάδα; Μπορούμε να περιμένουμε από τα παιδιά μας, που τους επιφυλάξαμε για κληρονομιά την Ελλάδα των Μνημονίων, να είναι μεγαλόψυχα και να μας κρίνουν με επιείκεια; Θέλουμε;

Φαντάζομαι πως κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει ούτε σ’ αυτά τα παιδιά που είναι εκτεθειμένα σε απεχθείς δυνάμεις διατεθειμένες να τα συμπιέσουν όσο πιο κάτω γίνεται, ούτε στα παιδιά που υπήρξαμε εμείς κάποτε. Πήραμε τη ζωή μας λάθος και οι χειρισμοί μας αποδείχτηκαν ανεπιτυχείς. Ομως, οι βόλτες στην παραλία, τα μπιλιάρδα στην Αγγελάκη, ο κήπος του Χημείου, το σπίτι στις Σαράντα Εκκλησιές φτιάχνουν μια ιστορία που αξίζει τον κόπο να διηγηθούμε στα παιδιά μας. Στην επίθεση που υφιστάμεθα σήμερα, αυτές οι καλές στιγμές που ήμαστε παρέα, μιλάγαμε, γελάγαμε και εμπνέαμε ο ένας τον άλλο είναι τα πιο ισχυρά αμυντικά όπλα μας.

43rd International Ballad Conference of the Kommission fόr Volksdichtung Stellenbosch, South Africa, 13-19 October 2013

The South African Society for Cultural History, in collaboration with the University Museum, Stellenbosch University invites submissions for the


As this will be the first KfV conference in the Southern Hemisphere, we look forward to exploring some fascinating issues in song scholarship:
• Bridging traditions: Exploring the relationship between the song culture of all South Africans and academic scholarship;
• Exchange, acculturation and borrowing: Indigenous cultures’ relationship with European musical, literary and religious influences. (This theme could also be productively applied to other regional and national situations.)

Main Conference Theme: Social Issues in Ballads and other Songs
In light of the conference in Stellenbosch, South Africa, Southern Hemisphere, the letter S is key to this theme: Status, Social customs, Singing and society, Singing and social class, Servants/Service, Slavery, Subservience, Spirituality, Scorn, Sanctity, Sacrifice, Sexuality
      We also welcome papers on other social issues, the music and performance of ballads and songs, and other topics on folk song in general.
      The theme can be applied in various ways. Where a social issue emerges from the content of a ballad (for instance the subservience of women in a patriarchal society), it could be discussed in the context of a specific society’s social structure. It might also be possible to explore examples of ballads and other songs being used intentionally to address social issues. Or, one might analyze the popularity of ballads that tell stories of societies and customs past even though their cultural context no longer exists.

Papers will be accepted in any of the official languages of the Kommission fόr Volksdichtung, German, French and English.

Please submit abstracts with the following requirements before 25 March 2013:

- up to 300 words, referring to the paper’s content, academic perspective and argument

- supply author’s name, title, address, affiliation and contact details, along with a brief account of the author’s career and research interests (up to 200 words)

- attachment to email in Word format

Abstracts will be peer-reviewed.

Send abstracts as attachments to: Matilda Burden: mb4@sun.ac.za>

Thank you
Prof Matilda Burden: Conference organizer

----------------------

Posted by

Thomas A. McKean, president, Kommission fόr Volksdichtung

Deputy Director, Elphinstone Institute, University of Aberdeen


The University of Aberdeen is a charity registered in Scotland, No SC013683.

Παρουσίαση βιβλίου

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσιάζουν την Τετάρτη 13 Μαρτίου στις 19:30 στη Βιβλιοθήκη Τριών Ιεραρχών, Δημητριάδος 180 και Ογλ, το βιβλίο του Γ. Καραμπελιά “Η Αποστασία των Διανοουμένων”. Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι Γ. Κοντογιώργης, καθ.  Παντείου, Β. Αυδίκος, καθ., Διευθ. Τομέα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Παν. Θεσσαλίας και ο συγγραφέας. Θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Χρ. Μπουκώρος.

Τσώλης Ζώης,Μέτρα εδώ και τώρα κατά της φτώχειας, ΤΟ ΒΗΜΑ, 10 2.2013

 

EMAIL| 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  10/03/2013 05:45

emailεκτύπωση  

Οι εικόνες θλίψης που κάνουν τον γύρο του κόσμου με Αθηναίους κάθε ηλικίας να συνωστίζονται στις ουρές της Βαρβακείου για ένα δωρεάν σουβλάκι ή στις λαϊκές αγορές για μια τσάντα με χόρτα γεμίζουν οργή όλους τους σκεπτόμενους Ελληνες.

Τους γεμίζουν οργή για την πρωτοφανή αδυναμία της Πολιτείας να αντιμετωπίσει τη φτώχεια που έχει σπείρει η τετραετής λιτότητα σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Ενα τεράστιο βάρος το οποίο σηκώνουν η Εκκλησία και οι δήμοι.  

Είναι τραγικό για τους εργαζομένους, τους φορολογούμενους Ελληνες οι οποίοι κοντά δύο δεκαετίες τώρα στήριξαν με τις δυνάμεις τους και προστάτευσαν από την πείνα χιλιάδες μετανάστες, να βλέπουν συγγενείς, φίλους και γείτονες σε αυτή τη μοίρα. Πέρα όμως από την ευαισθησία του καθενός, το γεγονός είναι ένα:

Εξακολουθεί να είναι ευθύνη της Πολιτείας να λάβει όλα εκείνα τα μέτρα για να διώξει την πείνα από τις γειτονιές και να προστατεύσει όλους όσοι έχασαν τη δουλειά τους και ίσως και την περιουσία τους.

Το κρίσιμο ερώτημα για μια εξουσία χωρίς φαντασία είναι πώς μπορεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική χωρίς χρήματα. Σε αυτό θα έπρεπε να έχουν ήδη απαντήσει οι πολιτικές δυνάμεις και να απαιτήσουν λύσεις από την τρόικα για το δίχτυ κοινωνικής προστασίας που έχει ανάγκη η χώρα.

Αναμφίβολα τον πρώτο λόγο έχει η επιστημονική κοινότητα που γνωρίζει πολύ καλά πως η άσκηση στοιχειώδους κοινωνικής πολιτικής μπορεί να στηριχθεί προσωρινά στην αναδιανομή διαθέσιμων πόρων και στην εκπόνηση ειδικών προγραμμάτων από το ΕΣΠΑ που θα ενέκριναν άμεσα οι ανησυχούντες Ευρωπαίοι.

Οριστικά το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με δράσεις για την επιστροφή της οικονομίας στον δρόμο της ανάπτυξης.

Η κυβέρνηση που έχει αφιερώσει μήνες στη διαπραγμάτευση του μνημονίου θα μπορούσε έστω να αντιγράψει μέτρα που πήραν άλλες χώρες του Νότου, με πρώτη την Ιταλία, για να ανακόψει την ανεργία.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να υιοθετήσει το μέτρο της μηδενικής φορολογίας για τη στήριξη και δημιουργία νέων επιχειρήσεων που παράγουν καινοτόμα προϊόντα και όσων έχουν καθαρά εξαγωγικό προσανατολισμό και να μηδενίσει τις ασφαλιστικές εισφορές για την πρόσληψη νέων επιστημόνων, ανέργων, που δεν παίρνουν καν επίδομα ανεργίας.

Ισως θα μπορούσε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιρλανδίας, που δημιούργησε ειδικό ταμείο για να βοηθήσει τις μικρές νέες επιχειρήσεις (start-ups) οι οποίες απασχολούν ως 10 άτομα.

Είναι προφανές ότι χωρίς τόλμη και φαντασία η σημερινή κατάσταση δεν αντιστρέφεται...

ztsolis@dolnet.gr

Εξελέγη χθες με ποσοστό 56,9%, ενώ το ποσοστό συμμετοχής ανήλθε στο 85% στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Νέος πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας αναδείχθηκε ο καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας και κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής κ. Γιάννης Μεσσήνης λαμβάνοντας το 56,9% των ψήφων. Οι εκλογές διεξήχθησαν μέσω της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και συμμετείχε το 85% των εκλεκτόρων μελών ΔΕΠ του τοπικού Ακαδημαϊκού Ιδρύματος.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών ψήφισαν συνολικά 365 εκλέκτορες από τους 429, ποσοστό συμμετοχής γύρω στο 85%, εκ των οποίων βρέθηκαν 17 λευκά. Ο κ. Μεσσήνης έλαβε 198 ψήφους και ποσοστό 56,9%, ο καθηγητής του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας Πολεοδομίας Περιφερειακής Ανάπτυξης κ. Γιώργος Πετράκος έλαβε 140 ψήφους και ποσοστό 40,2% και η καθηγήτρια Νομικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Θεοφανώ Παπαζήση έλαβε δέκα ψήφους και ποσοστό 2,9%.

Η ηλεκτρονική ψηφοφορία ξεκίνησε στις 9 το πρωί και έληξε στις 4 το μεσημέρι, καθώς δόθηκε μία ώρα παράταση. Μετά από μία ώρα περίπου ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. Οι εκλογές διεξήχθησαν χωρίς προβλήματα, ενώ ήταν η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκαν μέσω της ηλεκτρονικής ψήφου.

Στη δήλωσή του ο νέος πρύτανης τόνισε πως «θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλα τα μέλη ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που με ψήφισαν, ώστε να εκλεγώ πρύτανης. Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ κρίσιμη για τη χώρα μας και την ανώτατη εκπαίδευση και ως εκ τούτου χρειάζεται αρκετή δύναμη και θέληση, προκειμένου το Πανεπιστήμιό μας να πετύχει τους στόχους του. Για το σκοπό αυτό, καλώ όλα τα μέλη ΔΕΠ σε στενή συνεργασία για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Είμαι βέβαιος ότι σε συνεργασία και με το Συμβούλιο Διοίκησης του Πανεπιστημίου η προσπάθεια αυτή θα αποδώσει καρπούς».

Από την πλευρά του ο κ. Πετράκος συνεχάρη τον κ. Μεσσήνη για την εκλογή του και του ευχήθηκε καλό έργο σε μια περίοδο που τα προβλήματα είναι οξυμένα.

Σήμερα ο κ. Μεσσήνης αναμένεται να συναντηθεί στο γραφείο της Πρυτανείας με τον απερχόμενο πρύτανη κ. Γουργουλιάνη, προκειμένου να ενημερωθεί για όλες τις τελευταίες εκκρεμότητες.

Επίσης σήμερα το απόγευμα θα γίνει συνεδρίαση του Συμβουλίου Διοίκησης, προκειμένου να επικυρωθεί το αποτέλεσμα των πρυτανικών εκλογών, ενώ το πρακτικό θα αποσταλεί στο υπουργείο Παιδείας.

Καθήκοντα πρύτανη ο κ. Μεσσήνης αναμένεται να αναλάβει εντός δύο-τριών εβδομάδων.

Πλούσιο βιογραφικό

Ο νέος πρύτανης έχει να επιδείξει σημαντικό επιστημονικό, διδακτικό, αλλά και διοικητικό έργο.

Όσον αφορά στο διοικητικό του έργο τα στοιχεία δείχνουν τα εξής: 1995-σήμερα: Διευθυντής της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας).

1996-2002: Πρόεδρος του ΔΣ του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας.

1999-2008: Διευθυντής του Τομέα Μητέρας-Παιδιού του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

2003-2004: Πρόεδρος-Γενικός Διευθυντής του Α’ Περιφερειακού Συστήματος Υγείας (Πε.Σ.Υ.Π.) Κεντρικής Μακεδονίας (επί επτά μήνες).

2010-σήμερα: Κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Αναφορικά με το επιστημονικό και ιατρικό έργο είναι διευθυντής της Κλινικής, με συμμετοχή σε όλες τις κλινικές δραστηριότητες, όπως γυναικολογικά και μαιευτικά χειρουργεία, με επίσκεψη στους θαλάμους των ασθενών και του Μαιευτηρίου, ενώ έχει μετακληθεί από τους εφημερεύοντες ιατρούς για την αντιμετώπιση πολύ σοβαρών περιπτώσεων. Ασχολείται επισταμένα στη Μονάδα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (εξωσωματική γονιμοποίηση κ.λπ.).

Η Κλινική άρχισε να λειτουργεί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο από τον Απρίλιο 2000 και ανεπτύχθη πλήρως στο πλαίσιο της Μαιευτικής και Γυναικολογίας και των εξειδικεύσεών της σε όλα τα επίπεδα (τριτοβάθμιο) και σύντομα έτυχε Ευρωπαϊκής πιστοποίησης (2009) ως Ευρωπαϊκό Κέντρο Εκπαίδευσης στη Μαιευτική και Γυναικολογία. Παρέχει πλήρη ειδικότητα σε ιατρούς και έχει τύχει Ευρωπαϊκής πιστοποίησης και για την εξειδίκευση της Αναπαραγωγικής Ιατρικής (2012).

Η Κλινική έχει αναδειχθεί σε ένα σύγχρονο Κέντρο Μαιευτικής και Γυναικολογίας και καλύπτει την Περιφέρεια της Θεσσαλίας και της ευρύτερης περιοχής σε καθημερινή βάση με εφημερία 365 ημέρες το χρόνο.

Ο κ. Μεσσήνης είναι υπεύθυνος του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών με τίτλο «Βιολογία της Αναπαραγωγής», που λειτουργεί στη Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, σε συνεργασία με το Εργαστήριο Βιολογίας και το Εργαστήριο Κυτταρογενετικής και Μοριακής Γενετικής από το 2006. Το πρόγραμμα είναι διάρκειας 12 μηνών και τα μαθήματα άρχισαν για πρώτη φορά στις 2 Οκτωβρίου 2006.

Αναφορικά με το διδακτικό έργο τα στοιχεία δείχνουν τα εξής: Συμμετοχή στην εκπαίδευση των Ε’ ετών και ΣΤ’ ετών φοιτητών της Ιατρικής (από έδρας παραδόσεις, κατά ομάδες στην Κλινική, στο Μαιευτήριο και στο χειρουργείο). Υπεύθυνος της κατάρτισης του προγράμματος εκπαίδευσης και συμμετοχή στην εποπτεία και καθοδήγηση των φοιτητών (Tutor). Ως εκπαιδευτής, στην αξιολόγηση από τους φοιτητές τυγχάνει της υψηλότερης βαθμολογίας. Οι φοιτητές αξιολογούν πολύ θετικά το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης και τα αποτελέσματά του.

Ακόμη είναι μέλος του Δ.Σ. του Οργανισμού Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Λαρισαίων.

Άννα Δαμιανίδου, Ζωγράφισε μου ένα αρνάκι, φρικασέ, Εφημερίδα των Συντακτών

Καθώς πληθαίνουν τα σάιτ και τα περιοδικά με ένθετα μαγειρικής, θα πρέπει να έχω φτάσει να διαβάζω γύρω στις δέκα συνταγές την ημέρα. Είναι η πρώτη μου φροντίς το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Ωραίες έγχρωμες φωτογραφίες και κείμενα με στυλ προσωπικό, ζωντανά, σπαρταριστά σαν τα ψάρια που περιγράφονται μεταξύ άλλων, μου δίνουν κουράγιο με τον πρωινό καφέ. Μπορείς να κάνεις τα πάντα, μου ψιθυρίζουν οι συντάκτες τους, φτάνει να το θελήσεις. Έχω πεθυμήσει το πατρικό ρητό, "Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω!" Είναι παλιοκαιρίσιο; δεν το ακούω τελευταία. Ίσως γι αυτό αναπληρώνω με συνταγές.

Πόσο θετικό πνεύμα έχουν τα κείμενα μαγειρικής, πόση εμπιστοσύνη στις ικανότητες κατανόησης, στις επιθυμίες δημιουργίας και αναζήτησης, πέρα βέβαια απο την απλή πείνα. Μου έχει λείψει η απλότητα στα κείμενα των εφημερίδων, αυτή η αμεσότητα και η ειλικρίνεια, ο συγκεκριμένος στόχος. Θέλει να φτιάξεις κάτι; Ξεκίνα με τη λίστα υλικών (μια λίστα που δεν κινδυνεύει να σε στείλει στην εξεταστική), βγες στην αγορά, πάρε τα υλικά, γύρα σπίτι σου και πιάσε τα μαχαίρια. Όλα είναι στο χέρι σου και στις ικανότητές σου απο τη στιγμή που έχεις επιτρέψει στους εμπόρους να σου προμηθεύσουν τους καρπούς της γης. Δεν υπάρχει αποδόμηση του ρόλου του εμπορίου, μόνο απλή αποδοχή της χρησιμότητας του και οδηγίες, πού θα βρεις τι. Και απλές κοινωνικές συμβουλές, ζητείστε απο το χασάπη να σας κόψει το κρέας, μην υποτιμείστε τις γνώσεις του μανάβη, ψάξετε για μπαχαρικά στην Ευριπίδου, για ελιές στη στοά των Αθανάτων. Δεν υπάρχει προκατάληψη προέλευσης από πού κρατάει η σκούφια του λάχανου και του μπρόκολου, παρά μόνο για πρακτικούς λόγους, και μετράει η σύγκριση τιμών, το πιο λογικό πράγμα του κόσμου. 

Σε άλλες εποχές, ίσως σε άλλες ηλικίες, προτιμούσα να διαβάζω θεωρίες και ερμηνείες της πραγματικότητας. Αναλύσεις και θεωρίες μέχρι διαστρέβλωσης. Ανακούφιζαν την πίεση των απαιτήσεων. Λίγη ανάλυση, λίγη ανατροπή των αυτονόητων λειτουργούσε λυτρωτικά, μέχρι να αρχίσει να σε τρελαίνει. Τώρα έχουν τόσο αναλυθεί τα απλούστατα και ανατραπεί τα αυτονόητα που η ψυχή μου ζητάει συγκεκριμένα πράγματα σαν διψασμένος ταξιδιώτης.

Θαυμάζω και ζηλεύω τους συντάκτες συνταγών. Εχουν το θάρρος να τα βάζουν με τη μιζέρια, με αυτό το κλισέ που αποθεώθηκε παγκοσμίως τώρα τελευταία, του λιμοκτονούντος λαού, χάρις σε κείνη τη φωτογραφία υψωμένων χεριών προς σακούλες πορτοκάλια. Αναρωτιέμαι αν τους βρίζουν οι αναγνώστες τους, ή τους θαυμάζουν, όπως εγώ. Μπορεί να έχουν διλήμματα, ακόμα και ενοχές. Ο ψυχαναγκασμός μας έχει μεγαλώσει. Πάντως απτόητοι συνεχίζουν τις έρευνες, ψωνίζουν, δοκιμάζουν, μαγειρεύουν, φωτογραφίζουν, υπομονετικά προσπαθούν να μεταδώσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους με όλο και καλύτερη γραφή.

Φυσικά και φτιάχνω κάτι απ' όλ' αυτά που και που. Αλλά κυρίως φτιάχνομαι. Μπορεί κάποτε, αν συνηθίσουμε, να απαιτούμε απ' όλους όσους σχεδιάζουν και οραματίζονται το μέλλον να γίνουν έτσι συγκεκριμένοι και απλοί σε ό,τι λένε και ό,τι κάνουν. Χρειάζεται αισιοδοξία.

Το μαγκάλι της φτώχειας Η είδηση κάνει το στομάχι να δένεται κόμπος. Η σκέψη σε οδηγεί σ’ αδιέξοδο. Η ανάγκη να φωνάξεις, ν’ αγανακτήσεις, να μιλήσεις για τους θανάτους της βίαιης και άδικης δημοσιονομικής προσαρμογής σκοντάφτει στην τρικλοποδιά της γωνίας όπου οι οπαδοί του τυχαίου και της «λογικής» ψάχνουν στο δισάκι τους επιχειρήματα για να ξεφορτωθούν τις ενοχές τους. Δυο παλικάρια έχασαν τη ζωή τους κι άλλα τρία χαροπαλεύουν. Πέθαναν από τις αναθυμιάσεις. Το μονοξείδιο του άνθρακα φώλιασε στο αλκοόλ που συνόδεψε το δείπνο της φιλικής παρέας κι έτσι προέκυψε ο θλιβερός απολογισμός. Από την πρώτη στιγμή, ενοχοποιήθηκε το μαγκάλι και η απροσεξία των νεαρών. Βιάστηκαν μερικοί να αφαιρέσουν με στυπόχαρτο τα ίχνη μιας ένοχης κοινωνίας. Παλιότερα, οι θάνατοι από αναθυμιάσεις ήταν πιο συχνές. Τα τελευταία χρόνια που το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε και οι συνθήκες ζωής καλυτέρεψαν το μαγκάλι μπήκε στο περιθώριο. Επανήλθε στο προσκήνιο της θανατολογίας με δραματικό τρόπο. Ίσως, οι οπαδοί του ‘τυχαίου’ να ευνοηθούν από την ταχύτητα στην εναλλαγή των γεγονότων. Το επεισόδιο θα ξεχαστεί. Θα έρθουν στην επιφάνεια κάποιοι καυγάδες που τόσο αρέσουν στα ‘ευαίσθητα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Θα περάσει στα αρχεία του αστυνομικού ρεπορτάζ. Αλήθεια είναι. Ο πόνος έχει μεγαλώσει. Η ανασφάλεια έχει στερήσει το χαμόγελο από πολλούς ανθρώπους. Είναι βόμβα στην ψυχική τους υγείας. Η αγανάκτηση ασφαλώς θα κοπάσει . Η περίσκεψη όμως δεν πρέπει να έχει την ίδια τύχη. Η κοινωνία έχει ανάγκη από καθαρό αέρα. Χρειάζεται κάποιος να τραβήξει χειρόφρενο στην κατηφόρα που έχει πάρει η ελληνική κοινωνία. Η χώρα μας έχει ξεχάσει την κοινωνική ευαισθησία. Εξωθείται η νεολαία στον καιάδα της κοινωνικής αδιαφορίας. Ακούγονται μεγάλα αλλά κούφια λόγια. Καιρός να κοιτάξουμε κατάματα την κατάσταση. Όσοι έχουν το τιμόνι της χώρας ας δώσουν θαρραλέες απαντήσεις. Η ιστορία θα φανεί γενναιόδωρη με όσους τολμήσουν να πούνε το μεγάλο Όχι σ’ όσους, εγχώριους κι αλλοδαπούς, επιφυλάσσουν «μαγκάλια» στους Έλληνες.

Το μαγκάλι της  φτώχειας

Η είδηση κάνει το στομάχι να δένεται κόμπος. Η σκέψη σε οδηγεί σ’ αδιέξοδο. Η ανάγκη να φωνάξεις, ν’ αγανακτήσεις, να μιλήσεις για τους θανάτους της βίαιης και άδικης δημοσιονομικής προσαρμογής σκοντάφτει στην τρικλοποδιά της γωνίας όπου οι οπαδοί του τυχαίου και της «λογικής» ψάχνουν στο δισάκι τους επιχειρήματα για να ξεφορτωθούν τις ενοχές τους.

     Δυο παλικάρια έχασαν τη ζωή τους κι άλλα τρία χαροπαλεύουν. Πέθαναν από τις αναθυμιάσεις. Το μονοξείδιο του άνθρακα φώλιασε στο αλκοόλ που συνόδεψε το δείπνο της φιλικής παρέας κι έτσι προέκυψε ο θλιβερός απολογισμός. Από την πρώτη στιγμή, ενοχοποιήθηκε το μαγκάλι και η απροσεξία των νεαρών. Βιάστηκαν μερικοί να αφαιρέσουν με στυπόχαρτο τα ίχνη μιας ένοχης κοινωνίας. Παλιότερα, οι θάνατοι από αναθυμιάσεις ήταν πιο συχνές. Τα τελευταία χρόνια που το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε και οι συνθήκες ζωής καλυτέρεψαν το μαγκάλι μπήκε στο περιθώριο. Επανήλθε στο προσκήνιο της θανατολογίας με δραματικό τρόπο.

       Ίσως, οι οπαδοί του ‘τυχαίου’ να ευνοηθούν από την ταχύτητα στην εναλλαγή των γεγονότων. Το επεισόδιο θα ξεχαστεί. Θα έρθουν στην επιφάνεια κάποιοι καυγάδες που τόσο αρέσουν στα ‘ευαίσθητα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Θα περάσει στα αρχεία του αστυνομικού ρεπορτάζ.

       Αλήθεια είναι. Ο πόνος έχει μεγαλώσει. Η ανασφάλεια έχει στερήσει το χαμόγελο από πολλούς ανθρώπους. Είναι βόμβα στην ψυχική τους υγείας. Η αγανάκτηση ασφαλώς  θα κοπάσει . Η περίσκεψη όμως δεν πρέπει να έχει την ίδια τύχη. Η κοινωνία έχει ανάγκη από καθαρό αέρα. Χρειάζεται κάποιος να τραβήξει χειρόφρενο στην κατηφόρα που έχει πάρει η ελληνική κοινωνία. Η χώρα μας έχει ξεχάσει την κοινωνική ευαισθησία. Εξωθείται η νεολαία στον καιάδα της κοινωνικής αδιαφορίας. Ακούγονται μεγάλα αλλά κούφια λόγια. Καιρός να κοιτάξουμε κατάματα την κατάσταση. Όσοι έχουν το τιμόνι της χώρας ας δώσουν θαρραλέες απαντήσεις. Η ιστορία θα φανεί γενναιόδωρη με όσους τολμήσουν να πούνε το μεγάλο Όχι σ’ όσους, εγχώριους κι αλλοδαπούς, επιφυλάσσουν «μαγκάλια» στους Έλληνες.