Εικονοκλάστες και εικονομάχοι

Μια βδομάδα μετά την τελευταία Κυριακή των απόκρεων είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Εορτάζεται το τέλος της σύγκρουσης ανάμεσα σ’ όσους θεωρούσαν ως απάδουσα στο ορθόδοξο δόγμα την  ανάρτηση εικόνων αγίων  και τη συνακόλουθη λατρεία τους. Πρόκειται για τους εικονομάχους, οι οποίοι για ογδόντα περίπου χρόνια(8^ος-9^ος αι. μ.χ), συγκρούστηκαν με τους εικονοκλάστες, απορρίπτοντας την πίστη ότι οι εικόνες μπορούν να υποκαταστήσουν την ανάγκη για επικοινωνία με  τη θεότητα. Υπήρξε μια σκοτεινή περίοδος της εκκλησιαστικής ιστορίας, όπου κάποιοι χριστιανοί, επηρεασμένοι από την ειδωλολατρική παράδοση και πρακτική, νόμιζαν πως οι εικόνες είναι σαν τα είδωλα. Η σύγκρουση έληξε με την αναστήλωση των εικόνων και την αποδοχή της αρχής ότι η τιμή δεν απονέμεται στην εικόνα ως αντικείμενο, αλλά στο πρόσωπο που εικονίζεται σ’ αυτή.

     Θυμήθηκα αυτή τη σύγκρουση, που προκάλεσε αρκετά δεινά στη βυζαντινή αυτοκρατορία, , όταν άρχισε η αμφισβήτηση των αποφάσεων της νέας, αριστερής κυβέρνησης, στην αρχή σε σχέση με τον  προτεινόμενο υποψήφιο για την προεδρία της Δημοκρατίας και στη συνέχεια σε ό,τι αφορά την  κατάληξη, που είχε η διαπραγμάτευση στο γιούρογκρουπ. Προφανώς, δεν αναφέρομαι στις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, ιδίως της αξιωματικής. Το θεωρώ, δυστυχώς, αναμενόμενο, μια και μάχονται για την πολιτική τους επιβίωση, αν όχι δικαίωση , μέσα από την εξίσωση των προσπαθειών της μνημονιακής συγκυβέρνησης και της τακτικής της νέας κυβέρνησης να παρακάμψει τις δυσκολίες.

      Η ανάκληση στη μνήμη αυτού του παραδείγματος οφείλεται στις αντιδράσεις μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, που εκδηλώθηκαν μέσα από μέσα κοινωνικής δικτύωσης(facebook, tweeter). Αυτό που μένει ως εντύπωση είναι η εξάτμιση του συναισθηματικού κεφαλαίου που επισώρευσε η νίκη στις εκλογές της 25^ης. Αντί για την οιστρηλάτηση από τον ενθουσιασμό και την ελπίδα για νέο κόσμο, επικράτησε η απογοήτευση, ίσως και η οργίλη αντίδραση, που διοχετεύθηκε και μέσα από δηλώσεις ανώτερων και ανώτατων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιφύλαξη και η κριτική σ’ αυτό που συμφωνήθηκε στις Βρυξέλλες ανήκουν στο πολιτικό οπλοστάσιο της Αριστεράς, η οποία πορεύεται με αντιφάσεις, πλουραλισμό, διάλογο, έστω κι αν κάποιες φορές μπορεί να είναι συγκρουσιακός.

      Όμως, οι έντονες αντιδράσεις, ακόμη και προβεβλημένων στελεχών, φωτίζει μια αναμενόμενη αρρυθμία στην Αριστερά εξαιτίας του γεγονότος, ότι, ως την 25^η, αντλούσε τη δύναμή της από την αντίθεσή της στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, που τροφοδοτούνταν από το πολιτικό και ιδεολογικό φορτίο της. Με τις εκλογές κλήθηκε η Αριστερά ν’ αναλάβει έναν άλλο ρόλο: να υλοποιήσει όσα πρεσβεύει. Να κάνει πράξη τις ιδέες της, που διοχετεύτηκαν στο πολιτικό της πρόγραμμα. Αυτό είναι το πρόταγμα σε μια αριστερή κυβέρνηση, ιδίως σε μια περίοδο που η χώρα έχει αλυσοδεθεί σε μνημονιακούς νόμους.

     Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με άμεση κατάργηση όλων των μνημονιακών εξαρτήσεων; Όποιον ψηφοφόρο-και μη –του ΣΥΡΙΖΑ ρωτήσουμε θα επιθυμούσε να αποκατασταθεί άμεσα η καταστροφή. Να «αναστηλωθούν» τα κοινωνικά δικαιώματα. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σε κοινοβουλευτικό πλαίσιο; Αναμφίβολα, η δυσκολία αυτή δεν συνεπάγεται εγκατάλειψη των πολιτικών προταγμάτων(ανθρωπιστική κρίση, ανακούφιση ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, κ.λπ.). Αντίθετα, ο δρόμος είναι μακρύς και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο συνεργούν και άλλοι παράγοντες, που επιβάλλουν τη συγκρότηση μιας επεξεργασμένης τακτικής, η οποία θα είναι συνδεδεμένη με την επίτευξη της κοινωνικής αλλαγής.

       Το διακύβευμα, συνεπώς, είναι ο τελικός στόχος. Τα  άλλα είναι τα μέσα.Η τακτική. Σ’ αυτή την πορεία η Αριστερά οφείλει να μην αντικαταστήσει τον στόχο της με τα εικονίσματα. Η πίστη είναι απαραίτητη, χωρίς όμως να υποκαθιστά το αιτούμενο, που είναι η δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας. Και ο συντομότερος δρόμος για να φτάσει ένας πολιτικός σχηματισμός στο στόχο του δεν είναι η ευθεία, ιδίως όταν έχουν διαμορφωθεί δαιδαλώδεις εξαρτήσεις.

     Οι συναισθηματικές μεταπτώσεις ενδεχομένως είναι ένας δείκτης μιας πολιτικής ομφαλοσκόπησης, που αρνείται να δει την πραγματικότητα. Αυτό που γίνεται στις διαπραγματεύσεις δεν είναι μια διαπραγμάτευση σε προσομοιωτή. Είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια να προκληθούν ρωγμές. Το αισιόδοξο είναι ότι η διαπραγματευτική ομάδα-στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο- επιδεικνύει μια πρωτοφανή μεθοδικότητα για τον ελληνική πολιτική εμπειρία. 

Call for Papers: American Folklore Society (Medieval and Early Modern Folklore Section)

Long Beach, California. October 14-17
Abstracts due Mar. 25, 2015

I invite all interested scholars to propose papers for panels sponsored by the Medieval and Early Modern Folklore section of the American Folklore Society, to be presented at the Annual Meeting in Long Beach, California (Oct. 14-17, 2015). We are organizing two panels at this year's meeting:
1) Making Merry in the Medieval and Early Modern Period: Food and festivals set the calendar for life in the Medieval and Early Modern period. Even today, reenactments and other forms of medievalism place great importance on the recreation of foods, the invention of new culinary traditions, and creating a festive atmosphere. Papers addressing historical and modern research into food and festival are welcome.
2) Open Topics: Encountering the Early Masters. We are very interested in papers regarding early encounters with texts and lore, including teaching methodologies and interdisciplinary approaches to Folklore, History, and Literature.
The theme for the conference this year is "Ecologies, Encounters, and Enactments." (http://www.afsnet.org/?2015AM1) but papers may deal with any aspect of medieval or early modern folklore.
Please send BOTH the short abstract (100 words) AND the long abstract (300) for your 15-20-minute paper to Kerry Kaleba at kerry.kaleba@gmail.com by March 25, 2015. I will also need to submit your institutional affiliation (or status as an independent scholar), and presentation title to AFS. Please include an e-mail address or a phone number where you can be reached before March 31. If your proposal is accepted, you will need to complete and submit the AFS online registration form for a participant in an organized panel at www.afsnet.org by March 31, 2015.
American Folklore Society
Mershon Center
The Ohio State University
1501 Neil Avenue
Columbus OH 43201-2602 USA

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ Δημοτικά τραγούδια και Ιστορία 23, 24 και 25 Οκτωβρίου 2015

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ                             ΚΕΝΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ                                              

ΤΜΗΜΑ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ  ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ                ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ                                                                                                          

ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ              Ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

                                                                                   

                                                                                             

                                                                                                                                                                                               

                                            

                          ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ  ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

                                      Δημοτικά τραγούδια και Ιστορία

                                         23, 24 και 25 Οκτωβρίου 2015

                             

        Το Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και το Κέντρο Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας , σε συνεργασία με την Περιφέρεια Θεσσαλίας-Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας , το Δήμο Καρδίτσας,  τις Διευθύνσεις Π/θμιας και Δ/θμιας Εκ/σης Καρδίτσας, την Εφορεία Αρχαιοτήτων Καρδίτσας και την Ένωση Πολιτιστικών Συλλόγων  συνδιοργανώνουν  Πανελλήνιο Συνέδριο με θέμα «Δημοτικά τραγούδια και Ιστορία», το οποίο  θα πραγματοποιηθεί στις 23, 24 και 25 Οκτωβρίου 2015 στην Καρδίτσα .

       Το δημοτικό τραγούδι είναι η ποιητική και μουσική έκφραση του λαού, που συνταιριάζει στίχους, τραγούδι και χορό, για να θυμίσει συναισθήματα και αξίες,  να υμνήσει τη φύση, να αφηγηθεί ανθρώπινες καταστάσεις, γεγονότα και γενικά όλες τις πτυχές της ζωής. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης, ζυμώθηκε με τη νεώτερη ελληνική ιστορία, με κυριότερο σταθμό την περίοδο της επανάστασης του 1821. Αποτέλεσε ένα πολύτιμο συστατικό της ιστορικής πορείας του τόπου μας, που τροφοδότησε την εθνική –αλλά και εθνοτική-  μνήμη , ενώ  συνέβαλε στην αναπαραγωγή πολιτισμικών συμπεριφορών, ταυτοτήτων  και αναπαραστάσεων για τη σχέση φύσης και κοινωνικών ομάδων.      

      Στόχος του Συνεδρίου είναι να αναδείξει την ιστορική, γλωσσική, λαογραφική και  αισθητική αξία του. Πάνω σ’ αυτή τη βάση το Συνέδριο θα επιμείνει σε επί μέρους ζητήματα όπως:

1.      Απαρχές και εξέλιξη του δημοτικού τραγουδιού

2.      Δημοτικά τραγούδια και τοπική ιστορία

3.      Δημοτικό τραγούδι και γυναίκα

4.      Δημοτικό τραγούδι και αναπαραστάσεις του διαφορετικού

5.      Δημοτικό τραγούδι στα Βαλκάνια

6.      Δημοτικό τραγούδι και λαϊκά δρώμενα

7.      Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι μέσα από ξένους και Έλληνες μελετητές, λογοτέχνες, διανοούμενους

8.      Η επίδραση του δημοτικού τραγουδιού στην ελληνική λογοτεχνία

9.      Δημοτικό τραγούδι και μουσική

10.  Το δημοτικό τραγούδι στην εποχή μας.

     Το Πανελλήνιο Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην Καρδίτσα στις 23, 24 και 25 Οκτωβρίου 2015. Η πρώτη μέρα είναι αφιερωμένη στις εναρκτήριες ομιλίες και η δεύτερη και τρίτη στις ανακοινώσεις .

     Εκτός από τις ανακοινώσεις το Συνέδριο περιλαμβάνει  γραπτές και προφορικές παρεμβάσεις .

     Σας προσκαλούμε να πάρετε μέρος στο 5^ο Πανελλήνιο  Συνέδριο με μία 20λεπτη ανακοίνωση και σας παρακαλούμε να στείλετε συμπληρωμένα τα έγγραφα που επισυνάπτουμε μέχρι τις 30 Μαρτίου του 2015 στη διεύθυνση:

Κέντρο Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

Ομήρου 10 , τ. κ. 43100 , Καρδίτσα , τηλ. και φαξ 2441072337 , κιν. 6938749249 , ηλεκτρονική διεύθυνση: kileoapollon@in.gr ή koziou51@gmail.com

                                     

                                         Για την Οργανωτική Επιτροπή                                                   

Ο Πρόεδρος  του Συνεδρίου                            Η Πρόεδρος του Κέντρου Ιστορικής 

                                                                                 και Λαογραφικής  Έρευνας                        

                                                                                                  

                                                                                   «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

   Ευάγγελος Αυδίκος                                                Βασιλική  Κοζιού-Κολοφωτιά

   Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας           Εκπαιδευτικός                              

5Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ»

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ                             ΚΕΝΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ                                             

ΤΜΗΜΑ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ  ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ                ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ                                                                                                          

ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ              Ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

                                     5^Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

                               «ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ»

   

                                          ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευάγγελος Αυδίκος , Καθηγητής  Τμήματος Ιστορίας , Αρχαιολογίας  και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ: Βασιλική Κοζιού , Επαιδευτικός-Πρόεδρος του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δήμητρα Χαβδούλα, Υπάλληλος Ταχυδρομείου-Γραμματέας του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

ΤΑΜΙΑΣ: Ευθυμία Γιώτη , Εκπαιδευτικός-Ταμίας του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

ΜΕΛΗ:

Απόστολος Μαγουλιώτης , Καθηγητής Τμήματος Προσχολικής Εκπαίδευσης  Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Χρήστος Παπακώστας, Λέκτορας ΤΕΦΑΑ Πανεπιστημίου Αθηνών

Γεώργιος Ευθυμίου, Επίκουρος Καθηγητής Τ.Ε.Ι. Στερεάς Ελλάδας

Μαρία Βαϊοπούλου , Προϊσταμένη  Εφορείας  Αρχαιοτήτων Καρδίτσας

Έφη Μητσιάδη, Διευθύντρια Π/θμιας Εκ/σης Περιφερειακής Ενότητας Καρδίτσας

Θωμάς Καρανίκας, Δ/ντής Β/θμιας Εκ/σης Περιφερειακής Ενότητας Καρδίτσας

Δημήτριος Κοζιός, Αντιπρόεδρος του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

Γεώργιος Τζέλλος , Εκπαιδευτικός- τ. Διευθυντής Δευτ/θμιας  Εκπ/σης  Καρδίτσας

Μαρία Καραμπινά , Εκπρόσωπος Περιφερειακής Ενότητας Καρδίτσας

Κωνσταντίνος Ψημμένος, Αντιδήμαρχος Δήμου Καρδίτσας

Μανώλης Στεργιόπουλος, Ποιητής-Πρόεδρος Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων Ν. Καρδίτσας

Έλσα Παπάζογλου,  Κοινωνική Ανθρωπολόγος

Τζέλλα Σοφία, Γυμνάστρια

                                    

                                      ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Ευάγγελος Αυδίκος , Καθηγητής, Τμήματος Αρχαιολογίας Ιστορίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Βασίλειος Αναγνωστόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Γιάννης Παπακώστας, Ομότιμος Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Τμήματος Ιστορίας , Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Απόστολος Μαγουλιώτης, Καθηγητής  Τμήματος Προσχολικής Εκπαίδευσης Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Μάνια Καπλάνογλου, Αναπληρώτρια καθηγήτρια Λαογραφίας Φιλολογικού Τμήματος Πανεπιστημίου Αθηνών

Ελευθερία Δέλτσου, Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του  Τμήματος Ιστορίας , Αρχαιολογίας  και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Γιώργος Θανόπουλος,  Επίκουρος Καθηγητής Λαογραφίας

Πηνελόπη Παπαηλία , Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Μαρία Ανδρουλάκη, Ερευνήτρια Β΄, Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας Ακαδημίας Αθηνών

Βασιλική Γιακουμάκη , Λέκτορας Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος Ιστορίας , Αρχαιολογίας και  Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Χρήστος Παπακώστας, Λέκτορας ΤΕΦΑΑ Πανεπιστημίου Αθηνών

Δάφνη Τραγάκη, Λέκτορας Ανθρωπολογίας της Μουσικής του

Τμήματος Ιστορία , Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας  του

Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Κοτοπούλης Θωμάς, Σχολικός Σύμβουλος, Διδάκτορας Πανεπιστημίου Αθηνών

Σουλτάνα Κοζιού , Φιλόλογος-Μουσικολόγος, Διδάκτορας Εθνομουσικολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Θανάσης Κούγκουλος, Διδάκτορας Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

                                                     ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Ελένη Μούστου, Συνταξιούχος Δημόσιος Υπάλληλος-Πρόεδρος Ε.Ε. του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

Μαρία Μπάλλα, Γιατρός-Μέλος Ε.Ε. του Κέντρου Ιστορικής και Λαογραφικής Έρευνας «Ο ΑΠΟΛΛΩΝ» Καρδίτσας

Έλσα Παπάζογλου , Κοινωνική Ανθρωπολόγος

Call for papers: Archaeology and Anthropology of Death. 3rd international congress of Anthropology and Archaeology at comparison (Rome, 20th - 22nd May 2015)

RomArché 2015

6th Archaeology Publishing Fair \ Limes

Anthropology and Archaeology of Death

3rd study meeting of Anthropology and Archaeology at comparison

Piazza Navona: École française de Rome, Stadio di Domiziano

From May 20th to 22nd, 2015 within a larger event, RomArché (this year at its 6th edition), promoted by Dià Cultura Foundation, will take place the 3rd edition of the meeting “Anthropology and archaeology at comparison” dedicated to the topic of Archaeology and Anthropology of Death.

The meeting includes 4 thematic sessions and a panel discussion structured as follows:

1. The rule of exception: atypical death, atypical deceased, atypical ritual

2. The poetics of emotions: performance and ritual landscape

3. The social life cycle of bodies and things: reconstruct and rethink the ritual and social reality with material engagement, enchainment and actor network theory

4. The construction of identit[y/ies] after death: between thanato-metamorphosisand anthropo-pòiesis 

5. Panel discussion: the social dimension of funerary practices[?]          

For each session as well as for the panel discussion can be presented (peremptorily until March 20th, 2015) a speech proposal, as indicated in call for papers (see the attached files).

For the speakers are not provided registration fees and the organization shall not pay for any refunds.

More details about subjects, contents, about call for papers, about contribution selection criteria, about timing and about publishing can be found in two attached documents, in English and in Italian.

Accepted languages are Italian, English and French.

Ο Φλεβάρης της εθνικής αξιοπρέπειας

Φλεβάρης. Η αρχή της άνοιξης. Ίσως ν’ ακούγεται παράδοξο. Ημερολογιακά περάσαμε το κατώφλι του τελευταίου μήνα του χειμώνα. Η φύση όμως έχει άλλες βουλές. Ο Μάνος Ελευθερίου τον ονόμασε «Άγιο Φεβρουάριο». Στο λαϊκό πολιτισμό πήρε διάφορες ονομασίες που τονίζουν την ιδιαιτερότητά του. Μικρός, Κουτσός, Κουτσοφλέβαρος, Ληψομήνας, , Γκουζούκης και Κούντουρον. Ως άλλος Ήφαιστος φορτώθηκε το ανάθεμα για τη μειονεξία του. Είναι ατελής. Κάτι του λείπει από τότε που ο Οκταβιανός μετέφερε την πρόσθετη ανά τετραετία μέρα στον Αύγουστο για να  δώσει   μεγαλοπρέπεια στον μήνα που τον δοξολογεί στους αιώνες. Ο Φεβρουάριος ξεχώρισε για την αριθμητική του αστοχία. Είκοσι οχτώ ημέρες , κάθε τέσσερα χρόνια τεντώνεται κατά μια μέρα κι αυτό προξενεί τρόμο στους ανθρώπους που αντικατέστησαν το γιώτα με το ύψιλον στο δί(υ)σεκτο. Ο ανθρώπινος πολιτισμός στιγματίζει όσους υπολείπονται από το σύνηθες ή  ξεπερνούν το μέτρο. Η οποιαδήποτε ‘αναπηρία’ γίνεται αφορμή για χλεύη,  η υπεροχή προκαλεί το φθόνο.

      Ωστόσο, σαν τον Ήφαιστο η φύση επιφύλαξε για τον Φεβρουάριο  τύχη αγαθή. «Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος», γράφει ο Χριστιανόπουλος. Οι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα με τον Φεβρουάριο. Ο χειμώνας κυοφορεί στην κοιλιά του το σπόρο του  καινούργιου. Ο μήνας που χλευάζεται για το κουσούρι του έχει μέσα του τον σπόρο της νέας εποχής. Της δημιουργίας. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι το φως αρχίζει να ζεσταίνει το σπόρο. Ο θάνατος κουβαλάει τη ζωή. Είναι ο νόμος της φύσης.  Η λαϊκή θυμοσοφία διάλεξε τον κατάλληλο τρόπο να διατυπώσει αυτή τη διαπίστωση. «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει». Είναι η λαϊκή παρετυμολογία, που δε νοιάζεται για τη λατινική προέλευση της λέξης που συνδέεται με τις καθαρτήριες τελετές που διεξάγονταν αυτή την περίοδο.  Η λαϊκή σοφία προτίμησε τη δική της εκδοχή. Ο Φεβρουάριος γίνεται Φλεβάρης από τις φλέβες που ξαναζωντανεύουν στη φύση με την κυκλοφορία των χυμών. Ο Φεβρουάριος ακόμη ονομάζεται Φλιάρης, από τη λέξη φλια(κατώφλι). Είναι , με άλλα λόγια, ο μήνας που προετοιμάζει το δρασκέλισμα  στην εποχή που ξυπνάει η φύση από το λήθαργο.

       Φέτος, ο Φλεβάρης επωμίστηκε τις εθνικές προσδοκίες. Τον Γενάρη οι πληγωμένοι πολίτες της χώρας αποφάσισαν να ρίξουν τον σπόρο τους στις κάλπες, που έδωσε το εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Επανέλαβαν τα λόγια του Χριστιανόπουλου. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν για να θάψουν την ελπίδα, να σκεπάσουν τον σπόρο για  μια άλλη ζωή με τη στάχτη της ανθρωπιστικής κρίσης. Όσο κι αν προσπάθησαν να βάλουν στην γκλάβα των πολιτών την άποψη πως αυτή πλέον θα είναι η ζωή τους, αυτό δηλαδή που αποφασίζουν οι ‘Μέτερνιχ’  της σύγχρονης, νεοφιλιλελεύθερης Ευρώπης. Οι πολίτες μπόρεσαν να κρατήσουν ζωντανή τη δύναμη του σπόρου. Έκλεισαν τ’ αυτιά τους στους καταστροφολόγους και τους εμπόρους του φόβου.

     Κι έτσι, η ελπίδα ξαναγύρισε στα νοικοκυριά. Το χαμόγελο έγινε της μόδας στα πρόσωπα των Ελλήνων, που κόντεψαν να γίνουν, κόντρα στην πραγματικότητα, οι πιο κατσούφηδες πολίτες στην Ευρώπη. Ο Φλεβάρης γίνεται το θερμοκήπιο που θερμαίνει τις προσδοκίες για μια άλλη Ελλάδα. Για μια κοινωνία με αξιοκρατία και αξιοπρέπεια. Ξαναγύρισε στο βλέμμα των Ελλήνων η περηφάνια για την κυβέρνησή τους, που μπορεί να κοιτάζει τους δανειστές στα μάτια υποστηρίζοντας το δικαίωμα των Ελλήνων να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Χωρίς προπηλακισμούς και ύβρεις.

      Ο φετινός Φλεβάρης , πράγματι, αποκτά, και στην πολιτική, τον προαιώνιο ρόλο του, αυτόν που η φυσική τάξη του ανέθεσε. Προετοιμάζει το καινούργιο. Κυοφορεί τη νέα ζωή. Και το πιο σημαντικό είναι πως ο μήνας αποκτά  συμπαντικά γνωρίσματα. Διερμηνεύει τα συναισθήματα όλων, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση και το κόμμα που οι πολίτες επέλεξαν στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Πρόκειται για μια πρωτοφανή συνάντηση και ταύτιση της συντριπτικής πλειοψηφία  των Ελλήνων με τη νέα τους κυβέρνηση.

       Οι πολίτες έχουν κατανοήσει πλήρως την ιστορική διάσταση του φετινού Φλεβάρη κι έχουν βγει στις πλατείες, κυριολεκτικά συν γυναιξί και τέκνοις, για να σταθούν δίπλα στην κυβέρνησή τους, η οποία υπερασπίζεται κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο από την επιτυχή διαπραγμάτευση των επιμέρους θεμάτων. Κατανοούν πως στο τραπέζι του Φλεβάρη βρίσκεται η εθνική τους αξιοπρέπεια. Η επιβίωση των πολιτών.

κινέζικος χαρταετός για καλά κούλουμα. Αφήστε στον ουρανό μηνύματα για τους κινέζους, μπορεί να τους χρειαστούμε

Η Σαρακοστή με τα εφτά πόδια-βδομάδες, το κλειστό στόμα για τη νηστεία και τα σταυρωμένα χέρια ως ευσέβεια

Θωμάς Τσαλαπάτης, Ζώσα λογοτεχνία,Ζώσα λογοτεχνία, ΕΦΣΥΝ, 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ

books.jpg

Με τον όρο ζώσα λογοτεχνία προσπαθούμε να περιγράψουμε όχι απλώς τη λογοτεχνία που τώρα γράφεται, αλλά κυρίως τη λογοτεχνία που διαδραματίζεται στο σήμερα και διαδραματίζει το τώρα

 

«Κλασικό είναι το βιβλίο που όλοι υμνούν αλλά κανείς δεν έχει διαβάσει» αποκρίνεται σε έναν από τους πλέον γνωστούς αφορισμούς του ο Μαρκ Τουέιν και η μοίρα τον εκδικείται ορίζοντάς τον ως έναν από τους πλέον κλασικούς συγγραφείς. Παράλληλα ακούμε αποκρίσεις τύπου: «Δεν γράφονται πια αριστουργήματα», «η λογοτεχνία βρίσκεται σε παρακμή», «πώς να συγκριθεί κάποιο έργο με τα αριστουργήματα του παρελθόντος;». 

Φράσεις που παραλλαγμένες ορίζουν, αντιθετικά (αλλά στην πραγματικότητα σε σύμπνοια) με την πρώτη πρόταση, τους προβληματικούς όρους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε τη λογοτεχνία. Ως ένα μόνιμο υψηλό παρελθόν, το οποίο στην πραγματικότητα αγνοούμε. Και κατ’ επέκταση ως ένα μόνιμο λειψό παρόν, το οποίο αρχικά υποτιμούμε, ώστε να καταλήξουμε τελικά να το αγνοήσουμε και αυτό. Με αποτέλεσμα η άγνοια και η αποφυγή να καλύπτουν το σύνολο του παρόντος μας.

Αν έπρεπε να βρούμε έναν παράδρομο που θα μας οδηγούσε στην αποφυγή των παραπάνω πολλαπλών αδιεξόδων, αυτός θα ήταν η σχέση μας με τη ζώσα λογοτεχνία. Με τον όρο αυτό προσπαθούμε να περιγράψουμε όχι απλώς τη λογοτεχνία που τώρα γράφεται, αλλά κυρίως τη λογοτεχνία που διαδραματίζεται στο σήμερα και διαδραματίζει το τώρα. Οχι απλώς σε επίπεδο αναφορών, αλλά κυρίως σε επίπεδο προβληματισμού και τρόπων.

Ο όρος δεν μπαίνει αντιθετικά σε σχέση με το παρελθόν, ούτε επιθυμεί να περιγράψει μια αξιολογική κρίση στο σύνολό της, να μιλήσει για μια αυταξία χωρίς άλλα κριτήρια παρά αυτά του χρόνου και της συγχρονίας. Μιλά αποκλειστικά για τη σχέση του έργου με τον αναγνώστη, του μέσου με τον δέκτη.

Στη ζώσα λογοτεχνία θα συναντήσω την πλατεία Βικτωρίας τού σήμερα, τους δρόμους της πόλης μου και τον τρόπο που αυτοί περπατούν. Τους μετανάστες, τον ρατσισμό, τη βία και την απόγνωση. Εναν χώρο που αναγνωρίζω ως κατοικία και όχι απλά ως μοτίβο. Ενα βίωμα που εμπεριέχει το δικό μου βίωμα. Ενα πρόσωπο οικείο στην αρχιτεκτονική, το ύφος και τη στιγμή του.

Τον τρόπο που η γλώσσα μου μοιράζει ευχές, κατάρες, μπινελίκια.

Τον τρόπο που κατοικούνται οι προτάσεις μου. Και αν κάτι έχει σημασία σε όλες τις παραπάνω προτάσεις, αυτό είναι εκείνο εκεί το «μου».

Η ιδιοκτησία ενός πρώτου προσώπου που εμπεριέχει τον πληθυντικό του. Την άμεση ταύτιση, τον αντανακλαστικό δεσμό, το θολό σύνορο της αλληλοεπικάλυψης. Το βασικό στοιχείο της ζώσας λογοτεχνίας λοιπόν είναι η οικειότητα. Η οικειότητα αυτή για πρόσωπα, τόπους και καταστάσεις, που γίνεται οικειότητα για το λογοτεχνικό τους αποτύπωμα, άρα και οικειότητα για την ίδια τη λογοτεχνία.

Το να συνηγορούμε υπέρ της ζώσας λογοτεχνίας μοιάζει με το να συνηγορούμε υπέρ του εαυτού μας. Οχι χωρίς ιστορία, όχι χωρίς κριτήρια, όχι με πειραγμένες ζυγαριές υπέρ του παρόντος, απλά αναγνωρίζοντας τη δυνατότητα της τώρα αφήγησης να αφηγηθεί τον εαυτό της.

Η σημασία της σχέσης μας με τη ζώσα λογοτεχνία αναδεικνύει την πραγματικότητά μας ως ικανό υλικό για αφήγηση. Πλουτίζει τη στιγμή με τη δυνατότητα και τη σημασία του βάρους. Και τελικά σε μια ορατή αντίστροφη κίνηση φορτίζει τις παρελθούσες στιγμές με το βάρος της ζωής.

Ετσι κάθε τι το παρελθοντικό και περασμένο -κάθε στιγμή που μπορεί να έστεκε παγωμένη στην ακαμψία του κλασικού- φορτίζεται με οικειότητα. Αφού κάθε λογοτεχνία που τώρα στέκει ως κλασική ήταν και αυτή κάποτε μια ζώσα λογοτεχνία, με τις ίδιες ταυτίσεις, τις ίδιες αποκλίσεις και αναγνωρίσεις εαυτού με τα κείμενα του σήμερα.

Η σχέση μας λοιπόν με τη ζώσα λογοτεχνία αναδεικνύεται και ως αρχή μιας νέας επαφής με το κλασικό, την παράδοση και το παρελθόν. Δίνει βάρος στο παρόν, ζωή στο παρελθόν και τελικά καταφέρνει να επαναπροσδιορίσει τη σχέση μας με την ίδια τη λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα.

Και αν δεχτούμε πως το παρόν που ζούμε παίρνει διαστάσεις ιστορικών στιγμών, τότε πρέπει ταυτόχρονα να παραδεχτούμε πως οι στιγμές αυτές χρειάζονται τις αντίστοιχες λέξεις τους. Λέξεις όχι δάνειες και παρελθούσες, αλλά ζωντανές και ακαριαίες.

Η ΕΤΟΙΜΟΡΡΟΠΗ ΜΝΗΜΗ

Πριν από πέντε χρόνια είχα γράψει και δημοσιεύσει ένα κείμενο διαμαρτυρίας και αγανάκτησης για το ετοιμόρροπο (τότε) σπίτι του Μενέλαου Λουντέμη στον Εξαπλάτανο Πέλλας. Εν όψει της επικείμενης κατεδάφισής του, έκρινα σκόπιμο να το αναδημοσιεύσω, αφού σήμερα έχουμε απλώς την ολοκλήρωση του εγκλήματος. Είμαστε πραγματικά ανάξιοι επίγονοι.

 

 

Ετοιμόρροπο, μέσα σε σκουπίδια και πεσμένους σοβάδες, στέκει εδώ και χρόνια το σπίτι των παιδικών χρόνων του Μενέλαου Λουντέμη στον Εξαπλάτανο Πέλλας, 24 ολόκληρα χρόνια μετά το Προεδρικό Διάταγμα που το χαρακτήρισε διατηρητέο.

 Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 11/02/2009.

 

Τριάντα δύο χρόνια μετά τον θάνατό του ο Μενέλαος Λουντέμης ελάχιστα μνημονεύεται, για να μην πούμε σχεδόν αγνοείται, πράγμα που, μερικές φορές, είναι οπωσδήποτε πολύ χειρότερο ακόμη και από την (άδικη) αμφισβήτηση.

Δεν είναι, βέβαια, ο μόνος που του επιφυλάσσεται παρόμοια απαξιωτική και απρεπής μεταχείριση, απλώς είναι, θα λέγαμε, η χαρακτηριστικότερη περίπτωση.

Τέτοιες εμβληματικές μορφές, όπως είναι αυτή του Μενέλαου Λουντέμη, που, πριν απ’ όλα, ως παραδείγματα επιμένουν να ανασκαλεύουν και να επικαιροποιούν τη νεώτερη ιστορία μας, η (μετα)μοντέρνα εποχή μας τις θεωρεί ασύμβατες προς το δικό της (εκ κατασκευής υποτιμημένο) αξιακό σύστημα και γι’ αυτό φροντίζει να τις εξοστρακίζει, όχι πια στα θρυλικά, σύμφωνα δε με (και διανοητή) πολιτικό της εποχής, αντάξια του Παρθενώνα, νησιά του Αιγαίου προς αναμόρφωσιν, δεδομένου ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο και μη αναγκαίο άλλωστε στις σύγχρονες συνθήκες, αλλά στα έγκατα της αδηφάγου λήθης.

Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί και ό, τι κομίζουν ως οντότητες ενοχλούν και σήμερα το ίδιο όσο και τότε που ζούσαν και είχαν να αναμετρηθούν με την έσχατη βαρβαρότητα.

Έτσι, λοιπόν, η νεοελληνική κοινωνία, απαλλαγμένη από «περιττά και οχληρά» ιστορικά βάρη, που εκ των πραγμάτων συνεπάγονται δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, όχι μόνο στο πλαίσιο μιας ορθολογικής και κριτικής διαχείρισης - μελέτης του παρελθόντος, αλλά και για τον σύγχρονο προσανατολισμό της, αμέριμνη και απερίσπαστη, έχει αναγάγει σε βασικές προτεραιότητες και κεντρικά σημεία αναφοράς τη μετριότητα, την ασημαντότητα και την τιποτολογία.

Επομένως, στη βάση αυτής της λογικής, τι σκοπό θα εξυπηρετούσε ένα σπίτι, που κτίσθηκε προ αμνημονεύτων ετών, στον Εξαπλάτανο του Νομού Πέλλας (ούτε καν τουριστικό, γιατί πόσοι ξέρουν κατά πού πέφτει αυτό το μέρος), έστω κι αν κάποτε κρίθηκε διατηρητέο; Αυτοί που τότε το χαρακτήρισαν έτσι, προφανώς δεν συνυπολόγισαν ότι η πράξη τους εκείνη, μελλοντικά, θα έμενε μετέωρη και χωρίς καμία προοπτική αν δεν είχε την αμέριστη και διαρκή (υπο)στήριξη της -διατηρητέας επίσης- συλλογικής μας μνήμης.

Έτσι λοιπόν, το σπίτι του Λουντέμη ήταν μοιραίο να περιέλθει σήμερα σε κατάσταση ημικατάρρευσης, διότι σε αντίστοιχη κατάσταση βρίσκεται και η μνήμη των επιγενομένων. Που από το υστέρημά τους διοργανώνουν φαραωνικού τύπου φιέστες και κακόγουστα πανηγυράκια ή κατασκευάζουν ποδοσφαιρικά γήπεδα για τις Π.Α.Ε. (για την πολυπόθητη ψήφος των λαών τους για να είμαστε ακριβέστεροι) χαρίζοντάς τους ακόμη και τα υπέρογκα χρέη, αλλά είναι απρόθυμοι και ανίκανοι να φροντίσουν για τη στοιχειώδη συντήρηση του (διατηρητέου κατά άλλα!) σπιτιού όπου κάποτε κατοίκησε ένας άνθρωπος, ο οποίος, με τη ζωή και το έργο του, αν μη τι άλλο, υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια την ελευθερία και αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Για τη θλιβερή αυτή εικόνα – κατάντια, δηλαδή της απαξίωσης θεμελιακών ιστορικών και πνευματικών μας αναφορών, εκτός από τους καθ’ ύλην και κατά τόπον αρμοδίους, σοβαρό μερίδιο ευθύνης θεωρώ ότι φέρει ασφαλώς και ο πνευματικός μας κόσμος γενικώς, ειδικότερα δε, και χωρίς οποιοδήποτε ελαφρυντικό εν προκειμένω, αυτός που αρέσκεται να αυτοκαθορίζεται (ακόμη) ως αριστερός.

Εκτός και αν, στην –επιβαλλόμενη σε κάθε περίπτωση- προσπάθειά του ο αριστερός πνευματικός μας κόσμος να αποκαθάρει το παρελθόν του από τα όποια αρνητικά στοιχεία που ασφαλώς υπάρχουν, έκρινε αναγκαίο να το αποποιηθεί (αυτό το παρελθόν) αδιακρίτως και εν τω συνόλω του.

 

 

ΝΙΚΟΣ ΕΠΑ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ(nicfala@yahoo.gr)

 

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΣΕΡΡΩΝ

 

17/02/2009

ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΔΗΜΟΣ ΑΝΩΓΕΙΩΝ Τα Κρητικά Μοιρολόγια Ανώγεια, Εκθεσιακός Χώρος Αγροτικής Τράπεζας 13, 14 και 15 Νοεμβρίου 2015

Πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος 

Το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας και ο Δήμος Ανωγείων οργανώνουν συνέδριο στ’ 

Ανώγεια, στις 13, 14 και 15 Νοεμβρίου 2015, με θέμα « Τα Κρητικά Μοιρολόγια » 

και καλούν τους ερευνητές, τους καταγραφείς και τους μελετητές των κρητικών 

μοιρολογίων να λάβουν μέρος σ’ αυτό. 

Η δήλωση συμμετοχής στο συνέδριο θα γίνει ηλεκτρονικά μέχρι τις 30 Απριλίου 

2015 στην ηλεκτρονική διεύθυνση : kostasmoutzouris@hotmail.gr .

Στη δήλωση θα υπάρχουν τα στοιχεία του δηλούντος (ονοματεπώνυμο, ιδιότητα, 

τηλέφωνο, ταχυδρομική και ηλεκτρονική διεύθυνση) και το θέμα της ανακοίνωσης.

Η περίληψη της ανακοίνωσης (εκτάσεως μιας δακτυλογραφημένης περίπου 

σελίδας) θα σταλεί, στην ίδια διεύθυνση, μέχρι τις 31 Ιουλίου 2015.

Η Επιστημονική Επιτροπή του συνεδρίου θα κρίνει, με βάση τις περιλήψεις, ποιες 

ανακοινώσεις θα γίνουν δεκτές στο συνέδριο.

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΟΛΜΕ, Θέμη Κοτσιφάκη ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ (ΠΠΣ)

Σχετικά με τη δημόσια συζήτηση που γίνεται αυτές τις ημέρες, θα ήθελα να υπενθυμίσω για μια ακόμη φορά τη θέση της ΟΛΜΕ, που αποτελεί και πάγια θέση του εκπαιδευτικού κινήματος.

Πριν ακόμα την ψήφιση του σχετικού νόμου 3699/11 είχαμε επισημάνει πως επιχειρείται η αναβίωση του θεσμού των προτύπων, 25 περίπου χρόνια μετά από την κατάργησή του. Τονίζαμε πως είναι βέβαιο ότι στις εισαγωγικές εξετάσεις που προβλέπονταν θα προσέρχονται παιδιά με περισσότερα εφόδια όχι λόγω ιδιαίτερης ευφυΐας τους αλλά κυρίως λόγω μορφωτικού, οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου των γονιών τους, αφού είναι επιστημονικά διαπιστωμένο ότι η υψηλή επίδοση δεν είναι ανεξάρτητη από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει το παιδί. Επισημαίναμε  ότι η προωθούμενη αναβίωση των προτύπων θα οδηγήσει σε αφαίμαξη των κοινών σχολείων από τους άριστους μαθητές, που βοηθούν τον εκπαιδευτικό στο έργο του αλλά και αποτελούν θετικά πρότυπα για τους υπόλοιπους μαθητές.

Έχουμε δηλώσει επανειλημμένα και σε όλους του τόνους την πλήρη και απόλυτη αντίθεσή μας στη διενέργεια επιπλέον εξετάσεων στα ΠΠΣ κάθε φορά που οι μαθητές τους αλλάζουν βαθμίδα εκπαίδευσης, αλλά και έχουμε επανειλημμένα εκφράσει την αντίθεση του κλάδου μας συνολικά στο ν.3966/11 που καθιέρωσε τα σχολεία αυτά.

Με την καθιέρωση εισαγωγικών εξετάσεων βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαστρεβλωμένη και αντιπαιδαγωγική αντίληψη της αριστείας, καθώς γίνεται μια προσπάθεια διαχωρισμού των μαθητών που ήδη φοιτούν στα ΠΠΣ με ένα τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ιδιότυπα ρατσιστικός, καθώς επιβάλλει  την υποχρεωτική αλλαγή του σχολικού περιβάλλοντος με βάση μια 2ωρη εξέταση αμφίβολης ποιότητας,  που σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με την ουσία και τους στόχους του δημόσιου σχολείου.

Επιπλέον, έχει παρατηρηθεί από την πρώτη κιόλας χρονιά εφαρμογής του θεσμού των εξετάσεων μια πρωτοφανής έξαρση της προσφυγής των μαθητών στα ιδιωτικά φροντιστήρια και μάλιστα με διανομή διαφημιστικών φυλλαδίων έξω από τα σχολεία αυτά.

Είναι ολοφάνερο ότι η κοινωνία μας δεν χρειάζεται ελιτίστικα σχολεία «αρίστων», αλλά ποιοτική αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου Κατά την άποψή μας σχολεία πρώτης προτεραιότητας σε ό,τι αφορά την κρατική φροντίδα πρέπει να είναι τα σχολεία των υποβαθμισμένων περιοχών, αυτά δηλαδή των οποίων οι μαθητές έχουν μειωμένες ευκαιρίες για εκπαίδευση και  μόρφωση και όχι τα πρότυπα.

Είχαμε επίσης επισημάνει πως οι όροι «πειραματικό» και «πρότυπο», που συνυπάρχουν στον τίτλο των σχολείων αυτών, στην πραγματικότητα αλληλοαναιρούνται. Ενώ δηλαδή ο στόχος ενός πειραματικού σχολείου (που είναι χρήσιμα) είναι η πειραματική εφαρμογή προγραμμάτων, μεθόδων, εκπαιδευτικού υλικού κ.λπ., γεγονός που παραπέμπει σε πειραματικά σχολεία, προβλέπεται ταυτόχρονα ότι θα φοιτούν σε αυτό οι «άριστοι», άρα θα λειτουργεί ως πρότυπο. Όμως στα πρότυπα σχολεία δεν είναι δυνατό να δοκιμάζονται νέες μέθοδοι, αφού αυτό προϋποθέτει ένα μαθητικό δυναμικό που δεν θα απέχει πολύ από το από αυτό που συναντάμε σε ένα σύνηθες σχολείο.

Είχαμε επίσης τονίσει πως θεσμοθετείται, σε κεντρικό επίπεδο ένα  πανίσχυρο 7μελές όργανο διοίκησης, η ΔΕΠΠΣ, που αποφασίζει για όλους και για όλα. Χαρακτηρίζει και αποχαρακτηρίζει τα ΠΠΣ, αποφασίζει για το είδος και τη μορφή των εξετάσεων εισαγωγής μαθητών, καθορίζει τον αριθμό των εισακτέων, αποφασίζει την κατ’ εξαίρεση εισαγωγή μαθητών με ιδιαίτερες ικανότητες, καθορίζει τα κριτήρια επιλογής διευθυντών και εκπαιδευτικών, επιλέγει τους διευθυντές και τους εκπαιδευτικούς, διορίζει, ως άλλο ΑΣΕΠ, τους διοικητικούς υπαλλήλους, προσλαμβάνει αναπληρωτές εκτός σειράς ενιαίου πίνακα, διοργανώνει μαθητικούς αγώνες και αξιολογεί, ως εξωτερικός αξιολογητής, το εκπαιδευτικό έργο. Μάλιστα, ενώ αποτελεί κυρίαρχο όργανο διοίκησης σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η συμμετοχή σε αυτό των εκπαιδευτικών από τις βαθμίδες αυτές είναι έως μηδενική.

Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια επιβεβαιώθηκαν οι τότε εκτιμήσεις μας από τις αυθαιρεσίες που έγιναν μέσω της ΔΕΠΠΣ στα σχολεία αυτά.

Αγωνιζόμαστε  για την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΠΠΣ και την ανατροπή του ν. 3966/11, που μόνο δεινά έχει μέχρι στιγμής προσθέσει στα σχολεία αυτά.

Δεν χρειαζόμαστε σχολεία Αριστείας, αλλά Άριστα Σχολεία για όλους.

Αθήνα, 20/2/15

Υ.Γ. Οι θέσεις και οι παρεμβάσεις της ΟΛΜΕ για τα ΠΠΣ από το 2011.

Τάσος Κωστόπουλος,Ich bin Charlie, ΕΦΣΥΝ, 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

skitso_avgi.jpg

 

Περίσσεψε η υποκρισία τούτες τις μέρες, με τις αντιδράσεις για την (παγκοσμίως διάσημη, πλέον) γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου στην «Αυγή» της 8ης Φεβρουαρίου. Ακόμη κι ο πρωθυπουργός αισθάνθηκε υποχρεωμένος να διαφοροποιηθεί δημόσια, και μάλιστα κατά την κρίσιμη ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα, από την «ατυχή» έμπνευση του σκιτσογράφου να συγκρίνει τη στάση του Σόιμπλε με τη ναζιστική προσπάθεια οικονομικής εκμετάλλευσης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος (Εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, «διανοητικά καθυστερημτου χιούμορ, στις οποίες επιδόθηκαν οι πάντες μετά το πρόσφατο παρισινό μακελειό; Πάλι καλά που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΝΔ, οπότε ο σκιτσογράφος της «Αυγής» μάλλον δε θα υποστεί όσα τράβηξε ο νεοφιλελεύθερος Τάκης Μίχας, όταν τόλμησε επί Μητσοτάκη να θίξει από τις στήλες του θνησιγενούς κομματικού εντύπου της ΟΝΝΕΔ την ιερή μορφή του Μεγαλέξανδρου.

Όποιος έχει παρακολουθήσει την εξαιρετική δουλειά του Τάσου Αναστασίου, το πιθανότερο είναι να ένιωσε απορία με τον όλο θόρυβο. Σταθερό μοτίβο της, εδώ και χρόνια, αποτελεί ακριβώς το τράβηγμα στα άκρα των ιστορικών αναλογιών: το τανκ του Πολυτεχνείου ως προασπιστής των «ανοιχτών ΑΕΙ», οι προπηλακισμοί των μνημονιακών υπουργών ως καρικατούρα της διαπόμπευσης των αριστοκρατών που οδηγούνταν στις γκιλοτίνες της γαλλικής επανάστασης –και, φυσικά, ουκ ολίγες παραπομπές στη σημασιολογικά φορτισμένη δεκαετία του ’40.

Η ιστορική παιδεία του σκιτσογράφου αναδεικνύεται έτσι σε δομικό στοιχείο του χιούμορ του, που άλλοι λατρεύουν και άλλοι όχι -προσωπικά, θεωρώ τον Αναστασίου έναν από τους κορυφαίους Ελληνες γελοιογράφους των ημερών μας, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό: από που κι ως που μια γελοιογραφία εκλαμβάνεται από τόσο επίσημα χείλη ως αθέμιτη πρόκληση;

Κακά τα ψέματα. Αν κάτι ενόχλησε στην επίμαχη γελοιογραφία, δεν ήταν η όποια υπερβολή της αλλά το ακριβώς αντίθετο: τα ψήγματα της αλήθειας που εμπεριείχε, η γκροτέσκα -έστω- υπενθύμιση του κοινού εκμεταλλευτικού τόπου που συνδέει το χιτλερικό παρελθόν με τον κοινωνικό δαρβινισμό της σημερινής, γερμανοκρατούμενης Ευρώπης των αγορών.

Αν κάτι καθιστά το ναζιστικό Ολοκαύτωμα μοναδικό, αυτό δεν είναι μόνο η έκταση της φυσικής εξολόθρευσης των «υπανθρώπων» ούτε η διακηρυγμένη πρόθεση μιας «ανώτερης» φυλής και της πολιτικής πρωτοπορίας της ν’ απαλλάξουν μια για πάντα το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι από κάθε λογής φυλετικά και κοινωνικά «βαρίδια».

Είναι η βιομηχανική οργάνωση αυτής της εξολόθρευσης, ο εξορθολογισμός του μαζικού θανάτου ως διαδικασίας απόλυτης οικονομικής εκμετάλλευσης, η μετατροπή ακόμη και των πτωμάτων σε εκμεταλλεύσιμη (έστω και δυνητικά ή πειραματικά) πρώτη ύλη.

Εξ ού και όταν μιλάμε για ναζισμό στεκόμαστε περισσότερο στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς και της Τρεμπλίνκα και πολύ λιγότερο στις «παραδοσιακές» μαζικές εκατόμβες που διέπραξαν η Βέρμαχτ και τα SS στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. 

Call for Papers “gamevironments. games, religion, and stuff”

Papers Due: 31.05.2015
 

The new online journal gamevironments, highlighting video gaming as related to religion, culture, and society, invites paper submissions for its first upcoming regular issue. Gamevironments is hosted at the University of Bremen, Germany, as an international and multidisciplinary collaboration effort by the University of Bremen in Germany and the University of Helsinki in Finland.

As the journal’s title suggests, researching video games by today is not limited to the established media-centered approaches. On the contrary, also the ‘games/gaming’ – ‘environments’ and actor-centered approaches need to be highlighted.Gamevironments consist of both, the technical environments of video games/gaming and the cultural environments of video games/gaming. The journal welcomes contributions applying all approaches and highlighting all fields of investigation related to video games/gaming and religion, culture, and society in the diverse global video game and gaming landscape.

We include different categories of texts in the journal: regular academic articles, interviews (f.e. with games designers), research reports, book reviews and games reviews. For more information, please see http://www.gamevironments.org/?page_id=61.
 

Full paper submission: 31.05.2015

Review results returned: 30.06.2015

Revised paper submission: 15.08.2015

Publication: 30.09.2015

If you have any questions, for instance if you want to discuss your paper idea or abstract prior to submission, don’t hesitate to contact us (radde@uni-bremen.de)!

-- 

New issue of The Pomegranate: The International Journal of Pagan Studies published

Issue 16:2 of The Pomegranate: The International Journal of Pagan Studies has now been published online, with print copies coming soon.
If that link does not work, please visit: http://www.equinoxpub.com/journals/index.php/POM/issue/current
The publisher does charge for articles (but try to see if your library can get them), although book reviews are free downloads.

 

Contents

“Deepening Conversations between Ritual Studies and Pagan Studies”
Michelle Mueller

“Becoming a Virtual Pagan: ‘Conversion’ or Identity Construction?”
James R. Lewis

“Prevalence and Importance of Contemporary Pagan Practices”
Gwendolyn Reece

“The Search for ‘Meaning': Occult Redefinitions and the Internet:
Morandir Armson

“Healing Community: Pagan Cultural Models and Experiences in Seeking Well-Being:
Kimberly D. Kirner

Book reviews by Melissa Harrington, Jason Mankey, Daniel Foor, Christopher Chase, Ronald Hutton, and Sarah Veale.

Πίσω από τον Πρόεδρο οι διαπραγματεύσεις

---

Όποιος κι αν είναι ο πρόεδρος, θα υπάρξουν εκείνοι που θα εκφράσουν επιφυλάξεις, διαφωνίες, ίσως και αντιδράσεις. Δικαιολογημένα θα έλεγα. Σε συμβολικό επίπεδο το όνομα του προέδρου θα μπορούσε να αποτελέσει τη συμβολικοποίηση συναισθημάτων, ιδίως για την Αριστερά που θα επιθυμούσε να δει στη θέση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα ένα πρόσωπο που να έχει αναφορές στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες.

      Στην πολιτική, όμως, υπάρχουν και παράμετροι που μπορεί να υπονοηθούν αλλά η αποτίμησή τους απαιτεί συνεξέταση επιθυμιών, προτεραιοτήτων και τακτικής. Γιατί αυτό το πρόσωπο και όχι κάποιο άλλο; Ποιος είναι ο ρόλος των ευρωπαϊκών θεσμών; Υπήρξε απλή υποχώρηση στην απαίτηση του Γιουνκέρ που δεν ήθελε να έχει καθημερινά στα πόδια του έναν αριστερό επίτροπο(Μηλιός); Συνιστά η υποχώρηση στις πιέσεις ένα προανάκρουσμα υπαναχωρήσεων από βασικές επιλογές της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση για να δοθεί ανάσα ζωής στους Έλληνες πολίτες μετά την καταστροφική μνημονιακή πολιτική;

        Θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλες απορίες. Όμως, όλες τους είναι μονοσήμαντες. Έχουν ως αφετηρία τους την παραδοχή ότι η κυβέρνηση σήμανε πολιτική υποχώρηση από τους διακηρυκτικούς της στόχους. Επικεντρώνονται στην επιλογή του προσώπου(Παυλόπουλος), το οποίο αξιολογείται αυτόνομα(αναγκαίο να γίνει κι αυτό),  και όχι στο πλαίσιο ενός ρευστού πολιτικού σκηνικού αλλά και της πολιτικής μάχης που δίνεται για την υλοποίηση των πολιτικών της νέας κυβέρνησης. Αυτό που ενδιαφέρει την αγωνιούσα ελληνική κοινωνία είναι να βγει καπνός από την αίθουσα των διαπραγματεύσεων στο Eurogroup.

            Περιμένουμε από το νέο πρόεδρο να δώσει ενωτικό περιεχόμενο στο θεσμό. Να γίνει το σύμβολο μιας νέας, δημοκρατικής πλειοψηφίας, που θα οδηγήσει τη χώρα έξω από τα αδιέξοδα της μνημονιακής πολιτικής.

      Αυτή είναι και η μάχη που δίνει η κυβέρνηση και μαζί της το 70% του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα από το κόμμα που επέλεξε στις εκλογές της 25ης. Η έως τώρα προσεκτική και ώριμη προσέγγιση των διαπραγματεύσεων μπορεί να προσφέρει την οπτική για την ανάγνωση των αποφάσεων της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της κυβέρνησης.

Σωτήρης Δημητρίου, Κοντά στην κοιλιά, Πατάκης, Αθήνα 2014

Κοντά στην κοιλιά Σωτήρης Δημητρίου Εκδόσεις Πατάκη, 2014 104 σελ. Ίσως κατά τον ύπνο -όταν τείνουµε στην άµορφη µάζα προ του εµβρύου- αναζητούµε την απόλυτη γλυκύτητα και λήθη. Πριν την έλευση του άγνωστου γλύπτη που θα ελευθερώσει τα δάχτυλα, θα φανερώσει τα νύχια. Μπορεί ο αναδηµιουργός άνθρωπος να µην ξέρει τον δηµιουργό του, αλλά κλέβει τους τρόπους του· απ’ το απρόσιτο όλον τσαλαβουτά στην επιφάνεια του επιµέρους. Όπως επί παραδείγµατι αυτό το κείµενο δηµιουργήθηκε όταν εξέπεσαν -σαν βροχή απ’ τον ουρανό των λέξεων- οι µυριάδες εκτός αυτού λέξεις και έµεινε ένα συννεφάκι. Oύτε σ’ αυτό το κείµενο και µάλλον ούτε στη συνολική γλώσσα -µε όλους τους δυνατούς συνδυασµούς των λέξεων- υπάρχει ψήγµα αληθείας. «Ιδού µια ακόµα αυταπάτη. Η γλωσσική» θα έλεγε κάποιος αντιαυταπατιστής. Αλλά ίσως εκνευριζόταν κανένας ακροατής και τον έβριζε σκαιώς. «Μα γιατί µε βρίζετε;» «Μα πότε, ποιος σας έβρισε, αυταπάτη είναι». «Α, καλά τότε».