Τα δύο παιδιά του Εμπουκά δεν θα τον ξαναδούν ποτέ, το νεογέννητο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ στην πραγματικότητα. Γιατί ο Εμπουκά πέθανε προχθές κατά τη διάρκεια προσαγωγής του στο γνωστό, για ανάλογες υποθέσεις, Α.Τ. της Ομόνοιας.
Δολοφονήθηκε μέσα στη σιωπή και εκεί θα έμενε αν δεν σήκωνε το θέμα η Ένωση Αφρικανών Γυναικών. Καμία εφημερίδα και κανένα κανάλι δεν μίλησε για αυτόν, ούτε καν για να διαστρεβλώσει την υπόθεση.
Δέκα χρόνια μετά την εξέγερση που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, το κίνημα της αλληλεγγύης ενάντια στην καταστολή εξακολουθεί να υποφέρει από έναν εντελώς απαράδεκτο ελάττωμα: διαχωρίζει ασυναίσθητα, αλλά πραγματικά, τα θύματα της καταστολής σε Έλληνες και ξένους. Για κάθε Παύλο Φύσσα που μας ξεσηκώνει, υπάρχει ένας Λουκμάν Σαχζάτ για τον οποίον κάναμε πολύ λιγότερα. Για κάθε Αλέξανδρο που μας έβγαλε στον δρόμο, υπάρχει ένας Εμπουκά που θα προκαλέσει μόνο την περιορισμένη μας αγανάκτηση. Για κάθε Ζακ που θα συγκινήσει και θα κινητοποιήσει τα πιο ευγενικά μας αισθήματα, υπάρχει ένας μετανάστης που πετάχτηκε νεκρός σε κάποιο τμήμα ή κάποιο δρόμο χωρίς να μας ταράξει.
Δεν μπορούμε να έχουμε ένα αντιρατσιστικό κίνημα μέσα στο οποίο θα επιβιώνουν ρατσιστικοί διαχωρισμοί. Ο θάνατος του Εμπουκά δεν πρέπει να μείνει κρυμμένος στη σιωπή. Το Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας, άντρο κατά συρροή δολοφόνων και βασανιστών, δεν μπορεί να συνεχίσει να κάνει τη «δουλειά» του μέσα στη σιωπή.
Τη δικαιοσύνη για τον Εμπουκά, τη χρωστάμε στα παιδιά του. Τη χρωστάμε στους μετανάστες που ζουν στην Αθήνα χωρίς την παραμικρή προστασία της αξιοπρέπειάς τους. Και τη χρωστάμε και σε εμάς τους ίδιους’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου