Γιάννης Δρούγος,Ευάγγελος Αυδίκος, Δρολάπι, https://into-my-books.blogspot.com/2023/08/blog-post.html, Κυριακή 6 Αυγούστου 2023

 

Δρολάπι ή δρόλαπας ονομάζεται η ραγδαία βροχή σε συνδυασμό με σφοδρό άνεμο.

"Δρολάπι" ονομάζεται και το μυθιστόρημα του Ευάγγελου Αυδίκου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Βιβλιοπωλείον της Εστίας, εκδόσεις που με φροντίδα και συνέπεια εδώ και πολλά χρόνια στηρίζουν -μεταξύ άλλων- την καλή εγχώρια πεζογραφία ,φέρνοντας το αναγνωστικό κοινό σε επαφή με αξιανάγνωστους συγγραφείς. Το "Δρολάπι" του Ευάγγελου Αυδίκου δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο καθώς το εξώφυλλο και ο ιδιαίτερος τίτλος του τραβούν την προσοχή του υποψήφιου αναγνώστη αλλά κυρίως λόγω του ότι πρόκειται για ένα ξεχωριστό δείγμα ελληνικής πεζογραφίας, όπου η φύση κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο παράλληλα με τις ιστορίες των τριών ζευγαριών - πρωταγωνιστών. Οι δυνατές σταγόνες της βροχής των ηρώων ενώνονται σε βροχή καταρρακτώδη μέσα στις ψυχές τους και έξω απ΄ το σώμα τους: στα τοπία που ατενίζουν, στα όνειρα που χτίζουν, στις σκέψεις που κρατούν κρυφές ή τις επικοινωνούν έντονα κι άξαφνα, στο παρελθόν τους που αλλάζει αποχρώσεις και θέσεις, στους δρόμους που ταξίδεψαν, περπάτησαν, ξέχασαν, απαρνήθηκαν, έχασαν, ξαναβρήκαν.

Δρολάπι είναι η λαίλαπα βροχής ανακατεμένη με δυνατό αέρα και με άξονα αυτό το φαινόμενο οργανώνεται το παρόν έργο του Ευάγγελου Αυδίκου, -ομότιμου καθηγητή Λαογραφίας στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας- ενός συγγραφέα ο οποίος μοιράζει την τέχνη της γραφής του μεταξύ πεζογραφίας και μελετών.

Σπονδυλωτό μυθιστόρημα, χωρισμένο σε δέκα κεφάλαια καθένα εκ των οποίων φέρει διαφορετικό τίτλο που συνδέεται μεταφορικά ή κυριολεκτικά με την εξέλιξη της ιστορίας του κάθε κεφαλαίου και με έξι χαρακτήρες, τρία ζευγάρια ηρώων. Η Αρσινόη και ο Μάχος / Λυσίμαχος. Η Ιρένε / Ρήνα και ο Κώστας. Η Μίκα και ο Κρίστ. Οι τροχιές τους είχαν διασταυρωθεί κάπου, κάποτε, παλιά. Οι διαφορετικές τους ιστορίες που αποτυπώνονται και ξετυλίγονται κινηματογραφικά, δένουν οργανικά η μία με την άλλη και, από τα μισά του μυθιστορήματος και κάτω, οι έξι άνθρωποι συναντιούνται σε τόπο κοινό.

Από τη Θράκη ως την Πρέβεζα, από την Σόφια στην Ήπειρο, από την Αμερική, τη Βραζιλία, τον Αμαζόνιο, την Ιρλανδία στην Ελλάδα, από την Αθήνα στα Τζουμέρκα, από τα βόρεια του χάρτη στα ηπειρωτικά και στα νότια και πάλι πίσω, μετακινούνται σαν βροχοστάλες γυρεύοντας ευκαιρίες, εαυτούς. ταυτότητα, νέα ζωή σε γερά θεμέλια.

Κάτω από την ανελέητη βροχή γεγονότων και καταστάσεων, πλάι σε μια γέφυρα που γκρεμίζεται απ΄ τ' άδικο, σκληρό ανεμόβροχο, πάνω σε ένα οδόστρωμα, δραπετεύουν, ερωτεύονται, έρχονται σε σύγκρουση με τη φύση, τη μοίρα και το χρόνο, ξεχνούν την προηγούμενη ζωή τους, βρίσκονται σε μια περιδίνηση από τόπο σε τόπο, συνομιλούν με τα ποτάμια, συνομιλούν με τα ζώα (η παρουσία των ζώων στην αφήγηση είναι καταλυτική), αγναντεύουν ψηλά βουνά που αγγίζουν τα μαύρα σύννεφα, κοιτάνε κατάματα τις εναλλασσόμενες διαθέσεις της θάλασσας που μια τους γελά και μια τους τιμωρεί, τους προσκαλεί και τους διώχνει.

Η Αρσινόη και ο Μάχος είναι ένα ζευγάρι που σε ένα μοιραίο ταξίδι φυγής ήταν άλλοι κι έγιναν άλλοι, έχασαν τις ρίζες τους και το παρελθόν τους. Λαθραίοι σε μια δική τους νομιμότητα, ξαναβαπτισμένοι σε ένα νέο βίο. Άνθρωποι τσακισμένοι, μισοί, χτυπημένοι ανελέητα από το δρολάπι αλλά με διάθεση να πιαστούν απ' ό,τι έχει μείνει ακέραιο και ζωντανό μέσα τους και να συνεχίσουν.  Η Ιρένε είναι κόρη πολιτικού πρόσφυγα, κάποτε είχε φέρει τον νεκρό πατέρα της στην Ήπειρο για να του κάνει την ταφή. Στην Αθήνα, σε μια διαδήλωση, γνώρισε τον Κώστα, πρώην δικηγόρο και, εν μέσω κρίσης, άνεργο και άστεγο. Οι δυο τους πλέον διατηρούν μια μικρή ξενοδοχειακή μονάδα στα Τζουμέρκα ενώ μεταξύ τους μαίνεται ένα διαρκές δρολάπι που απορρυθμίζει τα παλιά όνειρά τους και γκρεμίζει ό,τι με κόπο χτίστηκε.  Η Μίκα είναι Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος. Από τη Βραζιλία βρέθηκε στην Ελλάδα όπου παλιότερα είχε συναντήσει την Ιρένε στα πλαίσια ενός κοινού τους ρεπορτάζ στον Έβρο. Οι δυο γυναίκες συναντιούνται ξανά σε ένα παρόν που θα τους καθορίσει όλους και θα φέρει αποκαλύψεις και την κάθαρση.

Ερωτισμός, μυστήριο, σασπένς, ανατροπές, αινίγματα και γρίφοι, το "δρολάπι" της Ιστορίας, φιλοσοφικοί στοχασμοί, διακειμενικές αναφορές, αναφορές σε ζητήματα πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής κρίσης, αφηγηματικές εναλλαγές, διαδρομές μπρος πίσω στο χρόνο, η σχέση μεταξύ Αμαζονίου και Ασπροβάλτας, ένα χαρτόκουτο, ένα κοράκι, ένα χαμένο δελτίο ταυτότητας και ήρωες ευάλωτοι, τρωτοί, φαινομενικά ασύνδετοι μεταξύ τους που τελικά τα κομμάτια τους συνδέονται με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Ήρωες πρόσφυγες και μετανάστες, αποπροσανατολισμένοι, που έχουν για πατρίδα την καρδιά και τον άνθρωπο. Όλα τα παραπάνω, επιτυχώς ενορχηστρωμένα από τον Ευάγγελο Αυδίκο σε ένα σαγηνευτικό, υπαρξιακό, κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα - καθρέφτη της σύγχρονης Ελλάδας, με έξι ρεαλιστικούς κεντρικούς χαρακτήρες οι οποίοι αντίκρισαν, ψηλάφισαν και βίωσαν τον φυσικό και ψυχολογικό θάνατο και τον μετέτρεψαν σε ζωή, που λύγισαν κάτω απ΄το συνεχόμενο μαστίγωμα της βροχής κι όμως βρήκαν τη δύναμη να ελπίζουν, να ονειρεύονται, να χτίζουν με τις λάσπες και τις στάχτες τους νέες γέφυρες που θα ενώσουν δρόμους να τους ταξιδέψουν, να γεννήσουν καινούργια καρδιά με νέο όνομα, να φυτέψουν καινούργια δέντρα να βρίσκουν ίσκιο και χάδι τα πουλιά. Κόντρα στο δρολάπι και στην κατάρρευση του κόσμου.

 

 

Εκδόσεις  Βιβλιοπωλείον της Εστίας

 

Δημοσίευσε ο Γιάννης Δρούγος στις Αυγούστου 06, 2023 

Ευάγγελος Αυδίκος, Ο τσαλαπετεινός και το λοφίο του, ΕΦΣΥΝ, 26 Σεπτεμβρίου 2023

 

Κυριακή. Η θάλασσα ήρεμη. Ισως κυοφορεί την αναταραχή. Η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία προαναγγέλλει επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα. Η φωνή της εκφωνήτριας ακούγεται λαχανιασμένη. Ανθρωποι ελάχιστοι στην ακτή. Κάποιοι απ’ αυτούς γυροφέρνουν το κεφάλι στον ουρανό. Σε δύο ώρες θα κλείσουν οι κάλπες, συνεχίζει η φωνή της δημοσιογράφου. Οι πολιτικοί αναλυτές προβλέπουν γενική αναστάτωση αν οι ψηφοφόροι του ηττημένου αμφισβητήσουν το αποτέλεσμα.

Η θάλασσα ακύμαντη. Αισθάνομαι πλούσιος με ένα τέτοιο θαλασσολίβαδο. Μια συνομιλία σχεδόν ερωτική. Που αποκτά λατρευτική διάσταση. Το φθινόπωρο είναι η ώρα των εξομολογήσεων. ανοίγουν τα φυλλοκάρδια. Η υγρασία σχεδόν ενενηντάρα, υφαίνει την κουρτίνα που καθηλώνει τη ματιά στα κοντινά.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο απρόσκλητος επισκέπτης. Ενας τσαλαπετεινός. Θρασύς. Σχεδόν αδιαφορεί για την παρουσία μου. Στέκει σχεδόν ακίνητος. Εποπτεύει τον χώρο. Αφουγκράζεται. Είναι ένα έξυπνο πουλί, που δεν αφήνει να τον παρασύρουν τα πάθη του. Μαθαίνει γρήγορα, στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Πλήρωσε ακριβά, κατά τον μύθο, τη φιλοδοξία να αποκτήσει λοφίο, πολύτιμα φτερά, πλουμιστά, σχεδόν χρυσαφένια. Εγινε ο στόχος των κυνηγών. Εκείνων που εμπορεύονται την εξουσία.

Κάνει μικρά βήματα, περιστροφικά. Τον φωτογραφίζω. Μπορεί να φυλακιστεί η ομορφιά; Μπορεί μια φωτογραφία να υποκαταστήσει τη δύναμη της φύσης; Ο τσαλαπετεινός με κοιτάζει διαγωνίως. Απολαμβάνει τις στιγμές. Ετοιμάζεται να ταξιδέψει σε πιο ζεστά μέρη, ήρθε η ώρα να κάνει αντίστροφα το ανοιξιάτικο ταξίδι του. Τον ζηλεύω που θα ταξιδέψει πάνω από θάλασσες και βουνά. Που θα δει τη γη από ψηλά. Αν μπορούσε να μολογήσει όσα βλέπει…

Συνεργάτες των συνυποψηφίων τροχίζουν τα νύχια τους, συμπληρώνει η γυναικεία φωνή που βγαίνει από τον ραδιοσταθμό. Ο τσαλαπετεινός κάνει περιστροφές, έχω την εντύπωση πως με περιεργάζεται. Εχει αυτοπεποίθηση. Γνωρίζει τα προσόντα του. Με σαγηνεύει, έτσι που σηκώνομαι από την καρέκλα με προσοχή. Να μην ενοχλήσω την απογευματινή του ηρεμία.

Στην επιστροφή έχει μετακινηθεί ανατολικότερα. Ραμφίζει το έδαφος. Για να επιζήσει. Ακούγεται το ράμφισμα των φύλλων του φθινοπώρου. Σκάβει συνεχώς για πολλή ώρα. Κάθε τόσο κάνει μια διακοπή. Βρήκε τροφή, ένα σκουλήκι. Είναι εργατικός. Δεν τον σώζει η ομορφιά και τα πλουμιστά φτερά του. Το ξέρει αυτό.

Ανοίγει η βεντάλια του. Το λοφίο. Πανόραμα. Ισως να είναι από ικανοποίηση που εξασφάλισε την τροφή του. Ενδεχομένως, να το κάνει ως ευχαρίστηση για μένα. Που παρακολουθώ κάθε κίνησή του. Μαγεμένος από την ομορφιά και την εργατικότητά του. Ισως να είναι από μεταμέλεια για την ύβριν που διέπραξε κόβοντας, ως βασιλιάς της Θράκης Τηρέας, τη γλώσσα της Φιλομήλας. Για μην ακουστεί η αλήθεια.

Με κοιτάζει καρσί. Δεν αρέσει στους άρχοντες η άλλη άποψη, πουλί μου. Και σήμερα.