Ευάγγελος Αυδίκος, Ο τσαλαπετεινός και το λοφίο του, ΕΦΣΥΝ, 26 Σεπτεμβρίου 2023

 

Κυριακή. Η θάλασσα ήρεμη. Ισως κυοφορεί την αναταραχή. Η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία προαναγγέλλει επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα. Η φωνή της εκφωνήτριας ακούγεται λαχανιασμένη. Ανθρωποι ελάχιστοι στην ακτή. Κάποιοι απ’ αυτούς γυροφέρνουν το κεφάλι στον ουρανό. Σε δύο ώρες θα κλείσουν οι κάλπες, συνεχίζει η φωνή της δημοσιογράφου. Οι πολιτικοί αναλυτές προβλέπουν γενική αναστάτωση αν οι ψηφοφόροι του ηττημένου αμφισβητήσουν το αποτέλεσμα.

Η θάλασσα ακύμαντη. Αισθάνομαι πλούσιος με ένα τέτοιο θαλασσολίβαδο. Μια συνομιλία σχεδόν ερωτική. Που αποκτά λατρευτική διάσταση. Το φθινόπωρο είναι η ώρα των εξομολογήσεων. ανοίγουν τα φυλλοκάρδια. Η υγρασία σχεδόν ενενηντάρα, υφαίνει την κουρτίνα που καθηλώνει τη ματιά στα κοντινά.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο απρόσκλητος επισκέπτης. Ενας τσαλαπετεινός. Θρασύς. Σχεδόν αδιαφορεί για την παρουσία μου. Στέκει σχεδόν ακίνητος. Εποπτεύει τον χώρο. Αφουγκράζεται. Είναι ένα έξυπνο πουλί, που δεν αφήνει να τον παρασύρουν τα πάθη του. Μαθαίνει γρήγορα, στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Πλήρωσε ακριβά, κατά τον μύθο, τη φιλοδοξία να αποκτήσει λοφίο, πολύτιμα φτερά, πλουμιστά, σχεδόν χρυσαφένια. Εγινε ο στόχος των κυνηγών. Εκείνων που εμπορεύονται την εξουσία.

Κάνει μικρά βήματα, περιστροφικά. Τον φωτογραφίζω. Μπορεί να φυλακιστεί η ομορφιά; Μπορεί μια φωτογραφία να υποκαταστήσει τη δύναμη της φύσης; Ο τσαλαπετεινός με κοιτάζει διαγωνίως. Απολαμβάνει τις στιγμές. Ετοιμάζεται να ταξιδέψει σε πιο ζεστά μέρη, ήρθε η ώρα να κάνει αντίστροφα το ανοιξιάτικο ταξίδι του. Τον ζηλεύω που θα ταξιδέψει πάνω από θάλασσες και βουνά. Που θα δει τη γη από ψηλά. Αν μπορούσε να μολογήσει όσα βλέπει…

Συνεργάτες των συνυποψηφίων τροχίζουν τα νύχια τους, συμπληρώνει η γυναικεία φωνή που βγαίνει από τον ραδιοσταθμό. Ο τσαλαπετεινός κάνει περιστροφές, έχω την εντύπωση πως με περιεργάζεται. Εχει αυτοπεποίθηση. Γνωρίζει τα προσόντα του. Με σαγηνεύει, έτσι που σηκώνομαι από την καρέκλα με προσοχή. Να μην ενοχλήσω την απογευματινή του ηρεμία.

Στην επιστροφή έχει μετακινηθεί ανατολικότερα. Ραμφίζει το έδαφος. Για να επιζήσει. Ακούγεται το ράμφισμα των φύλλων του φθινοπώρου. Σκάβει συνεχώς για πολλή ώρα. Κάθε τόσο κάνει μια διακοπή. Βρήκε τροφή, ένα σκουλήκι. Είναι εργατικός. Δεν τον σώζει η ομορφιά και τα πλουμιστά φτερά του. Το ξέρει αυτό.

Ανοίγει η βεντάλια του. Το λοφίο. Πανόραμα. Ισως να είναι από ικανοποίηση που εξασφάλισε την τροφή του. Ενδεχομένως, να το κάνει ως ευχαρίστηση για μένα. Που παρακολουθώ κάθε κίνησή του. Μαγεμένος από την ομορφιά και την εργατικότητά του. Ισως να είναι από μεταμέλεια για την ύβριν που διέπραξε κόβοντας, ως βασιλιάς της Θράκης Τηρέας, τη γλώσσα της Φιλομήλας. Για μην ακουστεί η αλήθεια.

Με κοιτάζει καρσί. Δεν αρέσει στους άρχοντες η άλλη άποψη, πουλί μου. Και σήμερα.