Αυτός είναι ΟΦΑ. Είναι το αρκτικόλεξο μιας φράσης που έχει γίνει
σχεδόν παροιμιώδης. Οπου φυσάει ο άνεμος. Αυτή είναι η πλήρης ανάπτυξη. Ο εστί
μεθερμηνευόμενο, άτομο με ευλύγιστη μέση, που γίνεται παίγνιο των αέρηδων. Τον
παρασύρουν προς τα κει που φυσάει. Ο αέρας διαμορφώνει τις επιθυμίες του, αλλά
και το ταξίδι του.
Αν ο Καβάφης εξυμνούσε τη βαθιά ηδονή του ταξιδιού για την Ιθάκη
καθενός/μίας, στην περίπτωση των ΟΦΑ το ταξίδι δεν είναι δική τους επιλογή.
Επιβάλλεται από τους άλλους. Προσκυνητάρι τους είναι η βούληση του απρόσμενου
παράγοντα. Και γι’ αυτό ψυχανεμίζονται το βουητό και αφήνονται να παρασυρθούν
από τη διάθεση του αέρα. Συχνά, ανεξάρτητα από τον προορισμό. Αρκεί να είναι με
τον αέρα.
Του μικρού βοριά παράγγειλα να ’ναι καλό παιδάκι / Μη μου χτυπάει
πορτόφυλλα και το παραθυράκι. Οι στίχοι του Ελύτη, με τη φωνή της Φαραντούρη
και τη μουσική του Θεοδωράκη εκλιπαρούν τον βοριά να σιωπήσει, να ακουστεί η
κοφτή ανάσα του θρήνου για την απώλεια. Για τη στερημένη ζωή.
Στον αντίποδα, το μελτέμι γίνεται το άλλο πρόσωπο του παθιασμένου
έρωτα. Που δεν νοιάζεται για τον προορισμό. Μελτέμι μου μη σταματάς όπου φυσάς
θα πάω / εσύ είσαι αυτό που έψαχνα, γι’ αυτό και σ’ αγαπάω. Ο έρωτας ως ταξίδι
γίνεται αυτοσκοπός. Φαίνεται πως καβαφίζει ο στιχουργός του σύγχρονου
κυκλαδίτικου τραγουδιού.
Οσα γίνονται τον τελευταίο καιρό αφήνουν τα ίχνη μιας κοινωνίας
που φέρεται ως ΟΦΑ. Ο Καβάφης πλέον έχει ξεπεραστεί, οι νησιώτικες διαδρομές
ακρίβυναν πολύ. Οι Ιθάκες ως σταθερός προορισμός έχουν γίνει ντεμοντέ. Οι
μεγάλες ιστορίες, που μπορεί να διαρκούν μια ζωή, έχουν ξεθωριάσει. Ζούμε στην
εποχή του μεταμοντέρνου. Στον καιρό της άκρας υποκειμενικότητας. Μέτρον ο
άνθρωπος, λέγανε οι παλιοί. Μέτρον το ατομικό συμφέρον, λένε οι σύγχρονοι.
Είθισται οι άνθρωποι να ξεψειρίζουν τις θεωρίες και να τις κάνουν
πατρόν στη σκέψη τους, ιδίως στη συμπεριφορά τους. Με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα
γυρίζω. Η παροιμία εξελίσσεται σε λογότυπο του καιρού μας. Η συνέπεια
αγνοείται, το ίδιο και η σταθερότητα των δρομολογίων. Η παροιμιώδης φράση θα
μπορούσε να αναρτηθεί στα μέσα επικοινωνίας, στις δηλώσεις των πολιτικών, στα
εκλογικά κέντρα. Στους χώρους όπου ο άνθρωπος εξελίσσεται σε ασπόνδυλο ον.
Πρωτοστατούν οι πολιτικολογούντες, που μοιάζουν να έχουν έτοιμες
τις απαντήσεις για κάθε έκβαση, όταν ερωτώνται. Ανάλογα με το πού φυσάει ο
άνεμος. Σαν να τους έχουν δοθεί έτοιμες απαντήσεις από τους φροντιστές τους.
Και οι αυτοδιοικίζοντες παραζαλίστηκαν από τους βοριάδες που φύσηξαν...
Είναι άμωμοι οι πολίτες; Αναμφίβολα όχι. Κουβαλάνε κι αυτοί στο
τσεπάκι τους τον λογότυπο της εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου