ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΗΣΕ
ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΑΣ*
 Χειμώνας άγριος κι η φωτιά, 
           καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
           Ντρέπομαι για τη ζέστα μου
           και για την ανθρωπιά μου.
Κωστής Παλαμάς.
Μέχρι πριν από λίγες
μέρες, κανέναν σχεδόν δεν είχε απασχολήσει η ύπαρξη της μικρής Σάρα από τη
Σερβία που η μοίρα την ξέβρασε μαζί με τη μητέρα της στη Θεσσαλονίκη. Το πολύ
πολύ κάποιους εκεί στη φτωχογειτονιά που ζούσε ή στο σχολείο της. Και βέβαια
τις άγρυπνες υπηρεσίες του Ξενίου Διός για τη λαθραία (ο πιο υποτιμητικός για
την ανθρώπινη αξία, όπως την προσδιορίζουν και την προστατεύουν ελληνικά και
διεθνή θέσμια, πλην εν ευρυτάτη χρήσει, όρος) είσοδο και παραμονή της στην
Ελλάδα. Ακόμη και σ’ αυτές τις τραγικές στιγμές, ακούμε και διαβάζουμε για τη
13χρονη κόρη της 54χρονης από τη Σερβία, χωρίς άλλα στοιχεία προσδιοριστικά της
ταυτότητάς της. Άρα παιδί ενός κατώτερου, όχι και τόσο δίκαιου, Θεού.
Μπορεί, λοιπόν, η
σύντομη και στερημένη ζωή της να μην κινούσε την προσοχή και το ενδιαφέρον
κανενός, αλλά ο τραγικός θάνατός της, στα 13 της μόλις χρόνια, από τις
δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις του αυτοσχέδιου μαγκαλιού, γιατί η μητέρα της
αδυνατούσε να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ για την επανασύνδεση του κομμένου
ηλεκτρικού ρεύματος, την ανήγαγε σε πρώτη είδηση στα -σαν έτοιμα από καιρό- μέσα
ενημέρωσης. Συγχρόνως δε, κατόρθωσε να αφυπνίσει μονομιάς τα πηγαία ανθρωπιστικά
μας αισθήματα, τα οποία, ως γνωστόν, τον περισσότερο καιρό, βρίσκονται, μάλλον για
λόγους αυτοσυντήρησης, σε χειμερία νάρκη. 
Διάβασα κάπου ότι το
κοριτσάκι με τα σπίρτα ήταν συγκινητικό μεν αλλά παραμύθι (του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν), ενώ η μικρή
Σάρα υπαρκτό τραγικό πρόσωπο της διπλανής πόρτας. Είναι ομολογουμένως ακριβής
και εύστοχη η διαπίστωση. Είναι άλλο όμως ζήτημα οι –εν πολλοίς εύκολες και
ανέξοδες- διαπιστώσεις και οι ευχές, ιδίως όταν εκφέρονται από επίσημα και κατά
κανόνα ένοχα χείλη, μπροστά στα σύγχρονα ανθρώπινα δράματα, και άλλο η σκληρή πραγματικότητα,
όπως αυτή, μέρα με την ημέρα, διαμορφώνεται και επιδεινώνεται στη μνημονιόπληκτη
χώρα μας. Μεγάλο δε και κρίσιμο ζητούμενο εξακολουθεί να παραμένει η διαμόρφωση
όρων και συνθηκών για την αποτελεσματική αντιμετώπισή της.
Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς
και ρεαλιστές, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η (αληθινή ή ψεύτικη, μικρή
σημασία έχει η όποια διαβάθμιση) οδύνη μας για τον άδικο θάνατο της μικρής Σάρα
θα διαρκέσει μερικές μόνο μέρες κι ύστερα θα κοπάσει. Άλλο ένα ακόμη θλιβερό περιστατικό,
από τα τόσα που, δυστυχώς, με ασυνήθιστη συχνότητα, συμβαίνουν γύρω μας και μας
μαυρίζουν την ψυχή, θα το καταπιεί η αδηφάγα λήθη. Εκτός από τον αβάσταχτο πόνο
της χαροκαμένης μάνας, η οποία, να σημειωθεί, ως εκ θαύματος γλίτωσε από τις
μοιραίες αναθυμιάσεις. Παρ’ όλα αυτά συνελήφθη και οδηγήθηκε στο αστυνομικό
τμήμα της περιοχής ως υπεύθυνη για τον θάνατο της κόρης της. Μετά από
διαμαρτυρίες, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη κ. Νικόλαος
Δένδιας έδωσε εντολή για χορήγηση εξάμηνης άδειας παραμονής στη μητέρα του
άτυχου παιδιού. Για να μπορέσει έτσι τουλάχιστον να το κλάψει.
Το σπουδαιότερο, πάντως, είναι ότι ούτε και αυτή τη φορά
θα αναζητηθεί στα σοβαρά ο αίτιος του κακού για να του αποδοθούν ευθύνες που
τον βαραίνουν. Και που δεν είναι, φυσικά, άλλος από την (πιο δηλητηριώδη κι από
τις αναθυμιάσεις ενός αυτοσχέδιου μαγκαλιού) φτώχεια που, ελαφρά τη καρδία,
έχουν επιβάλει, με τα Μνημόνια και επώδυνα, αλλά και αδιέξοδα, μέτρα επί
μέτρων, στους κατοίκους αυτής της χώρας οι επίδοξοι (ξένοι και εγχώριοι)
σωτήρες της. Ούτε καν θα συζητηθεί το ζήτημα.
 Η υπόθεση της
μικρής Σάρα θα αντιμετωπισθεί αρμοδίως κατά τα ειωθότα. Θα κριθεί ως ένα
τραγικό ατύχημα και ο σχετικός φάκελος θα κλείσει και τυπικά με την -κατά πάσα
πιθανότητα- αθώωση της άμοιρης μητέρας. 
Αν επρόκειτο κανείς να αξιολογήσει τη χώρα μας, σε ό, τι
αφορά το επίπεδο της κοινωνικής της πολιτικής, πολύ δύσκολα θα της έβαζε τη
βάση.Ή, για να χρησιμοποιήσουμε την κλασική ρήση, θα λέγαμε ότι «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής».
Κακά τα ψέματα. Κανείς από τους υπεύθυνους δεν θα έχει τη
γενναιότητα να επαναλάβει, εν είδει αυτοκριτικής, τους προαναφερόμενους Παλαμικούς
στίχους. Και με πρώτο βήμα, ας πούμε, αποσύροντας από τη ζωή μας τα αυτοσχέδια
μαγκάλια που τη θέτουν σε άμεσο και διαρκή κίνδυνο.
*Ο τίτλος του κειμένου είναι δάνειο, κατά παράφραση, από τον τίτλο
του γνωστού μυθιστορήματος του Μενέλαου
Λουντέμη «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ».
ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ
(nicfalag@yahoo.gr)
 
 05/12/2013
 
ΥΓ. Είχε γραφτεί το κείμενο αυτό όταν διάβασα στο ΕΘΝΟΣ την ακόλουθη
είδηση:«με νωπή ακόμη τη
μνήμη από το θάνατο της 13χρονης Σάρα από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιού στη
Θεσσαλονίκη, παραλίγο να σημειωθεί νέα τραγωδία αυτή τη φορά στο Κορδελιό, όταν
οικογένεια κινδύνευσε να καεί από φωτιά, που προκλήθηκε τα ξημερώματα σε
μονοκατοικία στην οδό Ψυχάρη.Σύμφωνα με πληροφορίες από την
Πυροσβεστική Υπηρεσία, το σπίτι δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα». Χρειάζεται σχόλια;