Ο Μουστάκιας και η Καλυψώ

Θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω αταίριαστους. Ο Γιάννης Γκαρτζονίκας, ο Μουστάκιας, υπήρξε ένας γλυκός αλλά και οξύνους λαϊκός άνθρωπος. Είχε καλλιτεχνική φλέβα , τις ελεύθερες ώρες του σκάλισε γκλίτσες και ασχολιόταν με την ξυλογλυπτική. Αυτοδίδακτος, που το έκανε για θεραπεία της ψυχής του. Ήταν λάτρης του Συρράκου αλλά και ξεχωριστός επαγγελματίας της πόλης.Συνοδευόταν πάντα από την γκλίτσα του.Διαισθανόταν πως είχαν κοντύνει οι μέρες του, μου το εξομολογήθηκε πριν από καιρό στην Γκούρα.Για μένα ήταν ένα σεβαστό πρόσωπο, που μπόρεσε να στήσει, μαζί με τον αδελφό του Δημήτρη, μια καλή επιχείρηση. Υπήρξε ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των Συρρακιωτών στην Πρέβεζα, που σιγά σιγά χάνουν τις παραδοσιακές τους αναφορές.

    Η Καλυψώ ήταν μια μοντέρνα γυναίκα, που πρωτοστάτησε στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα της Πρέβεζας. Για πολλά χρόνια συμμετείχε ενεργά στο γυναικείο καρναβάλι, που σήκωσε, για δεκαετίες, στους ώμους του την προσπάθεια για πολιτισμική δημιουργία. Υπήρξε , ίσως, ο πιο μαζικός φορέας για τη συσπείρωση των γυναικών της Πρέβεζα. Όμως, η Καλυψώ κουβαλούσε και την οικογενειακή μνήμη, που συνιστούσε μνήμη όλης της πόλης. Η επιχείρηση του Καρτεζίνη με τον κινηματογράφο ΑΚΤΑΙΟΝ μόρφωσε, διασκέδασε και ταξίδεψε τους Πρεβεζάνους σε άλλους τόπους. Ειδικά, ο θερινός κινηματογράφος αποτέλεσε τόπος συνάντησης των λαϊκών γειτονιών της Πρέβεζας. Ολόκληρες οικογένειες προγραμμάτιζαν την έξοδό τους με την προβολή της ελληνικής ταινίας σ’ αυτόν καταπληκτικό θερινό σινεμά που μας λείπει πολύ.

   Έφυγαν και οι δύο στους δύο πρώτους μήνες. Και κάθε απώλεια σβήνει ένα μέρος της τοπικής μας μνήμης.