rodia.jpg
EUROKINISSI/ΚΑΛΛΙΑΡΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ
Εφυγα την ώρα που τραγουδούσαν τη ροδιά. Συνηθίζεται στους γάμους και στους αρραβώνες. Τουλάχιστον εκεί που δεν έχουν εκσυγχρονίσει τη μουσική επένδυση αυτών των τελετών. Ηρθε ο καιρός να φύγουμε, ροδιά μου ροδιά μου, τραγουδούσαν με μια ψυχή όλοι οι θαμώνες που διάλεξαν την ταβέρνα στον Κολωνό, για να κλείσουν με τον καλύτερο τρόπο το διήμερο, το αφιερωμένο στον Κώστα Κρυστάλλη.
Αδραξαν τη στιγμή, είχε δίκιο ο Οράτιος. Πέρα από τον προγραμματισμό, μερικές φορές το πιο σημαντικό είναι η στιγμή. Ιδίως για να γίνουν τα άτομα ομάδα. Είναι εκείνες οι ιερές στιγμές που οι άνθρωποι απεκδύονται τον εγωμανή εαυτό τους. Οι άγνωστοι μεταξύ τους μετατρέπονται σε συνδιασκεδαστές. Σε συν-μύστες της επικοινωνίας και της μέθεξης με την ιστορική κληρονομιά. Είναι εκείνες οι στιγμές που οι καρδιές επιχειρούν την έξοδο από το στενά(ο)χωρο σώμα του σύγχρονου ανθρώπου, το σύρουν με το ζόρι στην πίστα. Σε μια συνάντηση οργιαστική -μην παρερμηνεύετε τη λέξη-, στην οποία η λογική έχει αφεθεί στην καρέκλα, παρέα με τα αποφάγια.
Φεύγοντας από τη μυσταγωγία της εξάλλαξης των ειωθότων, κατά τον Πλάτωνα, πήρα μαζί μου τη ροδιά. Το σύμβολο της ευφορίας και της γονιμότητας. Κι η εικόνα της με ταξίδεψε στην αυλή μου. Εκεί που χρόνια τώρα στέκει η ροδιά. Κόντρα στους καιρούς, επιμένει να ανθίζει. Το ξέρει. Αρκεί ένας δυνατός αγέρας για να χάσει τους ανθούς της. Είναι η τρελή ροδιά του Ελύτη που αψηφά τους κινδύνους, η πολυκεντημένη από τραγούδια.
Είναι το «στολίδι της αυλής μου, ανάπαυση της προσμονής, νεράκι της πληγής μου» (Αρχιπέλαγος Θεοδωράκη). Αγέρωχη, δεν σκύβει στις κακοτοπιές. Στέκεται όρθια, περιμένοντας να αλλάξουν οι καιροί. Θυμάμαι τους χειμώνες. Τότε που προκαλεί τον οίκτο. Ξεγυμνωμένη, χωρίς φύλλα. Και τότε υψωνόταν αγέρωχη, με ό,τι της είχε αφήσει ο χρόνος. Η ροδιά είναι δέντρο με αυτοπεποίθηση. Δεν παρασύρεται από τις προσωρινές δυσκολίες. Δεν πτοείται από τον καγχασμό των ανθρώπων. Σαν και μένα, που την ελεεινολογούσα για τη χειμωνιάτικη ασχήμια της.
Η ομορφιά είναι μέσα μου, άνθρωπε που δεν βλέπεις πέρα από τη μύτη σου. Παρασύρεσαι απ’ αυτό που βλέπεις. Είσαι έρμαιο των ενστίκτων σου και της πρώτης εντύπωσης. Κι άρχισε να μου διηγείται την ιστορία με τον πεύκο που είχε την απρονοησία να φουσκώνει σα διάνος το καλοκαίρι, κοκορόμυαλος, ίδιος με τους ανθρώπους.
Χίλιοι μύριοι καλογέροι σ' ένα ράσο τυλιγμένοι. Το πασίγνωστο αίνιγμα με την αυτονόητη(;) απάντηση είναι καμωμένο από τη ζύμη της λαϊκής φιλοσοφίας. Το ρόδι έχει μέσα του πολλούς καλογέρους. Αλίμονο σ’ εκείνους που θα το υποτιμήσουν. Η ομορφιά του, κάθε ομορφιά έχει και τα αγκάθια της. Χρειάζεται κόπο για να τη νιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου