Μεγάλη Τρίτη, η δεύτερη μεγαλοβδομαδιάτικη μέρα.
Της Κασσιανής που όρθωσε το ανάστημά της στην αυταρχική εξουσία. Είναι πολλές
ακόμα οι γυναίκες που νιώθουν βαρύ το χέρι της αυταρχικής αρσενικότητας.
Σαν αυτή τη δόλια την έγκυο στις ακριές
της χώρας, που δοκίμασε την άλογη βία στο κορμί της. Σαν την ανώνυμη γυναίκα
που σφίγγει τα χείλη της να αντέξει τα βασανιστήρια. Αυτή τη βία, τη λεκτική,
και την ασέβεια προς ό,τι εκπροσωπεί που βυσσοδόμησε στο ηλεκτρονικό σώμα της
πρώτης αρχόντισσας του πολιτεύματός μας. Γιατί τόλμησε να αποχαιρετήσει έναν
σπουδαίο άνθρωπο. Εναν ασυμβίβαστο.
Μνήμη Περικλή Κοροβέση αλλά και τιμή σ’
όλους όσοι αντιστέκονται στην ισοπέδωση της ανθρωπιάς. Σ’ αυτούς που κρατάνε
αναμμένο το καντήλι της παράδοσης και των αξιών που τη συνοδεύουν. Σ’ αυτούς
που δεν βολεύονται με την έκπτωση. Που βάζουν πλάτη στην αλληλεγγύη. Σ’ αυτούς
που σέβονται όσους ανάστησαν οικογένειες και έπλασαν χαρακτήρες, με ζυμάρι την
αγάπη για τον συνάνθρωπο και την ανησυχία για όσους πάσχουν.
Σ’ αυτό το ατέλειωτο φετινό Μεγαλοβδόμαδο ζυγίζεται στην παλάντζα ο πολιτισμός
μας και βρίσκεται λιποβαρής. Ο κορόνας ήταν η αφορμή, που αφαίρεσε το
περιτύλιγμα κι έτσι φάνηκαν στον ήλιο οι πληγές μας. Κάθε χρονιά κι ένα καρφί
στο σώμα του ανθρωπισμού, που μεγάλωσε την απογοήτευση αλλά και την απόσταση
ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η μεγάλη πληγή της εποχής μας αναδύεται
μέσα από την αφόρητη αλαζονεία της. Πίστεψε πως είναι άτρωτη, συνοδευόμενη από
συνεχή νεότητα. Νόμισε πως βαπτίστηκε στα νερά της Στυγός κι έγινε άτρωτος σαν
τον Αχιλλέα. Ηταν αργά όταν η Θέτις, η μάνα του, που η αλαζονεία της υποχώρησε,
συνειδητοποίησε πως ουδείς είναι άτρωτος. Ολοι έχουν την αχίλλειο πτέρνα τους.
Το δημοτικό τραγούδι έκανε τραγούδι τη
συνειδητοποίηση πως όλοι φθείρονται κι αυτό γίνεται συχνά με τραγικό τρόπο. Με
γέλασαν τα πουλιά, της άνοιξης τ' αηδόνια κι έφτιασα το σπιτάκι μου ψηλότερ'
από τ' άλλα, άδει το δημοτικό άσμα. Ενα τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα στην
αλαζονική εποχή μας, η οποία γελάστηκε από την τεχνολογική της δύναμη, πως τάχα
μου η ανθρωπότητα πέρασε στην περίοδο της συνεχούς νεότητας.
Κι έτσι εκάς οι βέβηλοι, αυτοί που δεν
είναι συμβατοί με την υγεία, το χαμόγελο, το αρυτίδωτο. Από τη μια μεριά
χαλκεύονται μέτρα για παράταση του εργασιακού βίου κι από την άλλη όσοι είναι
συνταξιούχοι ή έχουν διαβεί το κατώφλι του εξηκοστού πέμπτου έτους εξωθούνται
στον χώρο του ανεπιθύμητου. Γίνονται βάρος για μια κοινωνία που νεάζει,
αρνούμενη να ωριμάσει.
Κι έτσι έχουμε τις εκατόμβες, προσφορά
στον κορόνα. Στη Σκοτία, στην Ισπανία, ο δυτικός πολιτισμός έχει παρακμάσει. Τα
σημεία της πολιτισμικής παρακμής είναι ευδιάκριτα και στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου