Μια πρόσκληση για γνωριμία και διερεύνηση ενδεχόμενης συνεργασίας μπορεί ν' αποτελέσει την αφορμή για συνάντηση μιας Ελλάδας που έχει ξεχαστεί τα τελευταία χρόνια. Είναι η Ελλάδα που δημιουργεί, αγωνιά και σκέφτεται. Η χαμηλόφωνη Ελλάδα που αντλεί δύναμη από τα μεταλλεία της παράδοσης και της ιστορικής κληρονομιάς. Η Ελλάδα που σκέφτεται, κόντρα στην Ελλάδα της παρακμής και της διαφθοράς που προσπαθεί με την ηχορύπανση και τη βία να επιβάλει μη ανθρωπιστικές λογικές. Τον καιρό που οι 'δολιοφθορείς' του ελληνικού ήθος μηχανεύονταν τρόπους για πλουτισμό και διαφθορά συνειδήσεων. Την ώρα που ανέβαινε δρομαία μια νέα συνομοταξία ανθρώπων, που όφειλε την ύπαρξή της στα δημόσια ταμεία, τις παντός είδους προμήθειες και τις ευρω-μίζες. Την περίοδο που η συσσώρευση αγαθών και η αγωνία για την απόκτησή τους αποτέλεσε το νέο 'όραμα' της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών.
Το ίδιο χρονικό διάστημα η άλλη Ελλάδα πάλευε και αιμορραγούσε. Οι δημιουργοί και οι οραματιστές πίστευαν και προσπαθούσαν να περισώσουν την αξιοπρέπεια και την κληρονομιά. Ξόδευαν τα πλούτη τους-υλικά και πνευματικά- για να σώσουν μορφές πολιτισμού. Πίστευαν σε μια άλλη ανάπτυξη, όπου ο πολιτισμός θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Στη Σκύρο συνάντησα τέτοιους ανθρώπους. Η γνωριμία μου με την Αναστασία Φαλτάιτς και τους ανθρώπους της ήταν έκπληξη. Ο Μάνος, ο ιδρυτής και εμψυχωτής του Μουσείου Φαλτάιτς που ιδρύθηκε το 1965, είχε φύγει ένα χρόνο πριν αφήνοντας κεραυνοβολημένους τους υπόλοιπους. Ο Μάνος και η Αναστασία ανάλωσαν, στην κυριολεξία εαυτούς και υπάρχοντα , στο όραμα για αναζωογόνηση της Σκύρου. Αγωνίστηκαν να φτιάξουν ένα μοντέλο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σ' όλη την Ελλάδα. Είναι απίστευτο το ψυχικό τους σθένος αλλά και η προσήλωση στους στόχους τους. Δυο άνθρωποι χαρισματικοί που θα μπορούσαν να έχουν μια καλή καριέρα έκαναν το Μουσείο Φαλτάιτς όραμα ζωής. Το έργο τους επίπονο. Μάζεψαν έναν πολιτιστικό πλούτο που έχει πολλές όψεις.Το σπίτι τους-μουσείο είναι μια κιβωτός του πολιτισμού μας, μια κυψέλη που μπορεί να επωάσει μια διαφορετική Ελλάδα.
Νιώθω ιδιαίτερα βαρύ το φορτίο της φιλίας που μου εμπιστεύθηκαν οι άνθρωποι του μουσείου. Νιώθω ιδιαίτερη αίσθηση ευθύνης και συγκίνηση γιατί επικοινώνησα μ' ένα είδος ανθρώπων που τους σκεπάζει τελευταία η αχλύς των σκανδάλων. Υπάρχει η Ελλάδα που πονάει και ματώνει. Αξίζει να την προσέξουν οι έχοντες την εξουσία και να τη στηρίξουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου