Αυθαίρετος -η -ο [afθéretos]: 1. (για πράξη κτλ.) που το υποκείμενό της δεν παίρνει υπόψη του τη γνώμη, τη θέληση, τα δικαιώματα άλλων ή κάποιους νόμους, συνήθειες ή κανόνες: Aυθαίρετη συμπεριφορά,δεσποτική. Aυθαίρετη απόφαση. Aυθαίρετο συμπέρασμα. || (ως ουσ.) το αυθαίρετο, κτίσμα, κατοικία που οικοδομήθηκε χωρίς προηγούμενη άδεια των πολεοδομικών αρχών. 2. για κτ. που δεν υπόκειται σε κανόνες, που δεν καθορίζεται από αυτούς.
ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ
Σήμερα, μετά από δέκα χρόνια, ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων ολυμπιακών κατασκευών ανάμεσα στις οποίες και τα στέγαστρα του Καλατράβα και η θολωτή περιοχή του περιπάτου.
TVXS
Ώστε και ολυμπιακά έργα -μερικά τουλάχιστον- αυθαίρετα. Συμβαίνουν και τέτοια, θα πει κανείς, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Κι εμείς, οι κοινοί θνητοί, επόμενο είναι, για να γίνουμε σοφότεροι, να τα μαθαίνουμε δέκα χρόνια μετά αφότου η «ισχυρή» Ελλάδα των κ. κ. Σημίτη και Καραμανλή κατέπλησσε (τι λέω, μάγευε) το διεθνές στερέωμα με τη διοργάνωση των πιο άρτιων ολυμπιακών αγώνων της νεώτερης ιστορίας τους.
(Περιττό να πούμε ότι, επί του θέματος αυτού- και όχι μόνο-, αμφότεροι οι εν λόγω κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες εκείνης της εποχής τηρούν σιγήν ιχθύος. Παρά τα όσα –δικαίως ή αδίκως- τους καταμαρτυρούν, δεν αισθάνονται την ανάγκη να αρθρώσουν στοιχειώδη πολιτικό αντίλογο-απολογισμό επί των πεπραγμένων τους. Εκτός κι αν δεχθούμε ότι το θεωρούν μάταιο ή κάτι που χειροτερεύει τα πράγματα. Αλλά για να μην είμαστε και τελείως άδικοι, ο μεν ένας παρεμβαίνει στον δημόσιο βίο με τη συγγραφή βιβλίων, ο δε άλλος μέσω κύκλων του για να σχολιάσει κάτι που τον θίγει).
Το μείζον ζήτημα πάντως, εν προκειμένω, είναι ότι μερικές –στην κυριολεξία μιας χρήσεως- φαραωνικές ολυμπιακές κατασκευές έγιναν χωρίς τις νόμιμες προϋποθέσεις και διατυπώσεις, ενώ ο απλός πολίτης ούτε ένα κοτέτσι δεν μπορεί να κατασκευάσει χωρίς τη νόμιμη άδεια. Δηλαδή το κράτος από φυσικός θεματοφύλακας και εγγυητής του νόμου έγινε αρνητής του. Με άλλα λόγια, αμάρτησε χάριν του μεγαλεπήβολου και ευγενούς σκοπού (διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων στην κοιτίδα τους) και έτσι καθαγιάσθηκαν -έστω προσωρινά- τα παράνομα μέσα για την επίτευξή του. Για να αποδείξουμε ενώπιον φίλων και εχθρών ότι το αρχαίο πνεύμα αθάνατο (στίχος από τον Ολυμπιακό Ύμνο σε ποίηση Παλαμά και μουσική Σαμάρα) δεν είναι μόνο ένδοξο παρελθόν, αλλά επιβιώνει και καθοδηγεί το παρόν, συνακόλουθα δε, προδικάζει και το μέλλον, επικυρώνοντας έτσι, άλλη μια φορά, τη συνέχεια του ελληνισμού. Και η αποκάλυψη της καραμπινάτης παρανομίας γίνεται μετά από δέκα χρόνια. Και κανείς δεν αναλαμβάνει –έστω τώρα- τις (όποιες) ευθύνες του.
Δηλαδή, για να το πούμε στην καθομιλουμένη, οι άνθρωποι που μας κυβερνούσαν τότε κι εξακολουθούν -με άλλο βέβαια προσωπείο, αφού αυτό επιβάλλουν οι ειδικές και έκτακτες περιστάσεις- να μας κυβερνούν μέχρι και σήμερα, εκτός από ματαιόδοξοι και σπάταλοι, υπήρξαν επιπλέον και έκνομοι. Ε, αυτό πια ξεπερνάει κάθε όριο λογικής και ανοχής. Και είναι κάτι που, τουλάχιστον μετά από όλα αυτά που πάθαμε, δεν το δέχεται, φαντάζομαι, ούτε ο Θεός, ούτε ο διάβολος.
Δικό τους ήταν το κράτος (αυτή ήταν τουλάχιστον η βαθύτερη πεποίθησή τους και κάθε άλλο παρά φρόντιζαν να την κρύψουν), θα αντιτείνει κανείς και δεν θα έχει άδικο, ποιος επομένως να τους ενοχλήσει και να τους ελέγξει. Και γιατί τάχα να μπει κάποιος αιθεροβάμων υπερασπιστής της νομιμότητας σφήνα και εμπόδιο ουσιαστικά, εκείνη την κρίσιμη στιγμή που τα μάτια όλης της οικουμένης ήταν στραμμένα πάνω μας; Για να χαλάσει εκείνο το υπέροχο κλίμα ευφορίας και εθνικής υπερηφάνειας που με τόσο κόπο και χρήμα φιλοτεχνήθηκε, ψάχνοντας ψύλλους στα άχυρα;
Στο κάτω κάτω, δεν επρόκειτο για κανέναν οικισμό ρομά (όρος μοδάτος και καθωσπρεπικός, η αποθέωση της υποκρισίας, που προστατεύει από τον διαρκώς ελλοχεύοντα κίνδυνο του ρατσιστικού στίγματος) γύρω από τον οποίο (οικισμό) ζουν άνθρωποι, όπως θα έλεγε, με την παρρησία που διακρίνει τον δημόσιο λόγο της, μέσα από κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, η κυβερνητική εκπρόσωπος κ. Σοφία Βούλτεψη.
Χρειάστηκε, λοιπόν, να περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια για να βρουν (ή να προσπαθήσουν εν πάση περιπτώσει) κάποιες αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες την άκρη του νήματος. Αφού βέβαια, εν τω μεταξύ, πολλά από τα πανάκριβα αυτά έργα αφέθηκαν στο έλεος της καταστροφής και της λεηλασίας. Κι ας είναι φτιαγμένα από το υστέρημα του ελληνικού λαού ο οποίος σήμερα βρίσκεται γονατισμένος και στο έλεος των δανειστών και των επικυρίαρχων.
Ολοκληρώνοντας αυτές τις σκέψεις, θα έλεγα (εις μάτην;) ότι κάποιος (ποιος και πώς ας το βρουν οι αρμοδιότεροι) πρέπει, επιτέλους, να ελέγξει και αυτούς που, αρμόδιοι όντες εκ του νόμου να ελέγξουν τους υπεύθυνους των παρανομιών και των σκανδάλων που αφορούν –γενικότερα- την υπόθεση «ολυμπιάδα 2004» (αλήθεια, θα μας πει ποτέ κανείς αρμόδιος πόσο κόστισε και πού πήγαν τα χρήματα;), δυστυχώς παρέλειψαν να το πράξουν μέχρι σήμερα. Για να γίνει έτσι κοινή συνείδηση ότι όταν ένα έγκλημα μένει χωρίς τιμωρία, τότε διαπράττεται ένα ακόμη –πολύ βαρύτερο- έγκλημα που διαβρώνει επικίνδυνα τις κοινωνικές δομές.
Ίδωμεν τη συνέχεια -και κυρίως την έκβαση της υπόθεσης, αν και, παρακολουθώντας κανείς διαχρονικά το συνήθως συμβαίνον στην Ελλάδα, το μόνο που δεν δικαιούται είναι να αισιοδοξεί.
ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)
08/10/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου