Μέσα σε λίγα χρόνιαάλλαξε το
τοπίο. Ο άλλοτε κραταιός εφημεριδόκοσμος άρχισε να χάνει τη θέση του στην
ενημέρωση των πολιτών. Σπανίζουν οι συνηθισμένες εικόνες στα περίπτερα. Με τους
αναγνώστες να αγοράζουν δύο εφημερίδες. Ιδίως τις Κυριακές να είναι απαραίτητες
οι πλαστικές σακούλες για τη μεταφορά τους.
Αλλαξαν οι συνήθειες. Χωρίς αυτό
να σημαίνει, απαραιτήτως, την εξόντωση του αναγνώστη. Δεν αγόραζαν όλοι –και
όλες– τις εφημερίδες για τα όσα έγραφαν. Στις τελευταίες δεκαετίες το κίνητρο
ήταν οι ποικιλώνυμες προσφορές. Και δεν έφτανε η κρίση. Ηρθε και η διαδικτυακή
πλημμυρίδα, που προκάλεσε συνθήκες πνιγμού για τον εφημεριδόκοσμο.
Η απίσχνανση της κυκλοφορίας των
εφημερίδων λειτούργησε σαρωτικά. Προκάλεσε μεγάλη ανεργία στον χώρο της
ενημέρωσης. Αλλά και γλίσχρους μισθούς, που δεν ανταποκρίνονταν στη λαμπερή
εικόνα του λειτουργήματος. Οι δημοσιογράφοι πάσχιζαν να επιβιώσουν και να
διασώσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Κανόνας είναι –από τον καιρό των
πρωτόπλαστων– να εμφανίζονται και οι αλογόμυγες της δημοσιογραφίας, που
βρίσκουν τον τρόπο να παχαίνουν, χάρη στην προσκόλλησή τους σ’ αυτούς που
ασκούν εξουσία.
Το διαδίκτυο έγινε η θρυαλλίδα να
εκφραστεί το αίσθημα απαξίωσης των αναγνωστών για τον ρόλο του Τύπου. Μόνο που
τα αισθήματα αυτά δεν διοχετεύτηκαν στην αναζήτηση της αξιόπιστης ενημέρωσης. Η
μαζική στροφή στο εξελισσόμενο διαδικτυακό έλος της ενημέρωσης διαμόρφωνε
ψευδαισθήσεις για πολλαπλή ενημέρωση. Για απεξάρτηση από τη μονοφωνική πηγή,
που έκανε τον αναγνώστη να αισθάνεται ως συνειδητός απελεύθερος πολίτης. Λαγός
τη φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του. Να που ο παροιμιακός λόγος μπορεί να
δώσει απαντήσεις σε πολλά πράγματα. Δεν μπορούσαν όμως οι παροιμίες να
σταθεροποιήσουν το παλλόμενο έδαφος του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.
Δοκιμάστηκε η αξιοπρέπεια των εργαζομένων. Εν μιά νυκτί, βίωσαν συνθήκες ζωής
που ήταν αδιανόητες στο πρόσφατο παρελθόν.
Και εγένετο φως. Αποφάσισαν να
δοκιμάσουν κάτι καινούργιο. Κάποιοι απ’ αυτούς. Εσφιξαν το ζωνάρι και
δημιούργησαν τη δική τους εφημερίδα. Οπου αφεντικά έγιναν οι ίδιοι. «Εφημερίδα
των Συντακτών» την είπαν. Εστησαν το τσαρδάκι τους στην Κολοκοτρώνη, εκεί όπου
άρχισε μια άλλη περιπέτεια που ναυάγησε. Πίσω από την Παλιά Βουλή. Ενδεχομένως,
για να έχουν για ασπίδα την πλάτη του Κολοκοτρώνη. Ηρωική, ούτως ειπείν, η
απόπειρά τους. Αλλά και δηλωτική των προθέσεών τους να μη γίνουν ριψάσπιδες
στην πρώτη δυσκολία.
Φάνταζε ουτοπικό το εγχείρημα.
Ολοι περίμεναν τον καταποντισμό τους. Ομως, άντεξαν. Η αποκοτιά έγινε φώλι. Οι
ανέστιοι ενημερωτικά πολίτες βρήκαν το απάγκιο τους. Με τον καιρό επιβλήθηκε η
εφημερίδα ως μια απροσκύνητη φωνή. Ο αριθμός επτά είναι μαγικός στη λαϊκή
αντίληψη. Μπορεί να γίνει τέτοιος και για την «Εφημερίδα των Συντακτών». Να
θεριέψει και να ολοκληρωθεί. Να γίνει κυψέλη μιας άλλης αντίληψης. Μακριά από
το πρότυπο της Μπάμπουσκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου