Ενα από τα θέματα που ετέθη στο τραπέζι του δημόσιου λόγου αυτές τις τελευταίες ημέρες είναι η σχέση του καλλιτέχνη με το έργο του. Δεν είναι καινοφανής η συζήτηση, απασχολεί παλαιόθεν αν ταυτίζεται η προσωπικότητα του καλλιτέχνη με το καλλιτεχνικό δημιούργημα. Η δεύτερη αφορμή έγιναν οι απόψεις του ζωγράφου Τσόκλη. Δεν γνωρίζω τον άνθρωπο, ωστόσο όσα άστοχα διετύπωσε δεν ακυρώνουν το έργο του.
Η πρώτη αφορμή προήλθε από τον θάνατο του Μαραντόνα. Πλημμύρισε το σύμπαν από εκδηλώσεις, δηλώσεις και αφιερώματα. Προφανώς, το ποδόσφαιρο όταν ασκείται από άτομα αυτού του επιπέδου γίνεται τέχνη. Το υλικό για την καλλιτεχνική του έκφραση είναι το ίδιο το σώμα, το οποίο αποτυπώνει τις εμπνεύσεις, τις φιγούρες, το σταμάτημα της μπάλας, τον συντονισμό των διαφόρων μελών, τις επινοήσεις, ιδίως στις τρίπλες, στις οποίες ο καλλιτέχνης πραγματοποιεί με εταίρο τον αντίπαλο ποδοσφαιριστή, θυμίζοντας πρόπλασμα του καλλιτεχνικού πατινάζ.
Είναι το ίδιο το σώμα που χρησιμοποιείται και στα εργαστήρια των ζωγράφων και των γλυπτών ή της λογοτεχνίας. Η ποδοσφαιρική τέχνη, σ’ αντίθεση με τις γνωστές τέχνες, είναι άυλη, δεν έχει απτό καλλιτεχνικό δημιούργημα. Υπ’ αυτή την έννοια, συγγενεύει περισσότερο με τον χορό.
Δεν ήταν στις προθέσεις μου να ασχοληθώ με τον Μαραντόνα, τον καλλιτέχνη του ποδοσφαίρου. Ενα παραπάνω κείμενο, τι θα προσέφερε. Ωστόσο, η άποψη που διατυπώθηκε από γνωστό αστέρα των τηλεοπτικών παραθύρων άλλαξε τον ρυθμό εντός μου. Γελοία προσωπικότητα χαρακτήρισε τον θανόντα. Αναμφίβολα, ο καθείς δικαιούται να έχει την άποψή του. Ωστόσο, ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, την ώρα που ο τάφος είναι νωπός, αντιβαίνει και στα πολιτισμικά ήθη της χώρας. Σεβόμαστε τον νεκρό την ώρα της ταφής του.
Ομως, προκύπτει ένα άλλον μείζον θέμα. Ολοι έγραψαν, πόνεσαν, μίλησαν, συγκλονίστηκαν με τον θάνατό του κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον παραπλανημένοι ή συνοδοιπόροι ενός γελοίου; Οι τηλεοπτικοί αστέρες παραλογίζονται εσχάτως. Εχουν την εντύπωση ότι οι μύθοι δημιουργούνται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Δεν μπορούν να αντιληφθούν τη δύναμη και τη συναισθηματική νοημοσύνη του πλήθους. Μπορεί να παραπλανηθεί για λίγο. Εχει όμως αλάνθαστο κριτήριο για όσους συμμετέχουν στις δημόσιες τελετουργίες. Καθένας μπαίνει στη θέση του. Οι πολλοί στη λησμοσύνη. Οι λίγοι και εκλεκτοί τοποθετούνται στον θρόνο της ευγνωμοσύνης.
Εκεί τοποθετήθηκε ο Μαραντόνα. Γιατί ήταν γήινος, συνεπής, υπονόμευε τον εαυτό του ως πρότυπο. Πρωτίστως ήταν ένας καλλιτέχνης. Ενας μάγος. Λατρεύτηκε από τον κόσμο, γιατί του χάρισε τη δυνατότητα να ονειρεύεται. Σε καιρούς τυποποίησης του χάρισε τη φαντασία ως αντίδοτο. Γιατί το ποδόσφαιρο μαζί του ήταν ένα ταξίδι στην ουτοπία. Για τούτο θα τον υποδεχτεί στον άλλο κόσμο ο Καμί. Να παίξουν μονότερμα. Γιατί ήταν και οι δυο ασυμβίβαστοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου