ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ, Ωρα για τους έχοντες, EF. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ

«Θα πρέπει να αυξηθούν οι δωρεές και η φιλανθρωπία. Θεωρώ τη χώρα μας ουραγό στον τομέα αυτό, γιατί έχουμε καβουράκια στις τσέπες μας. Τσιγκουνιά, θα την έλεγα. Υπάρχουν κάποιοι με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από εμάς που δεν κάνουν απολύτως τίποτα. Ο καπιταλισμός πρέπει να εξυγιανθεί και να δώσει πίσω εκουσίως ή με το ζόρι ένα μέρος του πλούτου που έχει συσσωρεύσει». Πριν από δύο εβδομάδες, στην κυριακάτικη «Κ» (8/3/2020), ο εφοπλιστής Θανάσης Λασκαρίδης έστειλε ένα μήνυμα σαφές και ειλικρινές. Ο κορωνοϊός, όταν έγινε η συνέντευξη, δεν είχε προσβάλει ακόμη τη χώρα μας και η παρότρυνση του συνομιλητή δεν αφορούσε τις έκτακτες αυτές συνθήκες.

Να όμως που τα γεγονότα καλπάζουν, μετατρέποντας τις προτάσεις σε επιτακτικά αιτήματα. Οχι ότι δεν υπάρχει προσφορά, από αναπνευστήρες μέχρι κααι νέες κλίνες σε μονάδες εντατικής θεραπείας, αλλά οι ανάγκες, καθώς τα κρούσματα και οι σοβαρά νοσούντες αυξάνονται, ζητούν όλο και μεγαλύτερη στήριξη. Το είπε και ο πρωθυπουργός στην προχθεσινή επικοινωνία του με τους πολίτες: «Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι είναι παρόντες με σημαντικές δωρεές σε τούτη τη δύσκολη στιγμή. Καλώ, όμως, και τους απόντες να αναλογιστούν τις ευθύνες τους».

Η συστράτευση των οικονομικά ισχυρών σε αυτή την «εμπόλεμη κατάσταση» με «τον αόρατο εχθρό» δεν έχει μόνο, αυτονόητη, πρακτική σημασία. Κανείς δεν μπορεί να προστατευθεί αεροστεγώς από τον κορωνοϊό, είναι ανθρωπίνως αδύνατο, όσα χρήματα κι αν διαθέτει. Η εξίσωση, όμως, σε συνθήκες πανδημίας είναι η μία όψη. Η άλλη αφορά το παράδειγμα που, και σε αυτή την περίπτωση, είναι μεταδοτικό, εμψυχώνει, δημιουργεί έναν κρίκο στην κοινωνική αλυσίδα,
η οποία έχει δοκιμαστεί σκληρά τα τελευταία δέκα χρόνια.

Αυτές τις μέρες της επιβεβλημένης απομόνωσης παρακολουθούμε εθελοντές να προσφέρουν υπηρεσίες σε ηλικιωμένους και ανήμπορους, ένα δίκτυο, άλλοτε αδήλωτο, άλλοτε φανερό, να ενεργοποιείται υφαίνοντας προστασία για τους πιο αδύναμους.

Ο κορωνοϊός έστρεψε την παγκόσμια προσοχή στους άριστους σε κάθε χώρα, επιστήμονες, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ερευνητικές ομάδες, περιβάλλοντας με ευγνωμοσύνη και συγκίνηση τη γνώση και την αφοσίωση. Σε αυτούς προσβλέπουμε πλέον για την επόμενη μέρα. Για να αντέξουν όμως εκείνοι, εμείς, οι κοινωνίες, δεν πρέπει να υπάρχουν «απόντες». Δεν αρκεί, γι’ αυτό, να «αναλογιστούν τις ευθύνες τους». Οι ανάγκες είναι επιτακτικές, το προσκλητήριο σε εξέλιξη.