Ευάγγελος Αυδίκος Ο βασιλιάς είναι γυμνός , EFSYN, 17 Mαρτίου 2020

 

                     

Περάσαμε την περασμένη δεκαετία των μνημονίων με καταιγιστικά πυρά προς ό,τι είναι δημόσιο. Ανίκανοι, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες οι εργαζόμενοι (εκπαιδευτικοί, γιατροί, διοικητικό προσωπικό, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων). Πηγάδι χωρίς πάτο οι υπηρεσίες που καταβροχθίζουν τον ιδρώτα του φορολογούμενου πολίτη, χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Η ετυμηγορία επαναλαμβανόμενο σφυροκόπημα στις τηλεοπτικές, ιδίως, συζητήσεις. Ως αναπόδραστη οδός για την ίαση του «ασθενούντος» δημόσιου τομέα ήταν η κατάλυσή του, ώστε να αποτραπεί η ιογενής μόλυνση του κοινωνικού σώματος από μια νοοτροπία που διεισδύει στα κοινωνικά κύτταρα. Κάτι ανάλογο με τον κορονοϊό. Οσοι υπηρετούσαν στον δημόσιο τομέα ήταν, εν τινι βαθμώ, φορείς ιογενούς και βλαπτικής για το κοινωνικό σύνολο αντίληψης. Εκάς εκάς οι βέβηλοι!

Αυτό δεν σημαίνει πως συγχωρούνται και παραβλέπονται οι δυσπλασίες. Που διαμορφώθηκαν από μια εσφαλμένη αντίληψη όσων κυβέρνησαν για τη σχέση τους με τους πολίτες/ ψηφοφόρους. Εισέτι. Δεν ελαφρύνεται η ευθύνη των πολιτών από την ολοένα και περισσότερο απομειούμενη κοινωνική συνείδηση, που μετέτρεψε τους πολίτες σε ιδιώτες, των οποίων σχεδόν αποκλειστικό κριτήριο στις επιλογές τους ήταν το ίδιον συμφέρον. Και να πάν' να κουρευτούν οι άλλοι.

Διαμορφώθηκε μια ελαστική συνείδηση-καρκίνωμα, που έφαγε τα συκώτια της συλλογικής μας συνείδησης. Ο δημόσιος χώρος κατάντησε μια απέραντη χωματερή. Η ατομική ευθύνη δεδομένη, ακόμα κι όταν η τοπική αυτοδιοίκηση ολιγωρούσε.

Αντιμετωπίστηκε ο δημόσιος χώρος ως ο απόπατός μας. Η συνεταιριστική ιδέα -και ανάγκη- βούλιαξε στην κατίσχυση του αρρωστημένου «εγώ» μας έναντι του κοινού συμφέροντος. Αδιαμφισβήτητη η ευθύνη των συνεταιριστών. Σε μια εποχή που η οικονομία μας, ο σχεδιασμός του μέλλοντος, είχε ανάγκη από τη συνένωση των παραγωγών, η χώρα παραδόθηκε στην ακόρεστη βουλιμία των παγκόσμιων παικτών.

Κι ερχόμαστε στα αποκαλυπτήρια της κοινωνικής μας γύμνιας. Πιστέψαμε πως η έξοδος από τα μνημόνια θα τιθασεύσει τις θαλασσοταραχές. Θα μας διασφάλιζε την ομαλή είσοδο την ανοιχτή θάλασσα της πλήρους ιδιωτικοποίησης. Αρκετοί από μας αγοράζαμε κουταλοπήρουνα, για να κοινωνήσουμε των αγαθών της προσδοκώμενης ευημερίας. Πλέον τον λόγο είχαν οι ιεροφάντες της ιδιωτικοποίησης των πάντων. Ηταν το ελιξίριο για την κοινωνική και οικονομική νεότητα.

Ωστόσο η ανεμόσκαλα κατέρρευσε στον πρώτο θυμό του νεφελεγηρέτη Δία. Ο βασιλιάς που είχε εγκατασταθεί στον θρόνο του αποδείχτηκε γυμνός αφήνοντας να φανούν όλες μας οι πληγές. Οι ισχυροί της ιδιωτικής οικονομίας λούφαξαν. Μετρούσαν τις ζημιές τους, ουδέποτε έκαναν λόγο για τα κέρδη τους. Ολα αυτά τα δύσκολα χρόνια.

Και τότε όρθωσε το ανάστημά του ο δημόσιος τομέας. Τα νοσοκομεία, οι γιατροί, οι νοσηλεύτριες/ες, όλοι και όλες που κατασυκοφαντήθηκαν. Με τις γνώσεις τους και την έγνοια για το κοινωνικό σύνολο. Οι κατασυκοφαντημένοι γίνονται οι ήρωές μας της επιβαλλόμενης μοναξιάς μας.