Με ένα θαυμαστικό «νά», σαν τη μύτη μου μεγάλο. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω με αυτόν τον «άνθρωπο» και τα «επιτεύγματά» του επί γης... Μαδιάμ. Γιατί έτσι τα έχουμε κάνει. Κάτι οι εσωτερικές αντιθέσεις της κοινωνίας, κάτι οι σχέσεις παραγωγής (για να ξαναθυμηθούμε και τον Μαρξ, που επί κρίσης τον θυμήθηκαν αγορές, κεφαλαιοκράτες και τραπεζίτες), κάτι η διαλεκτική σύγκρουση ατόμου-κοινωνίας, ήρθε κι έδεσε το γλυκό και πάθαμε όλοι ζάχαρο.
«Ο αληθώς πνευματώδης δεν σπαταλά το πνεύμα του εις ανούσιες επίδειξες, τες οποίες μάλιστα αποφεύγει. Η μανία της επιδείξεως πνεύματος είναι μάλλον ένδειξη λίγου πνεύματος» έγραφε ο άλλος μέγας, Ανδρέας Λασκαράτος, το 1886, στο έργο του «Ιδού ο άνθρωπος».
Τον πρόλαβε τον Νίτσε ο Κεφαλονίτης αφορισμένος (από την Εκκλησία) ποιητής. Πήρε 126 πορτρέτα ανθρώπινων χαρακτήρων, βασίστηκε στους «Χαρακτήρες» του Λέσβιου φιλοσόφου Θεόφραστου του 3ου αι. π.Χ. και έβγαλε το πόρισμα για την ανθρώπινη ψυχή πριν καλά καλά αναπτυχθεί η ψυχαναλυτική επιστήμη.
Πρόλαβε και τις σημερινές εξελίξεις, όπου ο καθένας στη μικρή μας χώρα βγαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του. Μιλάμε για περιπτώσεις όπου η ψυχαναλυτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν τολμώ καν να πιάσω έναν έναν τους υποψήφιους αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας.
Μόνο ο Σκαρίμπας θα μπορούσε να τους απαντήσει όπως τους πρέπει. Δεν πιάνω καν το έτερο (μετά τον Μπάμπη Παπαδημητρίου) μεγαθήριο της πολιτικής δημοσιογραφίας, Κωνσταντίνο Μπογδάνο, που -κολλώντας τη μούρη του στην κάμερα- χαρακτήρισε τα παιδιά που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο το ᾽73 «αυτά τα αγνά παιδιά που άνοιξαν τον δρόμο, με τις μεθοδεύσεις της CIA, για να αλλάξει η δικτατορία στην Ελλάδα και να χάσουμε την Κύπρο» (...αλήθεια, να ρωτήσω κάτι, μια και το ᾽φερε η κουβέντα: πώς «άλλαξε» η δικτατορία;
Ηταν κακή κι έγινε καλή; Εκανε αλλαγή φύλου; Γιατί, προσωπικά τουλάχιστον, δεν ήξερα πως «άλλαξε». Ηξερα πως έπεσε... κι έσπασε τα μούτρα της, αφού βέβαια είχε σπάσει μούτρα και σώματα και ζωές πολλών παιδιών εντός και εκτός Πολυτεχνείου).
Ξαναγυρίζοντας στον Λασκαράτο, για να καλυφθούμε από τα λεκτικά πυρά δεξιών και ακροδεξιών, διαβάζουμε, σε άπταιστη ειρωνική και μαχητική γλώσσα: «Η κοινωνία μας νομίζει πως δεν πρέπει να ξεσκεπάζονται τα ελαττώματά της και θεωρεί ως εγκληματίαν εκείνον οπού το κάμη. Νομίζει εξεναντίας ότι είναι χρέος κάθε καλού πατριώτη να κηρύττη αρετές εις τον τόπον των ελαττωμάτων της.
Ενώ απ’ άλλο μέρος οι κατεργαραίοι, που σε κάθε κοινωνία ποτέ δεν λείπουνε, εκερδοσκοπήσανε ναν την αποκοιμήσουν, απάνω στον κρημνό της ανοησίας της, για να κλέψουν την υπόληψή της... Εγώ δεν ημπορώ, εν συνειδήσει, να ναναρίσω την κοινωνία μας με το ναρκωτικό νανάρισμα των λαοπλάνων. Ούτε μήτε να σιωπήσω τα ολέθρια αποτελέσματα μιας τέτοιας σατανικής κερδοσκοπίας. Εγώ εξεναντίας ξεσκεπάζω τα ελαττώματά της με θάρρος και με εξουσίαν. Με όλην εκείνην την εξουσίαν οπού μου δίνει η Αλήθεια».
Αχ, βρε κατακαημένε Λασκαράτε, να ᾽ξερες πόσοι και πόσοι «κατεργαραίοι» σήμερα ζουν και επιζούν όλων μας, μιλώντας πάντα στο όνομα αυτής της «Αλήθειας». Αυτήν πιστεύει ότι λέει ο Μπογδάνος και τη λέει μέρα μεσημέρι, σε δημόσια τηλεοπτική συχνότητα, που τον ακούν και παιδιά, που αυτή την «αλήθεια» θα μάθουν μόνο, γιατί αντίλογος δεν υπάρχει και η ιδιωτική τηλεόραση, 25 χρόνια τώρα, το έχει διαφυλάξει αυτό και έχει βάλει πάνω του «νά» μια τελεία, σαν τη μύτη μου μεγάλη.
Τι να κάνουμε όμως; Βλέπεις, «η φύση, πλάθουσα τον άνθρωπον, φαίνεται να έδειξε όλη της τη φειδωλία σε τούτο το μέρος, εις τη συνείδηση!» Και τούτο ουδείς μπορεί να το καταπολεμήσει ώς το μεδούλι. Μπορεί, όμως, να το αναγνωρίσει. Κάτι είναι κι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου