parisi-astynomikoi.jpg
AP Photo/Peter Dejong
Πράγματι, όπως ακριβώς είχε συμβεί με τη ναζιστική θηριωδία, έτσι και η τρέχουσα τρομολαγνεία έχει τις ρίζες της σε μια κοινωνική πραγματικότητα για την οποία, κατά κάποιο τρόπο, είμαστε όλοι, εν μέρει τουλάχιστον, συνυπεύθυνοι.
Η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, η αναζωπύρωση του ρατσισμού, ο πολλαπλασιασμός των φαινομένων κοινωνικού αποκλεισμού, η γενίκευση της εξαθλίωσης, η εγκατάλειψη των «κατωτέρων» στην πλήρη και εξευτελιστική ανημποριά δεν μπορεί να μην έχουν προεκτάσεις.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πάντα η άσκηση εξουσίας προκαλεί αντιστάσεις, που συχνά τείνουν να ξεπερνούν κάθε όριο.
Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, η δυτική πολιτική εξέθρεψε τα τέρατα και όπλισε, ηθελημένα ή αθέλητα, όχι μόνο τα δολοφονικά τους χεριά αλλά και τις φαντασιώσεις τους.
Οι αυτοσχέδιοι Δαβίδ φαίνεται πως πίστεψαν ότι μπορούν να κατατροπώσουν τον ανίκητο Γολιάθ αρκεί να προσφέρουν την ίδια τη ζωή τους στα νέα πεδία μάχης που επινοούν οι ίδιοι.
Ολα μοιάζουν πια δυνατά όταν οι απόκληροι πιστεύουν στον παραλογισμό της Ιστορίας. Πράγματι, στο μέτρο που όλες οι ισορροπίες ισχύος εμφανίζονται αναστρέψιμες, οι επαγγελίες της ολοκληρωτικής καταστροφής μοιάζουν απολύτως ρεαλιστικές.
Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που όπως ο Σαμψών, οι φαλαγγίτες του Φράνκο και οι αυτόχειρες του Χιροχίτο, έτσι και οι τζιχαντιστές επιλέγουν να αυτοπραγματωθούν ομνύοντας στη γοητεία του θανάτου και υπακούοντας στην πρόσκληση του κενού.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, όπως επισήμανε και ο Φρανσουά Ολάντ, βρισκόμαστε σε πόλεμο.
Σε έναν πόλεμο, θα έλεγα, ανάμεσα στους εραστές της ζωής και στους απόστολους του θανάτου.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το Παρίσι, που υπέστη το τρομερό πλήγμα. Οντας στην ουσία του «μεταφυσικός», «αφηρημένος» και καθαρά «ιδεολογικός», άρα και άσκοπος, ο νέος πόλεμος διαδραματίζεται έξω από κάθε κλίμακα.
Σήμερα φαίνεται να αναμετρώνται η ιδέα της οποιασδήποτε κατεστημένης τάξης με τη μη ιδέα της απόλυτης αταξίας.
Το γνωστό αντιπαρατίθεται με το άγνωστο, οι συντεταγμένες πολιτείες με ασύντακτα στίφη, οι ορατοί και αναγνωρίσιμοι υπερασπιστές αυτού που «υπάρχει» με κρυμμένους και αόρατους εχθρούς, οι οποίοι δεν επιδιώκουν καν να βάλουν κάτι άλλο στη θέση του.
Με αυτήν την έννοια, οι έστω ατελείς ή και αμαρτωλές συγκεκριμένες ουτοπίες που γνωρίζουμε απειλούνται από μιαν άκριτη και άνευ όρων απόρριψη όλων των νοητών ουτοπιών και προταγμάτων, σημερινών ή αυριανών, υπαρκτών ή ανύπαρκτων.
Η νέα διαφαινόμενη σύγκρουση δεν είναι λοιπόν μια παραδοσιακή αντιπαράθεση συγκροτημένων στρατηγικών, ένας πόλεμος οριοθετημένων «θέσεων» ή αέναων «κινήσεων» σε ένα ορισμένο πεδίο.
Είναι ένας άμορφος και πανταχού παρών πόλεμος εντυπώσεων, λέξεων, σκιών και φαντασιώσεων, ένας πόλεμος που δεν επιδιώκει καν τη νίκη εναντίον του εχθρού στο πεδίο της μάχης, αλλά αρκείται στην παράλυση της νόησης και της βούλησής του.
Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εμφανίζεται σαν ένας πόλεμος διαρκής που δεν μπορεί ποτέ να τελειώσει με διαπραγμάτευση, ανακωχή ή ειρήνη· ένας πόλεμος που σε κάθε στιγμή μπορεί να διακόπτεται, να συνεχίζεται ή να μεταμορφώνεται χωρίς προειδοποίηση και κατά βούληση· ένας πόλεμος όπου εκ των πραγμάτων όλοι βρίσκονται εμπεπλεγμένοι στις αδυσώπητες δαγκάνες του· ένας πόλεμος που διεξάγεται όχι μόνο πέρα από κανόνες, εκτός επικράτειας και εκτός τόπου, αλλά και εκτός προβλέψιμου χρόνου.
Υπό τους όρους αυτούς, δεν υπάρχει πια καν η δυνατότητα διάκρισης στρατευμένων και αστράτευτων, μαχόμενων και άμαχων, ένοχων και αθώων, παρόντων και απόντων.
Από τη στιγμή που είμαστε όλοι συμμέτοχοι της κοινής οικουμενικής μας μοίρας, είναι ένας πόλεμος όπου δεν μπορεί να υπάρχουν αμέτοχοι ή ουδέτεροι.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τον πόλεμο αυτόν η Δύση δεν έχει άλλη επιλογή από το να τον κερδίσει. Και αυτό επειδή το διακύβευμα ξεπερνά κατά πολύ τις συγκεκριμένες έννομες τάξεις που απειλούνται, τα κοινωνικά συστήματα που κλονίζονται, τις θεμελιώδεις πολιτειακές ρυθμίσεις που τίθενται υπό αίρεση και την καθημερινή ασφάλεια ενός τρομοκρατημένου πληθυσμού.
Ακόμη πιο θεμελιώδης είναι ο διαφαινόμενος κλονισμός των διιστορικών πολιτιστικών και αξιακών προϋποθέσεων της οποιασδήποτε αρμονικής κοινωνικής συνύπαρξης, της πεποίθησης δηλαδή πως το ιστορικό γίγνεσθαι είναι πάντα δυνατόν να προσδιορίζεται με δημοκρατικές διαδικασίες στο πλαίσιο μιας πίστης στην ευρύτερη πρόοδο και στην πάντα ανολοκλήρωτη ουτοπία που εκφράζεται με αυτό που ο Μπλοχ ονομάζει «εκείνο-που-δεν-υπάρχει-ακόμα».
Οπως λοιπόν και ο ναζισμός, έτσι και ο τζιχαντισμός δεν επιτρέπεται να περάσει, και δεν θα περάσει. Και γι’ αυτό είμαστε όλοι υπεύθυνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου