Πέπη Ρηγοπούλου,Υπό έκδοσιν, EFSYN, 16.12.15

tzortzio_nte_kiriko.jpg

Το αίνιγμα μιας ημέρας Τζορτζιο ντε Κίρικο (1910-1911)

Δικάζονται με σοβαρό ενδεχόμενο να εκδοθούν. Πέντε νέοι δεκαοχτώ-είκοσι χρονών. Να εκδοθούν σε μια χώρα, την Ιταλία, όπου τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται τιμωρούνται πολύ πιο αυστηρά από ό,τι στην Ελλάδα: από εννέα μέχρι δεκαπέντε χρόνια φυλάκιση.

Με πιθανότητα να μείνουν για χρόνια προφυλακισμένοι πριν από τη δίκη τους. Κατηγορούνται για βίαιες ενέργειες στο Μιλάνο την περασμένη Πρωτομαγιά.

Συνελήφθησαν, ωστόσο, δύο ημέρες μετά σε ένα καφενείο. Είχαν τότε προσαχθεί μαζί με πολλούς άλλους και αφέθηκαν σύντομα ελεύθεροι.

Συνελήφθησαν και πάλι πρόσφατα βάσει διεθνούς εντάλματος, όπως επίσης και κάποιοι Ιταλοί, με βάση τα δεδομένα του DNA που κατά την κατηγορούσα αρχή τούς ταύτιζαν με αυτούς που προκάλεσαν ζημιές.

Οι κατηγορούμενοι αρνούνται την ενοχή τους και το δικαστήριο καλείται να αξιολογήσει τα υπερασπιστικά στοιχεία που προβάλλουν αυτοί και οι συνήγοροί τους.

Δεν γνωρίζω νομικά. Και δεν μπορώ να αξιολογήσω από τη σκοπιά αυτή τις αποσπασματικές πληροφορίες που έχω για την υπόθεση. Ούτε ξέρω πόσο στέρεα είναι ή δεν είναι τα αποδεικτικά στοιχεία που επικαλούνται οι κατήγοροι.

Σκέφτομαι όμως ότι τα χρόνια στα οποία κινδυνεύουν να καταδικαστούν οι νέοι αυτοί πλησιάζουν σχεδόν σε αριθμό όσα έχουν ήδη ζήσει.

Εχω επίσης μια κυτταρική αντίθεση προς όσους θεωρούν πρόσφορο δρόμο για την αγωνιστική εκδήλωση διαμαρτυρίας την καταστροφή του κτιστού ή του φυσικού περιβάλλοντος, αν υποτεθεί ότι οι νέοι αυτοί έκαναν κάτι τέτοιο.

Διαφωνώ διότι αυτή δεν μπορεί να είναι η δουλειά όσων αγωνίζονται για έναν δίκαιο κόσμο.

Η άγρια, συστηματική, αθεράπευτη καταστροφή τόπων και ζωών είναι σχεδόν πάντα η δουλειά των ισχυρών, που διαθέτουν άλλης ισχύος και αγριότητας μέσα καταστροφής, είτε της διεθνούς τρομοκρατίας που δήθεν τους πολεμά αλλά τους συμπληρώνει.

Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ πως τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται και για τα οποία κινδυνεύουν να θαφτούν ζωντανοί για χρόνια αυτοί οι νέοι μπορεί να κριθούν με το ίδιο μέτρο.

Είναι καλό οι νέες και οι νέοι όλων των χωρών να βρίσκουν δημιουργικές διεξόδους στην ορμή τους και τη διαμαρτυρία τους. Αλλά αυτό σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με την παιδεία που δέχονται, και λέγοντας παιδεία εννοώ πριν και πέρα από την εκπαίδευση το ίδιο το θέαμα, την ποιότητα του κόσμου που τους περιβάλλει.

Η ποιότητα της ελληνικής, της ιταλικής, της ευρωπαικής κοινωνίας, οι κανόνες δικαίου αλλά και βαθιάς δικαιοσύνης που πρέπει να τη διέπουν για να λειτουργεί θετικά ως παιδεία, τίθεται για ακόμη μια φορά με τη δίκη για την οποία μιλάμε.

Στη δημοκρατία η δικαιοσύνη ή, αν προτιμάτε, το δίκιο είναι τελικά και θέμα μέτρου, αναλογιών. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Σε μια Ευρώπη όπου ο κύριος Χριστοφοράκος προστατεύεται από την έκδοση στη χώρα μας, πόσο δίκαιο θα ήταν να συμφωνήσουμε με το ένταλμα εναντίον των νέων για τους οποίους μιλήσαμε;