Η συνάντηση με τον αρχετυπικό κύκλο της αναγέννησης των επιθυμιών για την ταύτιση με τη φύση που σε καλεί στη δική της αρχέγονη μύηση στα χρώματα και την υπέρβαση των λογοκρατικών ορίων.
Μετα-αλήθειες για το Πάσχα, θα σχολίαζαν όσοι δελεάζονται από τη μετα-νεωτερική ορολογία. Η τρύπα στο από-πασχα, θα προσέθετα. Ψυχολογική και, ενίοτε, κοινωνική και πολιτισμική. Αν λάβουμε υπόψη την επιστροφή σε μια ζοφερή πραγματικότητα.
Αν δεν στρέψουμε μακριά τους οφθαλμούς μας από την ωραιοποιημένη αντίληψη που έχουμε. Για τη συλλογικότητα που ανασυγκροτείται. Για τις οικογένειες που ξανασυναντιούνται. Για τους δεσμούς που επιβεβαιώνονται. Ισως, αυτά να απηχούν μια ρομαντική αντίληψη των επιθυμιών μας.
Η ελληνική κοινωνία άλλαξε. Η ατομικότητα κανοναρχεί τις κοινωνικές σχέσεις. Τα άτομα δεν βολεύονται στη συλλογικότητα. Νιώθουν να πνίγονται. Μάρτυρας οι πολλές εκδρομές στην ελληνική περιφέρεια, έμφορτες με συνταξιούχους που δεν χωράνε στο ατομικό γιορτάσι των παιδιών τους.
Τρύπα στο από-πασχα είναι και η ευχετήρια υποκρισία των ημερών. Εικονογραφείται ένας κόσμος κοινωνικής ανοχής και συνύπαρξης. Ωσπου, η πραγματικότητα βγάζει τη γλώσσα της στην κατασκευασμένη εικόνα. Από τη μια μεριά οι διάπυρες ευχές μοιράζονται απλόχερα με διάπλατα χαραγμένα χαμόγελα.
Από την άλλη, η δυσανεξία μπρος στην εικόνα του καταφρονεμένου που φώλιασε το άπλυτο κορμί του σε στασίδι. Τότε, η σωματική αποφορά του αδύναμου γίνεται ο τόπος για την εκδήλωση κοινωνικής αποφοράς. Με την απαίτηση για απομάκρυνση του αδύναμου.
Τρύπα στην ευχετήρια ευωχία των ημερών και το κρίκετ. Που προγραμμάτιζαν οι Πακιστανοί της περιοχής. Δίπλα στο Ιόνιο, που ανήμερα της Λαμπρής ανέβαλε το συνηθισμένο κυματοειδές παιχνίδι του. Ακύμαντη η θάλασσα. Από σεβασμό στον πόνο των ξενιτεμένων. Που θέλησαν να παίξουν κρίκετ. Το δικό τους παιχνίδι. Για να μοιραστούν τη μοναξιά τους.
Το κρίκετ… βρυχάται. Αποφάνθηκαν μερικοί. Είναι ο δούρειος ίππος των αλλόθρησκων που δεν σέβονται τη δική μας γιορτή. Ανίεροι οι Πακιστανοί που μόλυναν το Πάσχα. Τη θρησκευτικότητά μας.
Ανήμερα του Πάσχα. Η φύση σίγησε. Εδειξε το πιο λαμπρό της πρόσωπο. Χαιρόταν με τη συνύπαρξη της διαφορετικότητας. Στο γήπεδο κοντά τριάντα νεαροί που έπαιζαν κρίκετ. Ελαμπαν τα πρόσωπά τους. Μια μέρα διαφορετική γι’ αυτούς. Ενιωθαν να αποκτούν πρόσωπο. Δίπλα, υψωνόταν ο καπνός του οβελία. Μέρα Λαμπρή για όλους.
* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου