Η δερματοστιξία δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Στις μέρες μας έχει αποκτήσει ευδιάκριτη παρουσία στο δέρμα και των δύο φύλων. Στον χώρο ιδιαίτερα του μπάσκετ είναι πολύ συχνό φαινόμενο η εκτεταμένη κάλυψη του σώματος με πολλά τατουάζ. Με διάφορα σχήματα, εικόνες και αριθμούς.
    Ωστόσο, δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Ούτε καν στην Ελλάδα. Σε κάποια βλαχοχώρια οι γυναίκες συνήθιζαν να κεντάνε διάφορα σχέδια, στο μέτωπο κατά κανόνα. Χρησιμοποιήθηκαν ως  σύμβολα αποτροπαϊκά. Να αποτρέψουν την προσβολή της γυναικείας γονιμότητας από εξωγενείς δυνάμεις.
    Από ό,τι γνωρίζω, όμως, είναι η πρώτη φορά που η πολιτισμική αυτή πρακτική εμπνέει έναν δημιουργό, ώστε να συγγράψει ένα θεατρικό κείμενο. Οργανωμένο γύρω από  την ανάγκη των ανθρώπων να εγγράψουν στο σώμα τους τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Τα όνειρά τους. Τις πληγές της ψυχής και τις απογοητεύσεις. Τα αδιέξοδά τους.
    Ο Μηνάς Βιντιάδης είναι ο συγγραφέας του έργου και η Κερασία Σαμαρά η σκηνοθέτιδα που το ανέβασε στη  σκηνή του θεάτρου  «Αγγέλων Βήμα». Ο συγγραφέας τόλμησε να καινοτομήσει χρησιμοποιώντας τη δερματοστιξία ως πεδίο για την προβολή της ζωής ανθρώπων που νιώθουν απόκληροι. Που καταφεύγουν στη δερματοστιξία ως μια μορφή υποκατάστασης των αδιεξόδων στη ζωή τους.
   Ο Βιντιάδης ξετυλίγει το κουβάρι της υπόθεσης με βασικό ήρωα έναν τεχνίτη που κεντάει τατουάζ, τον Κουκ. Ο ήρωας γίνεται ο καλλιτέχνης που αναλαμβάνει να μετουσιώσει σε τέχνη τον πόνο και την απελπισία των πελατών του. Σε δεύτερο επίπεδο ο Βιντιάδης πραγματεύεται τον ρόλο του δημιουργού ως ενός διαμεσολαβητή για την επεξεργασία ιστοριών που μπορεί να λειτουργήσουν λυτρωτικά.
     Ο συγγραφέας φέρνει στο φως έναν ερεβώδη κόσμο. Πρόκειται για ιστορίες που πονάνε. Που μιλάνε για την απόγνωση της μοναξιάς. Για τις ζωές των ανθρώπων που είναι απορριγμένοι στα κοινωνικά κράσπεδα. Το δέρμα , έτσι, γίνεται ένας τόπος για να προβάλλουν τα σχήματα τις ζωής τους. Τα τραύματα της ψυχής τους. Τα ακρωτηριασμένα όνειρά τους. Την αγωνία του θανάτου.
      Ο Βιντιάδης και η Σαμαρά δίνουν φωνή σε ανθρώπους  που κινούνται στο ημίφως των ονείρων. Πρόκειται για ατελείς ζωές. Για ανολοκλήρωτους χαρακτήρες. Με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας –και η σκηνοθέτιδα στην παράσταση- γράφει ένα έργο για τις σημερινές σχέσεις που είναι αποσπασματικές. Για τα όνειρα που γίνονται εφιάλτες. Άνθρωποι που κουβαλάνε τα δικά τους μαρτύρια. Ο Βιντιάδης αποτυπώνει την παραδοξότητα της εποχής μας. Μια υπερβολική προβολή με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ΜΜΕ αλλά και ζωές τραυματισμένες.
     Το τέλος δε με τον κατασπαραγμό του τεχνίτη από τους πελάτες επαναφέρει τον ρόλο του δημιουργού στη σχέση του με την πηγή έμπνευσης και την καλλιτεχνική δημιουργία. Θυμίζουν οι πελάτες -συνεπώς οι επιθυμίες των χρηστών της τέχνης- τους τιτάνες που κατασπαράσσουν τον Διόνυσο. Ο μύστης-δημιουργός μπορεί, άραγε, να αναστηθεί από κάποιον Δία, όπως συνέβη στον μύθο; Σ’ αυτή την περίπτωση ο ρόλος είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του αναγνώστη του κειμένου και του θεατή της παράστασης.
*Ο Ευάγγελος Αυδίκος είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας