Δεν είχε άδικο ο Κωστής Παλαμάς όταν χαρακτήριζε «μυθοπλάστρα» την Ελλάδα, στη «Φλογέρα του βασιλιά». Αλλους μύθους είχε βέβαια στο μυαλό του ο ποιητής, μα δεν πειράζει. Ακόμα και για τη χούντα λοιπόν, που είχε χθες τα θλιβερά 48α γενέθλιά της, κυκλοφορούν αρκετοί μύθοι. Μύθοι αντιφατικοί, που συμφωνούν όμως στην παγερή αδιαφορία τους για τα ιστορικώς μαρτυρημένα. Ο ένας κλάδος τους ανακαλύπτει «παλλαϊκή αντίσταση», που δυστυχώς δεν υπήρξε, τουλάχιστον έως το 1973. Ο δεύτερος κλάδος έχει τον χαρακτήρα δικαίωσης της δικτατορίας και πάνω του κάθονται διαφόρων χρωμάτων πουλιά, που «λαλούν μ’ ανθρωπινή φωνίτσα». Και λένε πως το Πολυτεχνείο ήταν αναίμακτο (ο κ. Γεωργιάδης πρώτος και κακοφωνότερος) και πως η χούντα διέπρεψε στα οικονομικά, ενώ η «κακιά μεταπολίτευση» υποτίθεται ότι τα ’κανε μαντάρα και τίποτα καλό δεν πρέπει να της πιστώσουμε.
Ο πιο απροσδόκητος ίσως δημόσιος υπερασπιστής της οικονομικής πολιτικής των συνταγματαρχών ήταν ο φιλόσοφος κ. Στέλιος Ράμφος. Αρχές Νοεμβρίου του 2014, μιλώντας σε εκδήλωση του «Ποταμιού», διακήρυξε ότι «το 1974, όταν έφυγε η χούντα, άφησε μηδέν δημόσιο χρέος» – και από κανενός ακροατή το μυαλό δεν πέρασε η ιδέα να διαμαρτυρηθεί και να τον διαψεύσει. Αν ο ομιλητής μας σύχναζε σε καφενεία, θα υποθέταμε ότι ίσως άκουσε εκεί το παραμύθι για τη χουντική «επιτυχία» και το υιοθέτησε. Ξέρουμε όμως, από την αντικαφενειακή ρητορική του, ότι δεν συχνάζει.
Ευλόγως, με την ασύστατη ρήση του κ. Ράμφου ξεκινάει ο δημοσιογράφος Διονύσης Ελευθεράτος τη μακρά περιήγησή του στα οικονομικά της χούντας, στο φρεσκοτυπωμένο βιβλίο του «Λαμόγια στο χακί: Οικονομικά “θαύματα” και θύματα της χούντας» (εκδ. Τόπος). Δεν παραλείπει βέβαια ο συγγραφέας να παραδώσει στην αθανασία της χλεύης και άλλες περισπούδαστες δηλώσεις, όπως του κ. Γεωργιάδη («η οικονομία το 1974 ήταν κούκλα») και του κ. Μιχαλολιάκου («Ο τόπος αυτός γνώρισε προκοπή επί Παπαδοπούλου»). Με τη μέθοδο του σαρκασμού, αποτυπωμένη και σε πολλά λογοπαίγνια, και με την παράθεση πλήθους στατιστικών στοιχείων και πινάκων, ο Ελευθεράτος ξηλώνει τα μυθεύματα που κατασκεύασαν οι ίδιοι οι χουντικοί για την οικονομική και κοινωνική πολιτική τους ή τα έπλασαν οι εκ των υστέρων διαφημιστές της.
Ενα προς ένα εκτίθενται στο βιβλίο τα αμέτρητα σκάνδαλα των δήθεν αδιάφθορων και ενάρετων. Μερικά τα θυμόμαστε οι παλαιότεροι, όπως τα διαβόητα μαύρα κρέατα του Μπαλόπουλου ή τα 406 εκατομμύρια που προορίζονταν για το μεγαλομανιακό «Τάμα του Εθνους» επί των Τουρκοβουνίων αλλά χάθηκαν, αφού ο «πατριωτισμός» είναι πάντα επένδυση. Αλλα ξεχάστηκαν, λ.χ. τα κονδύλια για την «κατασκευή» τρακτέρ στη Θεσσαλονίκη, που όμως εισάγονταν από την Αυστρία. Αυτή την ισχνή μνήμη μας θέλει να ενισχύσει το βιβλίο. Γιατί δίχως γερό θυμητικό, οι παραμυθολόγοι θα συνεχίσουν ανενόχλητοι να υμνούν τους καταστροφείς.
Ο πιο απροσδόκητος ίσως δημόσιος υπερασπιστής της οικονομικής πολιτικής των συνταγματαρχών ήταν ο φιλόσοφος κ. Στέλιος Ράμφος. Αρχές Νοεμβρίου του 2014, μιλώντας σε εκδήλωση του «Ποταμιού», διακήρυξε ότι «το 1974, όταν έφυγε η χούντα, άφησε μηδέν δημόσιο χρέος» – και από κανενός ακροατή το μυαλό δεν πέρασε η ιδέα να διαμαρτυρηθεί και να τον διαψεύσει. Αν ο ομιλητής μας σύχναζε σε καφενεία, θα υποθέταμε ότι ίσως άκουσε εκεί το παραμύθι για τη χουντική «επιτυχία» και το υιοθέτησε. Ξέρουμε όμως, από την αντικαφενειακή ρητορική του, ότι δεν συχνάζει.
Ευλόγως, με την ασύστατη ρήση του κ. Ράμφου ξεκινάει ο δημοσιογράφος Διονύσης Ελευθεράτος τη μακρά περιήγησή του στα οικονομικά της χούντας, στο φρεσκοτυπωμένο βιβλίο του «Λαμόγια στο χακί: Οικονομικά “θαύματα” και θύματα της χούντας» (εκδ. Τόπος). Δεν παραλείπει βέβαια ο συγγραφέας να παραδώσει στην αθανασία της χλεύης και άλλες περισπούδαστες δηλώσεις, όπως του κ. Γεωργιάδη («η οικονομία το 1974 ήταν κούκλα») και του κ. Μιχαλολιάκου («Ο τόπος αυτός γνώρισε προκοπή επί Παπαδοπούλου»). Με τη μέθοδο του σαρκασμού, αποτυπωμένη και σε πολλά λογοπαίγνια, και με την παράθεση πλήθους στατιστικών στοιχείων και πινάκων, ο Ελευθεράτος ξηλώνει τα μυθεύματα που κατασκεύασαν οι ίδιοι οι χουντικοί για την οικονομική και κοινωνική πολιτική τους ή τα έπλασαν οι εκ των υστέρων διαφημιστές της.
Ενα προς ένα εκτίθενται στο βιβλίο τα αμέτρητα σκάνδαλα των δήθεν αδιάφθορων και ενάρετων. Μερικά τα θυμόμαστε οι παλαιότεροι, όπως τα διαβόητα μαύρα κρέατα του Μπαλόπουλου ή τα 406 εκατομμύρια που προορίζονταν για το μεγαλομανιακό «Τάμα του Εθνους» επί των Τουρκοβουνίων αλλά χάθηκαν, αφού ο «πατριωτισμός» είναι πάντα επένδυση. Αλλα ξεχάστηκαν, λ.χ. τα κονδύλια για την «κατασκευή» τρακτέρ στη Θεσσαλονίκη, που όμως εισάγονταν από την Αυστρία. Αυτή την ισχνή μνήμη μας θέλει να ενισχύσει το βιβλίο. Γιατί δίχως γερό θυμητικό, οι παραμυθολόγοι θα συνεχίσουν ανενόχλητοι να υμνούν τους καταστροφείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου