akropoli.jpg
EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ
Από την αφήγηση των ιστορικών και εθνολόγων τους απουσιάζει η ύστερη αρχαιότητα, οι ελληνιστικοί χρόνοι, οι ρωμαϊκοί, το Βυζάντιο, ο Μεσαίωνας, η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, η νεωτερικότητα, ώσπου κάποιοι κατσαπλιάδες πήραν τα όπλα και έδιωξαν τους συμπαθείς πολυπολιτισμικούς Οθωμανούς και πλέον ρέπουν στη ρεμούλα και στην απάτη.
Και οι δύο τρόποι με τους οποίους μας βλέπουν δεν εμπεριέχουν τον σεβασμό και τη σοβαρότητα· το μόνο που τους απασχολεί, διακόσια χρόνια τώρα, είναι πώς θα βρίσκουν ανθρώπους της ελληνικής εξουσίας να τους προσκυνάνε και να τους υπηρετούν χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας.
Συμφωνώ, άρα, μ’ εκείνους που ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως πολιτισμικό, διότι ουδέποτε είδαμε τον πολιτισμό ως πεδίο αντίστασης και μοχλό πίεσης και εξέγερσης. Πλήρης αδιαφορία.
Παρακολούθησα (20, 21/5) με συνάδελφό μου τις εργασίες του συνεδρίου του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου: ΜΜΕ και Πολιτισμός.
Στο τέλος της πρώτης μέρας μού μετέφερε τις άριστες εντυπώσεις του για το βάθος της έρευνας υπό την εποπτεία της Πέπης Ρηγοπούλου.
Τον ρώτησα αν θα παρακολουθήσει και της επόμενης μέρας τις εισηγήσεις.
Δεν νομίζω -μου απάντησε-, εξάλλου για τον πολιτισμό δεν θα μιλήσουν; Τι να ‘ρθω να κάνω;
Ο ειρωνικός τόνος της φωνής του και η απαξιωτική του στάση είναι μια μικρή ένδειξη για το πώς βλέπουμε τον πολιτισμό όσοι εργαζόμαστε στα μίντια, και βεβαίως αυτό αφορά και πολλούς πολιτικούς και πολλούς πολίτες.
Περιττό να θυμίσουμε ότι οι ειδήσεις περί τον πολιτισμό είναι οι τελευταίες στην ιεράρχηση των δελτίων των οχτώ, και εάν μάλιστα περισσέψει χρόνος, όπως εξαιρετικά λίγες είναι και οι εκπομπές λόγου και τέχνης.
Δείτε επίσης το αξιολύπητο ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για τον πολιτισμό.
Ολοι αυτοί που αδιαφορούν θα όφειλαν να εξετάσουν το γεγονός ότι εάν η Ελλάδα υπάρχει σήμερα ως κρατική οντότητα το οφείλει εν πολλοίς στην ιστορία του πολιτισμού της ή και στον πολιτισμό της ιστορίας της.
Ο πολιτισμός, ας το αποδεχτούμε επιτέλους, είναι ένα ισχυρό όπλο αντίστασης και διαμορφώνει εθνική ταυτότητα και συνείδηση.
Ταυτόχρονα εξανθρωπίζει, ρίχνει φως στα σκοτάδια των μύχιων, βελτιώνει τη γλώσσα και συνεπώς την επικοινωνία, αντιστέκεται κυρίως στην ομοιομορφία και στην εξάλειψη εθνικών πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και δραστηριοτήτων που έχει επιφέρει η καπιταλιστική λαίλαπα.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις φαίνεται να αγνοούν τη δύναμη της πολιτικής του πολιτισμού, αφού ουδέποτε μερίμνησαν να δημιουργήσουν θεσμούς τέτοιους που να παράγουν και να προάγουν ταυτόχρονα τον βελτιωμένο άνθρωπο.
Εάν αυτή η κρατική άγνοια είναι πραγματική, τότε είναι έγκλημα· εάν είναι όμως αδιαφορία, τότε είναι δυο φορές έγκλημα.
Δεν συμβαίνει αυτό με τους πολίτες, ευτυχώς.
Ειδικά μετά την οικονομική κρίση και τη σχεδόν απώλεια της εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας, πολλοί νέοι αρπάζονται από τον βαθύρριζο ελληνικό πολιτισμό για να αποκτήσουν γνώση και αυτοπεποίθηση, να δηλώσουν την παρουσία τους, αντλώντας απ’ αυτόν τον πολιτισμό τη λάμψη του πνεύματος και την εξεγερσιακή του ισχύ.
Αμέτρητες είναι αυτή τη στιγμή θεατρικές ομάδες και μουσικά σχήματα που αναφύονται σ’ όλη την επικράτεια, ακριβώς για να φωνάξουν ότι, ως χώρα, είμαστε εδώ, δεν είμαστε, ως λαός, σύμβολα ή καρικατούρες, είμαστε ζωντανοί και ας περί άλλα τυρβάζει το επίσημο ελληνικό κράτος.
Ενας γνήσιος λαϊκός πολιτισμός αναδύεται που κουβαλάει μέσα του την αλληλεγγύη και τον σεβασμό, την εξέγερση αλλά και το πνεύμα της Κοινότητας, τη λιτοφροσύνη και την αυτοοργάνωση· ένας αυτοδιαχειριζόμενος πολιτισμός που δρα και παράγει σε κάθε ελληνική γωνιά.
Αυτός είναι που πρέπει να πιέσει ώστε να ζωντανέψουν οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μουσεία, οι βιβλιοθήκες, να συσταθούν ακαδημίες θεάτρου - μουσικής - χορού - κινηματογράφου κ.λπ.
Το ελληνικό κράτος δεν διαθέτει όμως κονδύλια ούτε καν για φύλακες, πόσω μάλλον για τέτοιες ανούσιες, κατ’ αυτό, επενδύσεις.
Η έλλειψη θεσμών πολιτισμού ερμηνεύει κάπως και το έλλειμμα δημοκρατικής συμπεριφοράς πολλών εξ ημών στην καθημερινότητά μας.
Η καθημερινή συμπεριφορά, πώς δηλαδή μιλάμε μεταξύ μας, πώς διατρεφόμαστε, πόσο σεβόμαστε τους πάσχοντες, πόσο γνωρίζουμε και αγαπάμε τους ποιητές και συγγραφείς μας, γενικά τους πνευματικούς δημιουργούς, είναι μέτρο πολιτισμού.
Αυτούς τους δημιουργούς τούς έχουμε εξορίσει.
Ανάγκη πάσα νομίζω να ζαλωθούν τις πένες τους και τα πενάκια τους όλοι αυτοί οι εξόριστοι -και όποιο άλλο μέσο χρησιμοποιούν για τη δημιουργία τους- και να στρωθούν στη δουλειά.
Από τον Σωκράτη μεταπηδήσαμε στα τσολιαδάκια.
Ετσι μας βλέπουν δυστυχώς.
Δυστυχώς φταίμε όλοι γι’ αυτό· και το φοβισμένο ελληνικό κράτος αλλά και η ίδια η διανόηση, καθεστωτική και αντικαθεστωτική, που απεχθάνεται την ελληνική συνέχεια, λες και είναι μίασμα η ελληνική γλώσσα, που μιλιέται σε κάθε ιστορική στιγμή.
Εάν δεν πιστέψουμε ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι αντίσταση και εξέγερση, καλύτερα να κάτσουμε φρόνιμα σαν τον Βασίλη του δημώδους άσματος και να γίνουμε νοικοκύρηδες.
Νοικοκύρηδες όμως και υποτελείς, χωρίς ταυτότητα και ελευθερία σημαίνει κατάργηση του πολιτισμού, έκπτωση και κατάπτωση του ανθρώπινου είδους.
Θέλουμε κάτι τέτοιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου