Πέτρος Μανταίος,Οι φίλοι που φεύγουν, ΕΦΣΥΝ

kaniaris-1.jpg

Βλάσης Κανιάρης, «Το κουτσό (Αυτοτελές τμήμα από την ενότητα Μετανάστες)», 1974, συλλογή ΕΜΣΤ

Οι φίλοι που φεύγουν για το μεγάλο ταξίδι της μνήμης, παίρνουν στις αποσκευές τους και κάτι δικό μας, που φεύγει κι αυτό μαζί τους και χάνεται. Δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Κάτι λείπει από τον εαυτό μας. Δεν είναι μόνο το κενό και η απουσία και η σιωπή που μένουν και που είσαι ανήμπορος να τα γεμίσεις. Λείπει κάτι άυλο, απροσδιόριστο, αιθέριο που το είχες και πια δεν το έχεις.

Το Σάββατο, από εξώστη του Υμηττού, όπου το Κοιμητήριο των Γλυκών Νερών, αποχαιρετήσαμε, δεκάδες φίλοι, κοντά στην οικογένειά του, τον αγαπημένο φίλο Βαγγέλη Αθανασόπουλο, που έπεσε μαχόμενος επί δεκαπέντε μήνες απέναντι σε εχθρό ανίκητο, διδάσκοντας αξιοπρέπεια, γενναιότητα και σοφία της ζωής, στα μέτρα και τις αξίες που, συνήθως, δεν λογαριάζουμε όσο και όταν πρέπει, επειδή νομίζουμε πως έχουμε καιρό.

Ηταν ένας αποχαιρετισμός, όχι «σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες», όπως θα έλεγε ο Καββαδίας. Ηταν ένα κατευόδιο, όπως ακριβώς το θέλησε και το σχεδίασε ο ίδιος, με την οικογένειά του, τη γυναίκα του, τον γιο τους και την κόρη τους, τους φίλους του, υπερβαίνοντας το θρησκευτικό τελετουργικό.

Γιατί δεν σημαίνει τίποτα να πεις απλώς «πολιτική» μια κηδεία εκτός ναού, στο ύπαιθρο, που ξεκινάει με ένα «άσεμνο» της Αποκριάς, περνάει από το μπλουζ στη ροκ, στο δημοτικό και στο ρεμπέτικο και καταλήγει με τη διακριτική συνοδεία του κλαρίνου στον θρήνο από μοιρολόι ηπειρώτικο ο γενέθλιος τόπος του Βαγγέλη. Κορυφαία στιγμή –συγκλονιστική, με τη λέξη στην απόλυτη κυριολεξία της– η λυγμική εξομολόγηση της κόρης μπροστά στον ακάλυπτο και σιωπηλό πατέρα, σπάραγμα αρχαίας τραγωδίας.

Γραφή ανεξίτηλη: πνευματώδης, μαχητής, ανήσυχος, ερευνητής, ζιζάνιο στη συζήτηση, εύψυχος πολιτικά, κοινωνικά ευαίσθητος, αλληλέγγυος, γλεντζές, πολέμιος πάσης ακινησίας, πάντα νέος «ανθρωπάρα!», όπως τον αποχαιρέτησε η κόρη του. Πήρε μαζί του κάτι δικό μας…