Εφηβος ακόμη, ο Δημήτρης Παπαδήμας πέρασε στην Αντίσταση, εξαιτίας της οποίας οδηγήθηκε μαζί με τον αδερφό του Βασίλη στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής προς εκτέλεση. Τελικά, μετά από απόφαση του αδερφού του, εκτελέστηκε μόνο ο τελευταίος και ο Δημήτρης οδηγήθηκε στη Μακρόνησο.
Με τα μέτρα ειρήνευσης, βρέθηκε στην Αθήνα, χωρίς εργασία, όπως τόσοι άλλοι αγωνιστές. Ακολούθησε το επάγγελμα του πλασιέ βιβλίων, στο παλαιοβιβλιοπωλείο του Θανάση Καραβία. Στα μετέπειτα χρόνια, ίδρυσε τη δική του επιχείρηση, σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην οδό Ιπποκράτους, ακριβώς απέναντι από το σημερινό ιδιόκτητο πλέον βιβλιοπωλείο του.
Στα 70 χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ των δύο αυτών γεγονότων -του να περάσει από τη μια μεριά του δρόμου απέναντι- εξέδωσε χιλιάδες βιβλία, κυρίως μεταφράσεις μεγάλων έργων των ανθρωπιστικών σπουδών. Συγκρότησε ένα κόρπους για όσους επιθυμούσαν να ακολουθήσουν κλασικές σπουδές. Τα «στερεότυπα της Λειψίας» (από τις καλύτερες εκδόσεις του κόσμου στα κλασικά έργα) τα έφερε στην Ελλάδα.
Κάθε χρονιά, ο ίδιος εξέδιδε έναν ενημερωτικό οδηγό όλων των βιβλίων των ανθρωπιστικών σπουδών που υπήρχαν στη χώρα και τον έστελνε σε όλα τα σχολεία. Πέρα απ’ όλα αυτά, ο Δημήτρης Παπαδήμας ήταν ο κορυφαίος συνάδελφος που ασχολήθηκε και έκανε σκοπό της ζωής του την ενασχόληση με τα κοινά του βιβλίου, όπως η ίδρυση και η λειτουργία βιβλιοθηκών, η ενιαία τιμή του βιβλίου, η βιβλιοαγάπη, η βιβλιογνωριμία κ.ά.
Η προβολή του ελληνικού βιβλίου στο εσωτερικό και το εξωτερικό φέρει τη δική του σφραγίδα. Ηταν ο πρόεδρος της πρώτης γιορτής του βιβλίου που έγινε στην Κηφισιά, πάνω από σαράντα χρόνια τώρα. Πρωτοστάτησε για τη συμμετοχή της χώρας μας στις μεγάλες εκθέσεις του εξωτερικού (Φρανκφούρτη, Λιψία, Μπολόνια κ.α.).
Εξελέγη από το σύνολο των επαγγελματιών της Αθήνας, και εκτός του χώρου του βιβλίου, πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών.
Ασχολήθηκε επίσης με τα κοινά της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Πύλου, όπου διετέλεσε αρκετά χρόνια πρόεδρος του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου. Τελευταίο του έργο (χωρίς να είμαι σίγουρος αν θα υλοποιηθεί) ήταν το ίδρυμα που χρόνια προσπαθούσε να δημιουργήσει, δηλαδή ένα ίδρυμα που θα βοηθούσε να σπουδάσουν δωρεάν παιδιά από την ιδιαίτερη πατρίδα του και από την Καισαριανή, ως φόρο τιμής στη μνήμη του αδερφού του.
Η οικογένεια του βιβλίου θρηνεί το πιο αγαπημένο της μέλος. Και εγώ προσωπικά -και η οικογένειά μου- αισθάνομαι τυχερός που με τίμησε για περισσότερα από 40 χρόνια με τη φιλία του… Δημήτρη εύχομαι εκεί που θα ᾽σαι, μέχρι να ξαναβρεθούμε, τουλάχιστον εκεί να βρούμε μία καλή βιβλιοθήκη, που δεν μπορέσαμε να κάνουμε εδώ, ώστε όσα βιβλία δεν προλάβουμε να διαβάσουμε σ’ αυτή τη ζωή, να τα μελετήσουμε εκεί, μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου