ΠΡΕΒΕΖΑ, η πόλη που αγάπησε την Jazz

To ξέρατε ότι υπάρχει στην Ελλάδα πόλη που για 14 χρόνια κάθε καλοκαίρι η τζαζ και η δημιουργική μουσική αποτελεί βασικό πολιτιστικό της γεγονός σε πείσμα των καιρών που οδηγούν σε ευκολίες;  Είναι η Πρέβεζα μια όμορφη μικρή πόλη της βορειοδυτικής Ελλάδας με πανέμορφες παραλίες, γραφικά στενά στο καλοδιατηρημένο ιστορικό κέντρο στη θέση που κάποτε άκμασε η Νικόπολη. Tα τελευταία χρόνια μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής πρόσθεσαν στους σταθμούς των περιοδειών τους και μια μικρότερη από τις γνωστές ελληνικές πόλεις που ήδη τους φιλοξενούσαν μέχρι τότε. 

    Τόσο ο τίτλος όσο και η πιο πάνω παράγραφος είναι δάνειο από τον δικτυακό τόπο που έχει δημιουργήσει μια παρέα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Πίσω απ’ όλους υπάρχει ο εμψυχωτής. Αυτός που τραβάει κουπί. Ωστόσο, η μαγιά δεν φέρει αποτέλεσμα αν δεν υπάρχουν ανήσυχες συνειδήσεις. Μυαλά με δεν συμβιβάστηκαν με τον πλαστικό πολιτισμό των καλοκαιριών στη μεταπολιτευτική περίοδο. Τότε που οι περισσότεροι στον χώρο του θεάματος αντιμετώπιζαν την ελληνική περιφέρεια ως ευκαιρία για να κάνουν καλοκαιρινές» αρπαχτές.

      Οι επιχορηγήσεις του υπουργείου πολιτισμών αλλά και άλλων φορέων πήγαιναν σε περιφερόμενες τσέπες. Κι όταν ερχόταν το φθινόπωρο και έσφιγγε ο καιρός , η ελληνική περιφέρεια ένιωθε μια τρύπα στο άδειο στομάχι της. Αρκετοί ζούσαν με την προσμονή του επόμενου καλοκαιριού. Να πάρουν κάτι από τη λάμψη των τηλεοπτικών ειδώλων τους.

      Ανάμεσα , όμως, στους κατοίκους της περιφέρειας κυκλοφορούσαν πολλά «γιατί». Οι απορίες έγιναν η μαγιά για να δημιουργηθούν ομάδες που ανέλαβαν τη διαχείριση του χρόνου τους. Πέρα από τις κινηματογραφικές λέσχες, φούσκωσε το κύμα της σύστασης θεατρικών ομάδων. Η ανάγκη να αποκτήσουν φωνή. Να μην ικανοποιούνται με τα «αποφάγια» του καλοκαιριού, που συχνά μετέφεραν την κιτς εκδοχή στη διαχείριση του χρόνου ή προωθούσε μια αντίληψη προχειρότητας.

     Έτσι, γεννήθηκε και η ομάδα που εκκόλαψε την ιδέα του φεστιβάλ στην πόλη. Ως πρόταση κόντρα στην περιοδεύουσα ένδεια των καλοκαιριών. Ως αίτημα να ξεφύγει η περιφέρεια από μια μίζερη αντίληψη . Ως διάθεση των πρωταγωνιστών να αντισταθούν στην υποτίμηση της ελληνικής περιφέρειας, όπου τα αισθητικά κριτήρια και η ποιότητα δεν ήταν αναγκαία.

     Κυριακή βράδυ. Η ατμόσφαιρα στην παραλία δεν θυμίζει σε τίποτε την «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη. Οι κάτοικοι τούτη τη φορά δεν περιμένουν την άφιξη του κυρίου νομάρχη. Είναι καρφωμένοι στις καρέκλες τους περιμένοντας την Jazz  μπάντα  να ολοκληρώσει τα προκαταρκτικά.

     Η εξέδρα στημένη μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, το παλιό τουρκικό διοικητήριο που κτίστηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα. Ένα επιβλητικό και λιτό κτίριο που κουβαλάει τη μνήμη της πόλης στο πείσμα των καιρών και των μεταμορφώσεών του.

    Εκείνη τη στιγμή οι μουσικοί αρχίζουν την παράστασή τους. Οι νότες απελευθερώνονται κι αγκαλιάζουν το πολύχρωμο ακροατήριο. Όλες οι ηλικίες είναι εκεί. Προσηλωμένοι. Ακόμη και τα κατάρτια των ιστιοφόρων, λίγα μέτρα απέναντι από την εξέδρα , έχουν γείρει προς τη μεριά που έρχεται ο ήχος. Σα να έχουν πάρει θέση να χορέψουν. Ίσως τα ενθουσίασε η νεαρή μητέρα που χόρευε αέρινα, παρέα με τη δίχρονη κόρης της.

      Η περιφέρεια έχει δημιουργικούς ανθρώπους. Σπουδαίους. Με οράματα και ιδέες. Αυτό που της λείπει είναι η εμπιστοσύνη της διοίκησης σ’ ανθρώπους που δεν είναι δικοί της, μόλο που το τζαζ φεστιβάλ της Πρέβεζας αποκαλύπτει μια διάθεση συνεργασίας. Αυτό λείπει από τη χώρα. Εμπιστοσύνη στους άξιους. Να σπάσουν τα τείχη των σκοπιμοτήτων, κομματικών αλλά και αυτοδιοικητικών. Να μην αναζητούμε τους ικανούς αποκλειστικά στους δικούς μας.

      Δύσκολο έργο. Επίμοχθο. Είναι , όμως, η μόνη απάντηση στην έντονα παρακμιακή εποχή μας. Κι αυτό που εξελίσσεται στην Πρέβεζα τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια, περισσότερο ή λιγότερο συμβαίνει σε πολλές πόλεις στην Ελλάδα. Και είναι μια πυγολαμπίδα στη δυσωδία της εποχής. Δημιουργούνται ομάδες πρωτοβουλίας. Στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, την οικολογία, τη λογοτεχνία. Παντού. Είναι μια ελπίδα.