Η Νένα Βενετσάνου είναι μία σπάνια περίπτωση στο χώρο της ελληνικής μουσικής δημιουργίας. Με το βαθύ λυρισμό, τη δύναμη και την ευαισθησία της φωνής της αλλά και με τις λεπτοδουλεμένες συνθέσεις της, η σημαντική αυτή «πρέσβης» του ελληνικού τραγουδιού σε ολόκληρο τον κόσμο και ανήσυχη δημιουργός στήνει με τον Άγγελο Αγγελή στη σκηνή της Μικρής Επιδαύρου, την Παρασκευή 10 και το Σάββατο 11 Ιουλίου, το δικό της μουσικό τοπίο για να υμνήσει την Πόλη, το Πολίτη, τον Πολιτισμό, τραγουδώντας απλά και λυτρωτικά, τους λόγους που μας κάνουν να νοιώθουμε την αξία, τον παλμό, τη διάρκεια, την ομορφιά και το μέλλον των πόλεων. Συνέντευξη στη Φωτεινή Λαμπρίδη
Μια παράσταση που ο χαρακτηριστικός της τίτλος αντηχεί την ανάγκη των σύγχρονων ανθρώπων να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους μέσα στον πολυπρόσωπο σύγχρονο κόσμο. Η Ν. βενετσάνου μας μιλάει για τις συναυλίες στην Επίδαυρο και κανει ενα σύντομο σχόλιο για τις τρέχουσες εξελίξεις στη χώρα μας.
Κυρία Βενετσάνου τί θα ακούσουμε στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου Παρασκευή 10 και Σάββατο 11 Ιουλίου;
Ένα παραμύθι για το πως γεννήθηκε η ιστορία των ελληνίδων πόλεων, πως οι άνθρωποι βρήκαν τον ομόηχο Λόγο ανακάλυψαν την Δημοκρατία και πως όλα αυτά μπορούν ακόμα να εμπνεύσουν τον σημερινό άνθρωπο που νομίζει πως είναι όλα αυτά αυτονόητα.
Πόσο σας επηρεάζει κάθε φορά ο χώρος στον οποίο δίνετε τη συναυλία και με ποιον τρόπο;
Ειδικά η παράσταση αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον χώρο, μιλά για την αξία που έχει ο χώρος στην καθημερινότητα, μιλά για την ομορφιά του και την καταστροφή του, η οποία όμως δεν είναι ολοκληρωτική γιατί πάντα μένει κάτι να μαρτυράει το ανθρώπινο πέρασμα και εδώ τονίζω ιδιαίτερα την ανάγκη του ανθρώπου να αφήνει τα ίχνη του περάσματός του από τον κόσμο τούτο. Πόσες πληροφορίες δεν έχουμε μέσα από τα παλαιά νεκροταφεία , τα δημόσια κτίσματα, τα τρομερά καμπαναριά , τους ουρανοξύστες... οι άνθρωποι μέσα από τα έργα τους, καλλιτεχνικά και μη, αφήνουν το ίχνος που δεν σβήνει ποτέ.
Ακόμα και η πυρκαγιά, η ατομική έκρηξη η πλήρης καταστροφή έχει το αποτύπωμά της πάνω στη φλούδα της Γης. Ο χώρος όμως αφού δαμάστηκε το θέμα παραμένει ανοιχτό: Και τώρα πως ζούμε όλοι μαζί; Έγιναν πολλές προτάσεις από διάφορους πολιτισμούς , αλλά η κορυφή της συνύπαρξης είναι η Δημοκρατία και η Πόλις αποκτά μια άλλη υπόσταση πλέον μετά τον χρυσό αιώνα. Ζούμε σε αυτόν τον τόπο, καθημερινά περνάμε από τα μέρη αυτά, είναι δικά μας όχι μόνο ως χώροι αλλά και ως άυλη κληρονομιά που στέκει μέσα μας , έχει σημασία λοιπόν το πως περνάμε από δίπλα τους , τι νοιώθουμε ,τι σκεφτόμαστε για το μέλλον μας , πόσο μας μιλούν , αν τα βλέπουμε η τα προσπερνάμε…
Δεν είναι για μένα προσωπικά που μιλώ, για τη σχέση μου με το τοπίο, όσο για το πόσο κοπιάσαμε να δαμάσουμε αυτόν τον χώρο και να οργανώσουμε τη ζωή μας. Μια ζωή σκληρή αλλά και χαρούμενη, πλούσια και γεμάτη.
Ο χώρος παίζει στον τόπο μας πολύ μεγάλο ρόλο, έχει σημασία για μας και σ’ ένα χώρο με τόσο αρχαία ζωή δεν είναι δυνατόν να μην κοιτάς γύρω σου. Όπου παίζω την παράσταση προσθέτω και κάτι από το περιβάλλον για να θυμάμαι και για να τιμώ το μέρος.
Πόλη-πολίτης-πολιτισμός είναι ένα από τα τρίπτυχα που έχετε υμνήσει μέσα από το τραγούδι σας. Ποια είναι θεωρείτε τα βασικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου πολιτισμού των πόλεων και των πολιτών;
Το ότι οι δρόμοι που υποτίθεται μας ενώνουν, μας οδηγούν στη σιωπή. Αυτή είναι η διαφορά του Ελληνικού κόσμου με τον Ρωμαϊκό, αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην Δημοκρατία και το Ιμπέριουμ. Εμείς ζούμε την καταστροφή της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, μας προτείνουν βασιλευόμενες δημοκρατίες, Ομοσπονδιακές Δημοκρατίες, Ισλαμιστικές Δημοκρατίες, Προεδρικές Δημοκρατίες, συνεπώς η έννοια του πολίτη μέσα σε αυτές αλλάζει, όπως και ο στόχος της, η κεντρική της ιδέα, πόλεις θέρετρα βουβά το χειμώνα, άδεια το καλοκαίρι, εργοστάσια που γίνονται πολιτιστικά κέντρα και αναρωτιέμαι γιατί; την ίδια ώρα που ξεπηδούν νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων , η πόλεις στρατόπεδα εργασίας.
Οι πόλεις γίνονται εργοστάσια που χάνουν οι άνθρωποι την χαρά τους και αναλογιστείτε, οι άνθρωποι πρώτα οργάνωσαν τις Πόλεις και μετά την ύπαιθρο, γιατί η πόλις είναι αυτή που προστατεύει τον άνθρωπο , του δίνει ευκαιρίες, τον εμπνέει.. λοιπόν εγώ μιλώ για τη χαρά της Πόλης γιατί την αγαπώ και μου αρέσει να ζω μέσα της.
Υποστηρίζετε συχνά - αν θυμάμαι καλά και πριν την περίοδο της κρίσης- την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της θέσης μας μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Πιστεύετε πως ο σύγχρονος πολίτης στρέφεται προς αυτόν το δρόμο;
Θα το ήθελα πολύ, μερικές φορές τα πράγματα αλλάζουν με μαγικό τρόπο, γίνονται θαύματα, πάντα θα συντελούνται ακόμα και αν υπάρχει απόλυτος έλεγχος και ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον, το θαύμα μπορεί να έχει και τη μορφή της μούχλας… Επανάσταση τελικά είναι η αλλαγή της χρήσης των πραγμάτων.
Ακούμε συχνά πως η κρίση είναι πρώτα απ´ όλα πολιτισμική. Θεωρείτε πως τόσο οι πολίτες όσο και οι πολιτικές ηγεσίες την αντιμετωπίζουμε ως τέτοια;
Φυσικά και είναι πολιτισμική. Οι διάφοροι τύποι δημοκρατίας που κυκλοφορούν στη πιάτσα συγκρούονται, ενώ ξέρουν πως η δημοκρατία είναι το εργαλείο για να ελέγχει ο Λαός την εξουσία, αν δεν έχεις ως Λαός τέτοια δυνατότητα και σου αρέσει κιόλας… ε είναι θέμα πολιτισμικό.
Αναρωτήθηκα μήπως και η ανοχή της βαρβαρότητας είναι συναίνεση, κατέληξα πως όχι, μια ανεκτική κοινωνία είναι μια υγιής κοινωνία με γνώση γύρω από την ανθρώπινη συμπεριφορά και κρατά τη δικαιοσύνη ως αξία, δεν είναι απλά πιστή εφαρμογή των νόμων, αλλά μια άυλη αξία η οποία κατανοεί. Η Τέχνη δεν ασχολείται με την απόδοση δικαιοσύνης δείχνει απλά ένα δρόμο για να μην γινόμαστε απόλυτοι, αδέκαστοι, σκληροί, ανελέητοι και τελικά βάρβαροι.
Το πώς αντιλαμβάνονται οι σύγχρονες δημοκρατίες τις έννοιες π.χ. Ομόνοια, Ισότητα, Ειρήνη στον σύγχρονο κόσμο, μας δείχνει και το πόσο διαφορετικά είναι τα «γούστα»των ανθρώπων και το τι επιδιώκουν. Πάντως ένα είναι σίγουρο πως η ανθρωπότητα μετά τον 2ρο Παγκόσμιο πόλεμο συνέταξε τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν έχουμε λοιπόν ερωτηματικά, εκεί πρέπει να ανατρέχουμε και όχι να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε.
Πρόσφατα κάνατε μια συναυλία για το Σπίτι της Γυναίκας. Με δεδομένη τη διαφορετική θέση της γυναίκας σε διάφορες χώρες και πολιτισμούς ποιο θεωρείτε ότι είναι σήμερα το βασικό αίτημα του γυναικείου κινήματος;
Ο εξανθρωπισμός του Κόσμου. Θα ήθελα, με λίγα λόγια, να πω το γιατί. Λοιπόν, πιστεύω πως ο εξανθρωπισμός του κόσμου εμπεριέχει και την ισότητα, την έννοια της ισότητας, που έπεσε ως σύνθημα στην δεκαετία του 80.
Οι συνθήκες έχουν αλλάξει και στα φεμινιστικά και στα πολιτικά πράγματα. Έχουμε υποχρέωση να βρούμε τρόπους να διευρυνθεί η έννοια ισότητα με τα νέα δεδομένα. Κάποιοι δεν συμφωνούν, π.χ. όσοι καταργούν την ανθρώπινη υπόσταση των γυναικών δια νόμου, πράγμα για το οποίο ο σύγχρονος κόσμος μένει με το στόμα ανοιχτό, αλλά δεν κάνει αυτό που πρέπει για να σταματήσει το κακό... αντίθετα ο μισογυνισμός θεριεύει, η βία κατά των γυναικών επίσης, η προστασία της Μητρότητας σκοντάφτει και έχουμε πολλά περιστατικά υπονόμευσης των γυναικείων δικαιωμάτων.
Χρειάζεται επομένως να διευρύνουμε την πολιτική διάσταση του φεμινισμού, ορίζοντάς τον ξανά και επαναφέροντάς τον δυναμικά μέσα στην πολιτική με συμμετοχή των γυναικών, αλλά χρειάζεται να συντονιστεί και εκ της βάσης του ως κίνημα η μάλλον ως διάφορες συλλογικότητες που είναι ισχυρές αν και δεν φαίνονται. Οι γυναίκες δεν είμαστε κάπου προστατευμένες εκτός κοινωνίας , δεν ζούμε παράμερα , συμμετέχουμε και έχουμε λόγο για όσα συμβαίνουν, καιγόμαστε να αλλάξουν τα πράγματα, δουλεύουμε καθημερινά σε διπλές βάρδιες ,απλά έχουμε άλλο τρόπο και άλλο κώδικά επικοινωνίας, άλλες αξίες, άλλες προτεραιότητες, που πρέπει να εισακουστούν και να γίνουν αποδεκτές απ’ όλους για το καλό του συνόλου. Ποιος θα φανταζόταν πως θα τολμούσαν σήμερα κάποιοι Έλληνες βουλευτές μέσα στην κρίση να χρησιμοποιήσουν επικριτικά το φύλο πχ της προέδρου της Βουλής των Ελλήνων; Από πού πηγάζει αυτό το δικαίωμα; Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκαν οι υπόλοιποι; Αν έγινε αυτό με τόσο θράσος, τόσο απροκάλυπτα, σκεφτείτε τι γίνεται παρακάτω. Είναι πολύ οδυνηρό για όλες τις γυναίκες να διαπιστώνουμε πως δεν μας υπολογίζουν την στιγμή που αγωνιζόμαστε να κρατηθεί η χώρα μας με κάθε τρόπο. Ο εξανθρωπισμός λοιπόν του κόσμου αρχίζει από δω…
Μετά την Επίδαυρο τι ετοιμάζετε;
Συναυλίες, ηχογραφήσεις. Δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε πια πολλά πράγματα, όλοι είμαστε μέσα στην αβεβαιότητα. Εύχομαι να ξεκολλήσουμε.
Ένα σχόλιο για το δημοψήφισμα
Μα το δημοψήφισμα χαρακτηρίζεται εκβιασμός από κέντρα που συστηματικά ενοχοποιούν διεθνώς τον Ελληνικό λαό για δήθεν συνενοχή του στο τραπεζικό σύστημα που κατέστρεψε τη χώρα! Ξεχάσανε τον νόμο Πομπιντού που έδωσε το πράσινο φως να χωθούν οι τράπεζες στα οικονομικά των ευρωπαϊκών χωρών; Παραβλέπουμε ότι το χρέος μας είναι απεχθές, κατασκευασμένο και βάση αυτού μας έχουν σκλαβώσει με δύο μνημόνια οι κομπιναδόροι που δρουν για να βουτάνε δημόσιο χρήμα; Οι Έλληνες δεν θέλουμε να βγούμε από την Ευρώπη, ούτε μνημόνια θέλουμε, πόσο μάλλον να διαμορφωθεί μια Περονική Ευρώπη… με ηλεκτρονικά ρολόγια σε κάθε πλατεία που σου λένε πόσο πέφτει το χρέος… άμα πληρώνεις τον ΕΝΦΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου