polytehneio_3.jpg
EUROKINISSI / Λυδία Σιώρη
Οι επετειακές ημέρες προσφέρονται για δεκάρικους. Λόγια κούφια που επικαλούνται τις αξίες, τα σύμβολα, την παρακαταθήκη όσων αγωνίστηκαν. Από χείλη που πολλές φορές έχουν συμβιβαστεί. Εχουν εγκαταλείψει τα οράματά τους και για το μόνο που νοιάζονται είναι η εξουσία.
Κάθε χρόνο συγκεντρώνονται στον ιερό τόπο, καταθέτουν στεφάνια και ανανεώνουν τους όρκους πίστης στο γεγονός που έχει λάβει μνημειακή μορφή.
Αυτό ισχύει όχι μόνο για τα κόμματα εξουσίας αλλά και για όσους εμφανίζονται ως αυθεντικοί εκφραστές της μνημειακότητας της επετείου, που τους οδηγεί, ως κληρονόμους του πολιτικού κεφαλαίου, σε καταλήψεις τέτοιων χώρων, προκειμένου να αποτρέψουν τη «μόλυνσή» τους από τους θεωρούμενους ριψάσπιδες.
Αναμενόμενη η εξέλιξη. Μόλο που θεωρώ τις τελετουργίες αναπόσπαστο κομμάτι της μνήμης, στην περίπτωση του Πολυτεχνείου χρειάζεται να ειπωθούν κάποιες αλήθειες. Χρειάζεται να αλλάξει ο τρόπος εορτασμού.
Η αργιοποίηση της ημέρας διογκώνει τη διάσταση της μνημειακότητας. Σκουριάζει και στη συνείδηση των μαθητών και φοιτητών, ταυτίζεται με μια επιβαλλόμενη από τη θεσμική εξουσία πρόταση εορτασμού, στην οποία αντιδρούν με την αποχή. Το ιστορικό γεγονός, όσο περνάνε τα χρόνια, ταξινομείται στον χώρο της προϊστορικής, γι’ αυτούς, μνήμης.
Δεν χρειάζεται η αργία. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Αυτό που ενδιαφέρει είναι πώς η Ιστορία γίνεται βίωμα. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν τα σχολεία είναι ανοιχτά και λειτουργούν αυτή τη μέρα ως ένα ανοιχτό εργαστήρι πολιτισμού και Ιστορίας. Τόλμη χρειάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου