plimmira.jpg
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ
Το μοιρολόι δεν έχει κοπάσει ακόμη. Είκοσι άνθρωποι παρασύρθηκαν από τη λάσπη, με την οποία χτίστηκε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Μια χώρα που βγάζει τα μάτια της. Και αν κάποιοι που διαφέντεψαν για καιρό τη χώρα φρόντιζαν να διαβάσουν την ιστορία του Οιδίποδα θα καταλάβαιναν πως υπήρξαν ένοχοι μιας τραγωδίας, για την οποία κανείς ώς τώρα δεν τους τιμώρησε.
Ο Οιδίποδας τουλάχιστον είχε συναίσθηση της τραγικότητας των όσων συνέβησαν και αυτοτιμωρήθηκε. Επέλεξε το προσωπικό σκοτάδι μακριά από τον θώκο της εξουσίας. Οσοι κυβέρνησαν τη χώρα δεν διαθέτουν την ελάχιστη αυτοσυνειδησία να σωπάσουν. Να αφήσουν το μοιρολόι να ακουστεί λυτρωτικό για την ψυχή της χώρας που αποφεύγει να κοιτάξει τις πληγές της κατάματα.
Κι όταν δεν σιωπούν, θυμούνται τυποποιημένες αντιλήψεις, που και πάλι σκοπό έχουν να υποβληθούν σε απολέπιση των ευθυνών και των ενοχών τους. Θεομηνία. Η λέξη που χρησιμοποιείται για τέτοια φαινόμενα. Για τις πληγές που αφήνουν τα φυσικά φαινόμενα: το νερό, η φωτιά, ο σεισμός. Ασυναίσθητα η λέξη τρύπωσε στο λεξιλόγιο και την επιχειρηματολογία των πολιτικών, των δημοσιογράφων, ακόμη και κάποιων επιστημόνων.
Επιλογή που βολεύει. Απεκδυόμαστε των ευθυνών μας ως οργανωμένη κοινωνία. Βρίσκουμε κάποιον Θεό, όποιος κι αν είναι αυτός και του φορτώνουμε τις δικές μας ευθύνες. Γιατί τι άλλο υποδηλώνει η λέξη θεομηνία; Ψάχνουμε την οργή κάποιας θεότητας, στην οποία φορτώνουμε πισωκάπουλα τις δικές μας ευθύνες.
Τέλεια. Ο αποδιοπομπαίος τράγος συνεχίζει να ξαλαφρώνει τη συνείδηση των ανθρώπων. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Από την εποχή των κατακλυσμών. Πλημμύριζαν οι τόποι, σ’ όλο τον κόσμο, εξαφανιζόταν κάθε ίχνος ζωής, εκτός ελαχίστων εκλεκτών. Για να συνεχιστεί η ζωή. Το νερό, με τη μορφή του κατακλυσμού, αναλάμβανε τον ρόλο του τιμωρού για τα αμαρτήματα. Ξεπλένονταν οι παλιές αστοχίες, έσβηνε ο πίνακας με τα λάθη κι έτσι αποκαθαρμένοι οι άνθρωποι συνέχιζαν τη ζωή τους αφήνοντας τις δικές τους ευθύνες να τις παρασύρει το νερό.
Ο μύθος ξαναμοντάρεται στο τηλεοπτικό πεδίο, εκεί που κατασκευάζονται οι νέοι μύθοι. Βολεύει να γίνει η φύση ο αποδιοπομπαίος τράγος. Γιατί τότε θα παρασύρει με τα νερά της και θα ξεπλύνει τις ενοχές. Ωστόσο, το νερό κατεβαίνοντας και αδυνατώντας να βρει τη φυσική του ροή κοκκινίζει από ντροπή και γίνεται λάσπη κουβαλώντας την εγκληματική αδιαφορία όσων ασέβησαν στη φύση, για να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα της εκλογικής τους πελατείας.
Καθώς τα δάκρυα στεγνώνουν, περιμένουν οι νομοθετικές και διοικητικές αξίνες. Να θωρακιστούν οι αδύναμοι από την αδιαφορία όσων κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου στα προστατευμένα σπίτια τους.
* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου