marathonios.jpg
AP Photo/Yorgos Karahalis
Αυτή τη φορά επέλεξε να βγούμε στη Μεσογείων, τη συναντήσαμε στο μετρό του Χολαργού. Τότε, κατάλαβα πως η βακτηρία είχε στήσει ολόκληρη πλεκτάνη. Ακουσε τις προηγούμενες ημέρες τις επανειλημμένες αρνήσεις φίλων να λάβουμε μέρος στον ετήσιο μαραθώνιο στην κλασική διαδρομή. Ολοι προφασίζονταν ανειλημμένες υποχρεώσεις, κάποιος δε φίλτατος με απέτρεψε ανοικτά, άσε τις υπερβολές, κάτσε στα αυγά σου, μην έχεις απώλειες, δεν είναι για εμάς αυτά.
Φαίνεται πως ο Κοέλιο είχε δίκιο πως το Σύμπαν συνωμοτεί όταν θέλεις κάτι πολύ. Μόνο που εδώ έβαλε τη διχαλωτή μύτη του η πιστή μου βακτηρία. Συνωμότησε, για να μου δώσει τη χαρά της συμμετοχής σε μια λαϊκή γιορτή.
Ενδεχομένως ο κλασικός μαραθώνιος είναι η γιορτή που βγάζει στον δρόμο τους περισσότερους ανθρώπους. Που είναι διαδημοτική. Που μαζεύει κόσμο και κοσμάκη από πολλές μεριές του πλανήτη. Είναι μια γιορτή, που φέρνει κοντά ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικών τάξεων.
Ολος ο άξονας που ξεκινάει από τον Μαραθώνα και καταλήγει στο Καλλιμάρμαρο γίνεται μια απέραντη πίστα, στην οποία συμμετέχουν οι δρομείς, οι εθελοντές, οι χορηγοί, ο απλός λαός που βγαίνει στα πεζοδρόμια επευφημώντας όσους δίνουν τον αγώνα με τη σάρκα και τα στερεότυπα. Είναι μια γιορτή που ο αθλητισμός αποκτά νόημα. Ξεφεύγει από τις δαγκάνες των χημικών εταιρειών και τον προσοδοφόρο επαγγελματισμό.
Ευγνωμόνησα τη βακτηρία μου για την πλεκτάνη. Βάδισα αντίθετα προς την πορεία των δρομέων αρχικά. Πολυχρωμία. Σε ηλικίες και εθνικότητες. Σημαίες που κουβαλούσαν ταυτότητες. Σώματα κουρασμένα που έδιναν τη μάχη να υπερβούν τα όρια. Επευφημίες. Λόγος ενθαρρυντικός, νερά, κρέμες για κράμπες, ο πολίτης που έτρεξε να συνδράμει την καταπονημένη δρομέα. Πάνω απ’ όλα όμως η χαρά της συμμετοχής. Ημουν κι εγώ εκεί.
Κι έπειτα έκανα την αναστροφή. Βάδιζα παράλληλα με τους δρομείς. Καλό τερματισμό, φώναζαν οι δεσποινίδες. Μοίραζαν μπράβο αφειδώς. Χειροκροτούσαν, τραβούσαν φωτογραφίες. Υπομονετικά περίμεναν τους οικείους στο πεζοδρόμιο, κάποια κυρία γουνοφορούσα κατέβηκε στον δρόμο έμπλεη χαράς για τον αγωνιζόμενο οικείο.
Ανάμεσα στους δρομείς κι εγώ. Ενας κλέφτης ιαχών. Σαν τον πρωταγωνιστή του Ντε Σίκα αναζητούσα όχι το ποδήλατό μου, αλλά το δικαίωμα να ξαναβρώ την πόλη που μας έχουν κλέψει. Απολάμβανα τις ιαχές.
* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου