Πρέβεζα και Περιφερειακό συνέδριο Ηπείρου

Η απεργία στην τηλεόραση δεν μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω το αναπτυξιακό συνέδριο για την Ήπειρο, που διοργάνωσε η κυβέρνηση στη σειρά των όσων έχουν γίνει πανελλαδικά ως τώρα-και πρόκειται να ακολουθήσουν. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν διευκόλυναν τη φυσική μου παρουσία.

    Ανεξάρτητα από τις τοποθετήσεις διαφόρων κομμάτων απέναντι στα περιφερειακά συνέδρια, οφείλουμε να έχουμε τη γενναιότητα να αποδεχτούμε πως για πρώτη φορά μια κυβέρνηση έθεσε σε λειτουργία τον κυβερνητικό μηχανισμό για την οργάνωση συνεδρίων και επιδίωξε τη δημιουργική συνομιλία με τις περιφερειακές κοινωνίες. Θα έλεγα πως τα συνέδρια αυτά περιέχουν κομμάτια μιας νέας αντίληψης για τη διοικητική οργάνωση της χώρας. Προφανώς, οι διαφορετικές απόψεις και η κριτική των κομματικών θεσμών και των επαγγελματικών και επιστημονικών ενώσεων είναι επιβεβλημένη.

    Στο συγκεκριμένο συνέδριο επιχειρήθηκε να τοποθετηθεί σε νέους όρους η ανάπτυξη στην Ήπειρο. Πρωτίστως, αμφισβητήθηκε το κυρίαρχο μοντέλο, που οργανώθηκε με τρόπο υδροκεφαλικό. Όπως η Αθήνα μάζεψε τον μισό πληθυσμό και προσέλκυσε τις περισσότερες επενδύσεις, το ίδιο επαναλήφθηκε στην Ήπειρο. Η πρωτεύουσα, τα Ιωάννινα, έγιναν ο κεντρικός πόλος, με λίγη Άρτα και τα άλλα διαμερίσματα να μην προσελκύουν το ενδιαφέρον της πολιτείας. Να σημειωθεί πως αυτό το μοντέλο δεν συναντιέται σε άλλες περιφέρειες της χώρας, στις οποίες υπάρχει μια σχετική και αναλογική ισορροπία. Αυτό γίνεται στην Κρήτη, στη Θεσσαλία, τη Θράκη, την Πελοπόννησο.

   Αυτό το μοντέλο, τουλάχιστον ως πρόθεση, αμφισβητήθηκε. Μένει, βεβαίως, η υλοποίηση, στη διάρκεια της οποίας θα δοκιμαστεί όχι  μόνο η κυβέρνηση αλλά και οι θεσμικοί παράγοντες στην Ήπειρο.

     Ωστόσο, η προσπάθεια  για εγκατάλειψη του παλιού μοντέλου άφησε απ’ έξω την πόλη της Πρέβεζας, την περιφερειακή ενότητά μας. Είναι εύκολο να αποδοθεί η παράλειψη στην κυβέρνηση. Θα ήταν  έλλειψη γενναιότητας και αυτοκριτικής από τις αυτοδιοικητικές, κομματικές, επιχειρηματικές και επιστημονικές ηγεσίες. Ευθυνόμαστε όλοι μας. Πρώτα οι θεσμοί.Η περιφερειακή ενότητα, ο Δήμος, οι άλλοι Δήμοι,  οι πολίτες ξεχωριστά. Η Πρέβεζα απουσιάζει από τη διαδικασία οραματισμού και προγραμματισμού του μέλλοντος. Τι πόλη θέλουμε; Προς τα πού θα πάει; Τι θα γίνει με τον νομό. Τι γίνεται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία; Όσο κι αν προσπάθησα δεν εντόπισα μελέτες, τεκμηριωμένες προτάσεις προς τα κυβερνητικά κλιμάκια, που να θέτουν τις διεκδικήσεις σε στέρεες βάσεις.

    Το εμπορικό λιμάνι έχει βουλιάξει τη στιγμή που γειτονικά λιμάνια ετοιμάζονται ν’ απογειωθούν. Ο Αμβρακικός είναι ένας θησαυρός που μαραζώνει. Τοπικές ηγεσίες σημαίνει να ξεσηκώνουν. Να εμπνέουν. Να ανακαλύψουν όσους πονάνε και θέλουν να συνεισφέρουν. Ο Αμβρακικός έχει τόσες διαστάσεις, που θα μπορούσε να αποτελέσει αφετηρία για ανάπτυξη.. Για τοποθέτηση της Πρέβεζας στο παγκόσμιο ενδιαφέρον. Και τι γίνεται με τον Αμβρακικό; Υποτονικότητα. Μας αρκεί ν’ αγναντεύουμε και μόνο το όμορφο τοπίο. Η πόλη κινείται με ταχύτητες του περασμένου αιώνα. Ραθυμία και περιορισμός σε μικροδιεκδικήσεις. Αντιδικίες ανούσιες και προβολή των εκλογικών σκοπιμοτήτων σε βάρος του μέλλοντος του τόπου.

      Η πόλη έχει το μοναδικό προνόμιο να είναι καστρούπολη. Πανέμορφα και ιστορικά κάστρα και στρατόπεδα, που είναι περιουσία των Πρεβεζάνων,  συνεχίζουν να αποτελούν πρακτική απόδειξη της αδυναμίας της πόλης να προγραμματίσει το μέλλον της. Η συνεργασία είναι είδος πολυτελείας.Ζητάμε τα κάστρα να δοθούν στην πόλη. Να μην είναι τόποι σκουπιδιών. Να αξιοποιηθούν. Να γίνει επιτέλους το διοικητήριο. Να γίνουν τα κάστρα τόποι πολιτισμού, δημιουργίας και συνάντησης.  Η πόλη μας διαθέτει αξιομνημόνευτες θεατρικές σκηνές, jazz festival και άλλους συλλόγους που μπορούν να ανθήσουν ακόμη περισσότερο στεγαζόμενοι  σε χώρους των κάστρων.

    Ο πολιτισμός δεν είναι ένα πάρεργο. Είναι τρόπος ζωής και προϋπόθεση ανάπτυξης. Χρειάζεται υποδομές. Η χορωδία ΑΡΜΟΝΙΑ διαφημίζει την πόλη σ’όλο τον κόσμο για εξήντα χρόνια και δεν έχει έναν δικό της χώρο, που θα δημιουργούσε καλύτερες προϋποθέσεις για ανάπτυξη του έργου της. Το ίδιο συμβαίνει με το Δημοτικό Ωδείο που ταλαιπωρείται χωρίς ιδιόκτητο κτίριο, καθώς και το Μουσικό Γυμνάσιο. Είναι η δύναμη των καθηγητών και το πάθος των παιδιών που έχουν οδηγήσει σ’ αυτά τα αποτελέσματα. Ως πότε;

      Οι παρεμβάσεις είναι αποσπασματικές. Απουσιάζει το όραμα. Λείπουν οι συγκεκριμένες προτάσεις.  Η πόλη παρασύρεται σε μια απραξία. Ζει σε μια συνεχή αδράνεια. Οι ηγεσίες παραμένουν απαθείς. Δεν ενεργοποιούν τους πολίτες. Δεν τους εμπνέουν περιοριζόμενες σε μια άγονη συζήτηση και αφορισμούς προς τους «κακούς» που μας αδικούν. Η πόλη, ο νομός, έχει ένα σημαντικό επιστημονικό δυναμικό που κανείς δεν το ερωτά. Δεν το συντονίζει, ώστε να αξιοποιηθεί η γνώση του. Η επίτευξη ενός στόχου χρειάζεται όραμα, προγραμματισμός και συζήτηση, ώστε να ωριμάσουν οι προϋποθέσεις. Τι απ’ αυτά συμβαίνει στην πόλη;Χρειάζεται να καταγραφεί το αξιόμαχο δυναμικό, όπου κι αν βρίσκεται, και να συγκροτηθεί ένα σώμα Πρεβεζάνων επιστημόνων, που θα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να καταθέσει τις προτάσεις του. Το Δημοτικό Συμβούλιο από μόνο του δεν μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτό το έργο.

    Ακόμη και στο πεδίο της αναδιάταξης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η Πρέβεζα απλώς κουβεντιάζει, χωρίς συγκροτημένο σχέδιο. Περιμένει την ολοκλήρωση της περιθωριοποίησής της με τη μετακίνηση του μοναδικού τμήματος ΤΕΙ που εδρεύει. Σε μια περίοδο που αλλάζει ο χάρτης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η Πρέβεζα συμπεριφέρεται ως επαίτης. Έχουμε σχέδιο για το τι επιστημονικά τμήματα χρειαζόμαστε; Μας αρκούν τα ψίχουλα που πέφτουν στην πόλη με τα νοίκια; Η ανώτατη εκπαίδευση είναι ένας τρόπος να ανεβάσουμε την πόλη, όχι να κρατήσουμε τα εδρεύοντα τμήματα σε καθεστώς επιστημονικής ανεπάρκειας. Η δημιουργία πυρήνα ανώτατης εκπαίδευσης απαιτεί τεκμηριωμένες προτάσεις κι αυτές δεν υπάρχουν. Μόνο διαμαρτυρίες.  ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.

    Στο τέλος της εβδομάδας έρχεται στην πόλη ο συμπολίτης υπουργός οικονομικών επικεφαλής κυβερνητικού κλιμακίου. Δεν διεκδικούμε ρουσφέτια. Δεν έχουμε τη νοοτροπία του παρελθόντος.Η πόλη όλα τα χρόνια έμεινε σπο περιθώριο του ενδιαφέροντος όλων των κυβερνήσεων. Η τελευταία κυβερνητική επένδυση έγινε από τον τότε υπουργό, συμπολίτη μας Κωνσταντίνο Κονοφάγο. Τα πετρέλαια και το ΙΓΜΕ. Δεν ζητάμε ρουσφετολογική αντιμετώπιση της Πρέβεζας. Αποκατάσταση της αδικίας διεκδικούμε. Είναι η μόνη πόλη της Ηπείρου, που ζει στο περιθώριο για πολλές δεκαετίες.  Οφείλουμε όλοι να θέσουμε υπόψη του κ. Τσακαλώτου  το αίσθημα της περιθωριοποίησης που  νιώθουν οι συμπολίτες του. Χρειάζεται να του καταθέσουμε συγκεκριμένες προτάσεις και να ζητήσουμε να τεθεί επικεφαλής της προσπάθειας για ανάταξη της πόλης. ΌΧΙ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.