Για πολλούς, ίσως για τους πολύ περισσότερούς μας, οι «προσφυγικές ροές» της δημοσιογραφικής κοινής είναι δυο εικόνες στην τηλεόραση ή μια φωτογραφία στην εφημερίδα. Είναι σκόρπιες λέξεις από ρεπορτάζ, που δύσκολα στοιχειοθετούν μια πλήρη και καθαρή ιστορία. Ακούμε γι’ αυτούς. Κουβεντιάζουμε γι’ αυτούς, με τον τόνο να ξεκινάει από τη συμπάθεια και συχνά να υποχωρεί στο «παράγινε το κακό». Καταγγέλλουμε –σωστά– την Ευρώπη και την ψευδαίσθησή της ότι θα την προστατέψουν τα θλιβερά τείχη της. Καταγγέλλουμε τον ΟΗΕ, που καν τώρα δεν τολμάει να ψελλίσει τη μισή έστω αλήθεια για τις ευθύνες της Δύσης. Και κατηγορούμε –επίσης σωστά– την απαράσκευη κυβέρνηση, που φαίνεται πως οι διαπραγματεύσεις απορρόφησαν όλη της τη δύναμη, και μάλιστα μάταια.
Κι έπειτα πάμε παρακάτω, είτε απολαμβάνουμε τον παραθερισμό μας είτε βρισκόμαστε στις πόλεις και τα καμπίσια ή βουνίσια χωριά μας. Αρκετοί, μολαταύτα, κατά την πίστη τους και τις αρχές τους, ψάχνουν τρόπο να βοηθήσουν – με φάρμακα, τρόφιμα, ρούχα, χρήματα. Αυτοί διασώζουν και το δικό μας πρόσωπο· το πρόσωπο όσων βαριούνται ή αναβάλλουν μένοντας στα λόγια ή αδιαφορούν για τον ξένο πόνο. Διασώζουν ακόμα και το πρόσωπο όσων εχθρεύονται απροκάλυπτα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους «λαθραίους» όπως μειωτικά τούς αποκαλούν, μη δίνοντας δυάρα για τους λόγους που τους έδιωξαν από τον τόπο τους. Για τους ποικίλους σφακιανάκηδες δεν πρόκειται παρά για ένα επιπλέον σχέδιο άλωσης της Ελλάδας. Δεν είδατε; «Ακόμα και στο Αγιον Ορος ετοιμάζουν απόβαση οι τζιχαντιστές με δούρειο ίππο τους πρόσφυγες». Σώσον, Κύριε.
Το πρόσωπό μας όμως το διασώζουν πρωτίστως όσοι αντιμετωπίζουν καθημερινά, καιρό τώρα, ένα πρόβλημα που πώς να μην τους ξεπερνά, όταν ξεπερνά κοτζάμ Ευρώπη. Οι νησιώτες του Αιγαίου. Στριμώχνονται, δυσκολεύονται, δυσφορούν ώρες ώρες, κάποιοι λίγοι ανάμεσά τους βρίσκουν την ευκαιρία να βγάλουν το κατιτίς τους εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των προσφύγων. Αλλά τελικά, αυτοί ναι, «αίρονται στο ύψος των περιστάσεων», όπως μονότονα λέμε στας Αθήνας κάθε φορά που οι περιστάσεις μάς αποκαλύπτουν πυγμαίους. Το φανερώνουν αυτό τα θερμά λόγια με τα οποία ευχαριστούν τους ντόπιους, μπροστά στην κάμερα, πολλοί φυγάδες. Το πιστοποιούν τα απανωτά εγκωμιαστικά σχόλια του ξένου Τύπου για τη στάση των νησιωτών.
Αρκετά χρόνια πριν ήταν οι στεριανοί Ελληνες εκείνοι που πάλεψαν με τον εαυτό τους για να μην τους νικήσει η μισαλλοδοξία, όταν τα μεταναστευτικά κύματα από την Αλβανία δοκίμαζαν τις αντοχές και τις αντιλήψεις μας. Τώρα στη δύσκολη θέση βρίσκονται οι νησιώτες του Αιγαίου. Αν έλεγα ότι μέχρι στιγμής μάς δίνουν μαθήματα θα φαινόμουν λυρικός στους εφημερεύοντες πραγματιστές. Ας γίνω πραγματιστής λοιπόν. Κι ας αναρωτηθώ μέχρι πότε θα πιστεύει η υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής ότι τέτοια προβλήματα λύνονται από τα απόμακρα γραφεία, δίχως ευαίσθητη αυτοψία.
Κι έπειτα πάμε παρακάτω, είτε απολαμβάνουμε τον παραθερισμό μας είτε βρισκόμαστε στις πόλεις και τα καμπίσια ή βουνίσια χωριά μας. Αρκετοί, μολαταύτα, κατά την πίστη τους και τις αρχές τους, ψάχνουν τρόπο να βοηθήσουν – με φάρμακα, τρόφιμα, ρούχα, χρήματα. Αυτοί διασώζουν και το δικό μας πρόσωπο· το πρόσωπο όσων βαριούνται ή αναβάλλουν μένοντας στα λόγια ή αδιαφορούν για τον ξένο πόνο. Διασώζουν ακόμα και το πρόσωπο όσων εχθρεύονται απροκάλυπτα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους «λαθραίους» όπως μειωτικά τούς αποκαλούν, μη δίνοντας δυάρα για τους λόγους που τους έδιωξαν από τον τόπο τους. Για τους ποικίλους σφακιανάκηδες δεν πρόκειται παρά για ένα επιπλέον σχέδιο άλωσης της Ελλάδας. Δεν είδατε; «Ακόμα και στο Αγιον Ορος ετοιμάζουν απόβαση οι τζιχαντιστές με δούρειο ίππο τους πρόσφυγες». Σώσον, Κύριε.
Το πρόσωπό μας όμως το διασώζουν πρωτίστως όσοι αντιμετωπίζουν καθημερινά, καιρό τώρα, ένα πρόβλημα που πώς να μην τους ξεπερνά, όταν ξεπερνά κοτζάμ Ευρώπη. Οι νησιώτες του Αιγαίου. Στριμώχνονται, δυσκολεύονται, δυσφορούν ώρες ώρες, κάποιοι λίγοι ανάμεσά τους βρίσκουν την ευκαιρία να βγάλουν το κατιτίς τους εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των προσφύγων. Αλλά τελικά, αυτοί ναι, «αίρονται στο ύψος των περιστάσεων», όπως μονότονα λέμε στας Αθήνας κάθε φορά που οι περιστάσεις μάς αποκαλύπτουν πυγμαίους. Το φανερώνουν αυτό τα θερμά λόγια με τα οποία ευχαριστούν τους ντόπιους, μπροστά στην κάμερα, πολλοί φυγάδες. Το πιστοποιούν τα απανωτά εγκωμιαστικά σχόλια του ξένου Τύπου για τη στάση των νησιωτών.
Αρκετά χρόνια πριν ήταν οι στεριανοί Ελληνες εκείνοι που πάλεψαν με τον εαυτό τους για να μην τους νικήσει η μισαλλοδοξία, όταν τα μεταναστευτικά κύματα από την Αλβανία δοκίμαζαν τις αντοχές και τις αντιλήψεις μας. Τώρα στη δύσκολη θέση βρίσκονται οι νησιώτες του Αιγαίου. Αν έλεγα ότι μέχρι στιγμής μάς δίνουν μαθήματα θα φαινόμουν λυρικός στους εφημερεύοντες πραγματιστές. Ας γίνω πραγματιστής λοιπόν. Κι ας αναρωτηθώ μέχρι πότε θα πιστεύει η υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής ότι τέτοια προβλήματα λύνονται από τα απόμακρα γραφεία, δίχως ευαίσθητη αυτοψία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου