500 λέξεις με τον Γιώργο Χαντζή, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23.8.15

• 

Ο Γιώργος Χαντζής γεννήθηκε το 1972. Σπούδασε φιλοσοφία και μετάφραση λογοτεχνίας στην Αθήνα. Από το 2006 ώς το 2009 διηύθυνε τις Σύγχρονες Λογοτεχνικές Αναγνώσεις στον πολυχώρο Dasein στα Εξάρχεια. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευθεί στα αγγλικά, στα σουηδικά και σε σλαβόφωνες γλώσσες μέσω εργαστηρίων νέων Ευρωπαίων δημιουργών. Το τελευταίο του βιβλίο «Μπέλλα Μπουμ» κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Λευκή Σελίδα.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Yπήρξα στην εφηβεία μου ο Μαρσό από τον «Ξένο» του Καμί πεσιμιστικά απαθής. Mετά ονειρευόμουν να είμαι υπερδιεγερμένος όπως ο Σαλ Παραντάις «Στον δρόμο» του Κέρουακ, αλλά έφτασα έως ενός ορισμένου σημείου. Για την οικογενειακή μου ζωή φλέρταρα με την ιδέα να είμαι ο Λέστερ, από την ταινία «American Beauty», αισθησιοκρατούμενος της μεσαίας τάξης, αλλά τελικά προπονούμαι για ήρωας στα χνάρια του πατέρα από τον «Δρόμο» του Μακάρθι. Το τέλος ανοικτό, μάλλον «Γέροντας στην ακροποταμιά».

Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;

Με τον φιλόσοφο Ρίτσαρντ Ρόρτι στις τελευταίες του στιγμές όταν υπερασπιζόμενος την ποίηση ομολόγησε «θα ήθελα να είχα μάθει απέξω περισσότερα κλασικά ποιήματα». Με τον Σολωμό μόλις ήρθε από την Ιταλία σε ταβέρνα της Ζακύνθου να μαζεύει λέξεις.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;

Με προβλημάτισε το βιβλίο ποίησης που πήρε το τελευταίο «Βραβείο Βαρβέρη».

Mε ποια ποιητική συλλογή έχετε συγκινηθεί;

Συγκινούμαι διαρκώς με το «Reqiuem» της Αχμάτοβα και διασκευές του, αλλά δεν έχω εμπιστοσύνη στη συγκίνηση. Εχω δακρύσει με το «Εχεις Πακέτο» και με έχουν διαπεράσει ρίγη ακούγοντας πως θα φθάσουμε μέχρι την Κόκκινη Μηλιά! Φαντάζεσαι;

Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;

«Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ. Οχι απλώς ντρέπομαι γιατί δεν το έχω διαβάσει αλλά γιατί μπορώ να μιλώ γι’ αυτό ακολουθώντας πιστά τη συμβουλή του Πιερ Μπαγιάρ. (σημ.: Πώς να μιλάτε για βιβλία που δεν έχετε διαβάσει.)

Δυο λόγια για το τελευταίο σας ποιητικό βιβλίο;

Λέγεται «Μπέλλα Μπουμ» και σκαλίζει τις γλωσσικές και χρονικές συνθήκες της πατρότητας ενός παιδιού, της πατρότητας των αισθημάτων. Αλλάζουν μορφή στα χέρια του αφηγητή δυο θηλυκά: κόρη και γραφή! Aναπαριστά πράγματι η γλώσσα κάτι έξω από αυτήν ή είμαστε μάρτυρες σε μια παράστασή της; Πιο πολλές οι κριτικές από τις πωλήσεις του - αστειεύομαι!

Η ποίηση σε χαλεπούς καιρούς έχει νόημα;

Η γενεαλογία της ποίησης δείχνει πως τα κείμενά της είναι νόημα υπερκεράζοντας συμβάντα χαλεπών ή δρώντων καιρών. Ετσι κι αλλιώς βουτηγμένοι στη μετανεωτερικότητα ζει ο καθένας εξ ημών με «μεταφορές αυτο-δημιουργίας» κι όχι «συλλογικών οραμάτων». Προσωπικά βαριέμαι τους maudit και την παρακμή και την κοινωνική ποίηση και όλες τις καταστροφές ως θέματα. Με έλκει η αισθητική στιγμή μας στον κόσμο. Προτιμώ τον Ολλανδό Copland από τον Παλαιστίνιο Yahya Hassan (σημ.: 100.000 αντίτυπα το 2013).