Πέπη Ρηγοπούλου ,Ο δρόμος προς τη ζωή,EFSYN,16.3.16

skitso_15-03-16a-630.jpg

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη

 

Στο νεογέννητο μωρό που έκανε το πρώτο του λουτρό στις παγωμένες λάσπες της Ειδομένης, ο κύριος Ρέντσι, πρωθυπουργός της Ιταλίας, αναγνώρισε το πρόσωπο της νέας Ευρώπης που γεννιέται αυτήν τη στιγμή μέσα στις ωδίνες ενός βασανιστικού τοκετού.

Ευγενική όντως σκέψη που, όμως, ίσως λησμονεί πως αυτή η «νέα» Ευρώπη που δέχεται, όπως κι αν δέχεται, αυτήν τη νέα μετανάστευση των ξεριζωμένων λαών έχει με τις πράξεις και τις παραλήψεις της μεγάλο μέρος της ευθύνης για ό,τι συμβαίνει.

Πίσω από την προσφυγιά υπάρχουν οι πόλεμοι, που η Ευρώπη και ο Δυτικός κόσμος είτε εξαπέλυσαν... αυτοπροσώπως είτε, ακόμα και όταν δεν είχαν άμεση εμπλοκή, θεώρησαν ότι μπορούσαν να αξιοποιήσουν προς ίδιον όφελος.

Και τώρα που τα κύματα των προσφύγων έχουν ξεχυθεί απελπισμένα, οργισμένα, απειλητικά, ικετευτικά, η Ευρώπη κλείνει τις πόρτες της. Αυτό το νέο λασπωμένο πρόσωπό της η γέρικη ήπειρος δεν θέλει να το δει.

Κοιτάζοντας τα κοπάδια των απελπισμένων ανθρώπων να πέφτουν στα αφρισμένα νερά του παραπόταμου του Αξιού για να ανοίξουν τον δρόμο προς το απαγορευμένο ευρωπαϊκό όνειρο, θυμήθηκα το ξεκίνημα της αφιερωμένης στην προσφυγιά ταινίας του Κυριάκου Κατζουράκη «Ο δρόμος προς τη Δύση» - ένα κοπάδι από κυνηγημένα αφρικανικά θηλαστικά, γκνου ή κάτι τέτοιο, προσπαθεί να περάσει ένα ποτάμι, κάποια το καταφέρνουν, άλλα πνίγονται στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην απόκρημνη όχθη. Κάπως έτσι τέλειωσαν αυτοί που μόνο πριν από λίγες ώρες δεν τα κατάφεραν να διαβούν στο έδαφος της ΠΔΓΜ.

Δεν ξέρω ποιος και γιατί ώθησε τους ανθρώπους που έκαναν το προχθεσινό απελπισμένο εγχείρημα, ποιος τύπωσε το φυλλάδιο που τους έλεγε ότι μπορούσαν από κάποιους παράδρομους να περάσουν τα σύνορα. Δεν ξέρω ποιοι ήταν αυτοί, ακτιβιστές, ρεπόρτερ ή όποιοι άλλοι, που τους συνόδεψαν στην πορεία τους και πιάστηκαν μαζί τους από τις δυνάμεις των Σκοπίων.

Μπορεί πραγματικά οι κινήσεις αυτές να εμπεριέχουν αυξημένους κινδύνους, όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για ολόκληρη την περιοχή, αρχίζοντας από την τραυματισμένη χώρα μας. Μπορεί κανείς να διαφωνεί, αλλά δεν πρέπει να βιάζεται να καταδικάσει και -κυρίως- πρέπει να προσπαθεί να καταλάβει.

Αυτό που έγινε φαίνεται ότι με τη μία ή την άλλη ευκαιρία, με τη μία ή την άλλη μορφή θα ξαναγίνει. Τα κοπάδια των ξεριζωμένων θα ξαναδοκιμάσουν, από το ένα ή το άλλο πέρασμα, τη μία ή την άλλη χώρα, να ανοίξουν δρόμο προς τις χώρες που από τη μια είναι συνένοχες για το δράμα τους και από την άλλη αποτελούν το -άπιαστο για την μεγάλη πλειονότητά τους- όνειρο.

Και η Ελλάδα; Ποιος θα το έλεγε ότι αυτός ο καθημαγμένος λαός θα είχε τόσο περίσσευμα δυνάμεων, τόσο περίσσευμα ανθρωπιάς που να αντέχει, όσο αντέχει, αυτό το σπαραχτικό τσουνάμι, να συντρέχει με ένα χαμόγελο τους απελπισμένους προσφέροντας από αυτά που στερείται όλο και πιο πολύ ο ίδιος;

Σκέφτομαι πόση κρυμμένη δύναμη, κρυμμένη και από τον ίδιο τον εαυτό του, έχει ο λαός αυτός. Πόσο θα μπορούσε να αντισταθεί στην αδικία και την ταπείνωση αν κάποιος κατάφερνε να του δείξει πειστικά το πώς και το γιατί. Για την ώρα συμπαραστέκεται μ' ένα χαμόγελο.

Συνειδητοποιώντας μέσα από τα ωραία λόγια περί ανθρωπιάς και τα μασημένα μισόλογα, τα τυλιγμένα με μια ακαταλαβίστικη ορολογία για να καταπίνονται πιο εύκολα, ότι αυτό που θέλουν οι ισχυροί είναι να μαντρώσουν όσο πιο πολλούς πρόσφυγες μπορούν σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Ανάμεσα στην ανάγκη να μείνουμε άνθρωποι και στην ανάγκη να ζήσουμε οι ίδιοι ως κοινωνία, καλούμαστε -πρόσφυγες στον τόπο μας που γεμίζει άλλους πρόσφυγες- να ανοίξουμε έναν δύσκολο δρόμο. Δρόμο προς τη ζωή τους και τη δική μας.