Η άρνηση πολλών να αποδεχθούν αυτό που είναι για εκείνους ξένο ορθώνει από καταβολής είδους υψηλά τείχη σε κάθε κοινωνική οργάνωση, σε κάθε πολιτικό σκοπό. Καταδικάζει κάθε ιδέα για μια ανοιχτή κοινωνία, κάθε σχέδιο για κοινωνική συμβίωση. Διότι, το 2011, δεν ήταν τα προσφυγόπουλα ενάντια στα οποία ύψωναν φραγμούς γονείς μαθητών του δημοτικού στον Προφήτη του Δήμου Βόλβης. Ηταν παιδιά από γειτονικά χωριά (Ευαγγελισμό, Νυμφόπετρα) που έφτασαν στον Προφήτη μετά τη συγχώνευση των σχολείων τους με το εν λόγω δημοτικό. Τότε, γονείς είχαν κρατήσει τα παιδιά στο σπίτι έως τον Δεκέμβριο!
Είναι βαθιά στην ανθρώπινη ψυχολογία η ρίζα του φόβου για το ξένο. Ενα μέρος (ή και το όλον) της καταστροφικής ροπής αναχαιτίζεται με την παιδεία και τις ειρηνικές κοινές ενασχολήσεις· το υπόλοιπο, όπου απομένει, συσσωρεύεται σε ένα εσωτερικό δώμα από όπου αναβλύζει, δοθείσης αφορμής, με τη μορφή ενός μίσους που οδηγεί, μαζί και με άλλους παράγοντες, ακόμη και σε πόλεμο. Και είναι βαθιά αυτή η ρίζα γιατί συμπορεύεται με την ανάγκη των –κλειστών κυρίως– κοινωνιών να ενδυναμώσουν τις αξίες και τους κανόνες τους, τα πιστεύω και τα έθιμά τους απέναντι σε εκείνα των άλλων. Καθημερινά επιβεβαιώνεται με τον πιο φρικιαστικό τρόπο (και γρήγορα ξεχνιέται· στην εξασθένηση της μνήμης πρέπει να αντιταχθεί μια συνεχής δημόσια ενθύμηση του κακού) πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί το διαφορετικό απλά ως διαφορετικό, οι θεσμοί των άλλων απλά ως διαφορετικοί – όχι κατώτεροι ή επικίνδυνοι. Ο ρατσιστής δεν επιθυμεί την ενσωμάτωση του άλλου, του ξένου, του μειονοτικού, για να μπορεί να τον μισεί, γι’ αυτό και επιμένει σε μη αλλοιώσιμα χαρακτηριστικά του, στο χρώμα του δέρματος, στο σχήμα των ματιών...
Η αποδοχή του άλλου, δηλαδή η απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων από την ιδεοληψία της ανωτερότητας, η πλήρης δημοκρατία, αν και συναντά μεγάλα εμπόδια, είναι το μοναδικό πλάνο για μια πορεία έξω από διαρκή αιματοκυλίσματα και πτώσεις.
Χθες Πέμπτη, στο σχολείο του Προφήτη πήγαν μόλις 32 μαθητές, σε σύνολο 130. Την Τετάρτη είχαν πάει 25 και την Τρίτη 13. Ο περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης έστειλε στον εισαγγελέα την έγγραφη απόφαση άτυπης επιτροπής γονέων (δεν υφίσταται Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων στον Προφήτη, καθώς έχουν παραιτηθεί τα 4 από τα 7 μέλη του) για την αποχή των παιδιών τους από τα μαθήματα, λόγω της απογευματινής φοίτησης στο ίδιο οίκημα 46 προσφυγόπουλων. Κι ας προσπαθούν οι δάσκαλοι να θυμίσουν ότι το σχολείο, χώρος που διαπαιδαγωγεί, έχει υποχρέωση ν’ αγκαλιάζει όλα τα παιδιά» κι ας ξεκαθαρίζει ο διευθυντής Εκπαίδευσης ότι «την εκπαιδευτική πολιτική την καθορίζει το υπουργείο Παιδείας και όχι οι κάτοικοι μιας περιοχής». Η «διαλεκτική» των πολιτισμών αναγορεύεται σε ρυθμιστή του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου. Δεν αρκεί η εισαγγελική παρέμβαση. Για να ξαναμπούν τα παιδιά αβίαστα στις τάξεις, θα πρέπει πρώτα να σταματήσει η αμαχητί παράδοση στα φαντάσματα, να νικηθεί ο νύκτιος φόβος της έκθεσης σε «άγνωστα τέρατα», το φαινομενικά αρράγιστο σκοτάδι της πολιτισμικής απόστασης. Αλλά παραμένει αφανέρωτη η «μέρα», η μόνη που εχθρεύεται τις μισαλλόδοξες σκέψεις...
Είναι βαθιά στην ανθρώπινη ψυχολογία η ρίζα του φόβου για το ξένο. Ενα μέρος (ή και το όλον) της καταστροφικής ροπής αναχαιτίζεται με την παιδεία και τις ειρηνικές κοινές ενασχολήσεις· το υπόλοιπο, όπου απομένει, συσσωρεύεται σε ένα εσωτερικό δώμα από όπου αναβλύζει, δοθείσης αφορμής, με τη μορφή ενός μίσους που οδηγεί, μαζί και με άλλους παράγοντες, ακόμη και σε πόλεμο. Και είναι βαθιά αυτή η ρίζα γιατί συμπορεύεται με την ανάγκη των –κλειστών κυρίως– κοινωνιών να ενδυναμώσουν τις αξίες και τους κανόνες τους, τα πιστεύω και τα έθιμά τους απέναντι σε εκείνα των άλλων. Καθημερινά επιβεβαιώνεται με τον πιο φρικιαστικό τρόπο (και γρήγορα ξεχνιέται· στην εξασθένηση της μνήμης πρέπει να αντιταχθεί μια συνεχής δημόσια ενθύμηση του κακού) πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί το διαφορετικό απλά ως διαφορετικό, οι θεσμοί των άλλων απλά ως διαφορετικοί – όχι κατώτεροι ή επικίνδυνοι. Ο ρατσιστής δεν επιθυμεί την ενσωμάτωση του άλλου, του ξένου, του μειονοτικού, για να μπορεί να τον μισεί, γι’ αυτό και επιμένει σε μη αλλοιώσιμα χαρακτηριστικά του, στο χρώμα του δέρματος, στο σχήμα των ματιών...
Η αποδοχή του άλλου, δηλαδή η απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων από την ιδεοληψία της ανωτερότητας, η πλήρης δημοκρατία, αν και συναντά μεγάλα εμπόδια, είναι το μοναδικό πλάνο για μια πορεία έξω από διαρκή αιματοκυλίσματα και πτώσεις.
Χθες Πέμπτη, στο σχολείο του Προφήτη πήγαν μόλις 32 μαθητές, σε σύνολο 130. Την Τετάρτη είχαν πάει 25 και την Τρίτη 13. Ο περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης έστειλε στον εισαγγελέα την έγγραφη απόφαση άτυπης επιτροπής γονέων (δεν υφίσταται Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων στον Προφήτη, καθώς έχουν παραιτηθεί τα 4 από τα 7 μέλη του) για την αποχή των παιδιών τους από τα μαθήματα, λόγω της απογευματινής φοίτησης στο ίδιο οίκημα 46 προσφυγόπουλων. Κι ας προσπαθούν οι δάσκαλοι να θυμίσουν ότι το σχολείο, χώρος που διαπαιδαγωγεί, έχει υποχρέωση ν’ αγκαλιάζει όλα τα παιδιά» κι ας ξεκαθαρίζει ο διευθυντής Εκπαίδευσης ότι «την εκπαιδευτική πολιτική την καθορίζει το υπουργείο Παιδείας και όχι οι κάτοικοι μιας περιοχής». Η «διαλεκτική» των πολιτισμών αναγορεύεται σε ρυθμιστή του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου. Δεν αρκεί η εισαγγελική παρέμβαση. Για να ξαναμπούν τα παιδιά αβίαστα στις τάξεις, θα πρέπει πρώτα να σταματήσει η αμαχητί παράδοση στα φαντάσματα, να νικηθεί ο νύκτιος φόβος της έκθεσης σε «άγνωστα τέρατα», το φαινομενικά αρράγιστο σκοτάδι της πολιτισμικής απόστασης. Αλλά παραμένει αφανέρωτη η «μέρα», η μόνη που εχθρεύεται τις μισαλλόδοξες σκέψεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου