Γιώργος Σταματόπουλος,Δημιουργία ή θάνατος,EFSYN,25.1.16

dimiourgia.jpg

Μια τρυφερή μέσα στη σκληρότητά της ταινία με έντονο στοχαστικό υπόστρωμα για τις ανθρώπινες σχέσεις και την «αξία» της ανθρώπινης ζωής

 

Το συγκλονιστικό αυτό σύνθημα (κραυγή αισιοδοξίας) ακούστηκε στην αίθουσα προβολών μικρού μήκους ταινιών της ταινιοθήκης «Λαΐς» μετά το τέλος της δεκαπεντάλεπτης ταινίας «Να ντύσουμε τους νεκρούς» της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδος Μπήλιως Καλιακάτσου.

Μια τρυφερή μέσα στη σκληρότητά της ταινία με έντονο στοχαστικό υπόστρωμα για τις ανθρώπινες σχέσεις και την «αξία» της ανθρώπινης ζωής. Γύρω από μια νεκρή γυναίκα που βρίσκεται –αδέσποτα– σε μια λαϊκή γειτονιά κοντά στο κέντρο της Αθήνας «στήνονται» μικρές ιστορίες που αναστατώνουν.

Ενα παιδάκι βλέπει τη νεκρή και αρχίζει να την πυροβολεί με το ψεύτικο όπλο του (ό,τι βλέπει το καημένο στην T.V.). Eνας βιαστικός σκοντάφτει και βλαστημάει αλλά συνεχίζει απτόητος. Δύο σουσουράδες, μακρινής, λες, εποχής περιεργάζονται το πτώμα μιλώντας ασυνάρτητα και κυνικά. Ενα ζευγάρι Γερμανοί κάθονται δίπλα και η γυναίκα βρίζει ασταμάτητα την τριτοκοσμική –ρυπαρή και άσχημη– Αθήνα.

Ενας μεθυσμένος ανασηκώνει το πτώμα, του «μιλάει» για τη γυναίκα του που τον μισεί και στο τέλος φεύγει περιφρονώντας και αυτή τη γυναίκα, που δεν του δίνει σημασία και λοιπά. Κάποιος ρακοσυλλέκτης απαλλάσσει τη νεκρή από τα ρούχα της. Μια γυμνή γυναίκα στο κέντρο της πόλης. Η κορύφωση συντελείται με τον νεαρό που βρίσκει την ευκαιρία και εκσπερματώνει μες στο πτώμα.

Η νεκρή γυναίκα και ταυτόχρονα η νεκρή πόλη. Νεκρά συναισθήματα. Νεκρή επικοινωνία. Πικρό σχόλιο της νεαρής σκηνοθέτιδος για το μικρό και το ολίγον του είδους, με μια μουσική υπόκρουση όμως να μας κρατά σε υπερδιέγερση, να σημαίνει την ελπίδα ότι κάπου στο βάθος ζει ακόμη ο άνθρωπος. Και η ποίηση!

Ετσι ξορκίζεται ο ζόφος και η κρίση: με τη δημιουργία. Με πενιχρά μέσα αποφάσισαν καμιά δεκαπενταριά νεαροί να συγκεντρωθούν, να δουλέψουν υπό αντίξοες συνθήκες –μέσα στη φτώχεια των υλικών και μέσα στον πλούτο του πάθους τους– και να καταφέρουν ένα μικρό αριστούργημα, ολοκληρωμένο(!) τόσο σκηνοθετικά όσο και επαγγελματικά. Μες στην ταινία διακρίνεις τις ψυχές τους τις ίδιες.

Δεν το βάζουν κάτω οι νέοι μας, δεν μεμψιμοιρούν, τσακίζουν την απαισιοδοξία και τη μοιρολατρία. Ορθώνουν ανάστημα. Και τι ανάστημα. Κόντρα στην κατάθλιψη και στις υπερπαραγωγές, με μόνο όπλο τη θέλησή τους να υπάρξουν. Και τι καλύτερο για την ύπαρξη από τη δημιουργία;

Γι' αυτό και το σύνθημα που ακούστηκε μετά το τέλος της ταινίας συντάραξε και καθήλωσε. Ναι. Δημιουργία ή θάνατος. Μη σταυρώσουν τα χέρια οι νέοι και κλαιν τη μοίρα ή φορτώνοντας ευθύνες τους πολιτικούς και τους πρεσβύτερους, τις παλιότερες γενιές.

Ναι. Υπάρχουν ευθύνες. Αλλά δεν παύει να υπάρχει και η δική τους ευθύνη, που δεν είναι άλλη από τη δημιουργία· παντού, σε πολλούς τομείς, από το σινεμά έως τις γεωργικές καλλιέργειες. Ετσι γεωργώνεται το πλαγκτόν μας κι έτσι καλλιεργείται το πνεύμα μας.

Να ντύσουμε, ναι, τους νεκρούς, όλους τους νεκρούς, να αναστήσουμε με τη θέλησή μας τα απονεκρωμένα μας συναισθήματα, τις ψυχικές –νοϊκές– πνευματικές μας δυνάμεις. Η νεαρή σκηνοθέτις και οι φίλοι της μάς καλούν σε μια, θα τολμούσα να πω, έκρηξη δημιουργίας και αποφασιστικότητας. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Μπορούμε να παρέμβουμε στην εκρηξιγένειά τους. Να ντύσουμε τους νεκρούς, ναι. Να μη φτύνουμε πάνω τους, πάνω μας