Αντιγόνη του Σοφοκλή, Ρωμαϊκό Ωδείο, Αρχαία Νικόπολη, 22 Ιουλίου 2016

Ένιωθα έξαψη, το ομολογώ, τις τελευταίες ημέρες. Περίμενα με ανυπομονησία να έρθει η Παρασκευή , για να βρεθώ ξανά στο αρχαίο ωδείο της Νικόπολης, σε παράσταση αρχαίας τραγωδίας. Τα προβλήματα που παρουσίαση το μνημείο έκαναν απαγορευτική την παρουσίαση παραστάσεων στον χώρο για αρκετά χρόνια.

Έτσι, η επανέναρξη ήταν σημαντική . Και όχι μόνο για μένα. Γέμισε με 1000 άτομα το θέατρο. Πολλά νέα παιδιά. Καθαρά πρόσωπα. Διέκρινα και σ' αυτούς την προδιάθεση για συμμετοχή σε μια μυστηριακή διαδικασία. Είναι σπάνιες οι φορές που οι άνθρωποι και η φύση συναντιούνται μ' έναν τρόπο που η μια πλευρά να συμπληρώνει δημιουργικά. Το απολαύσαμε πρόπερσι με τον σπουδαίο Βέλγο καλλιτέχνη Βιμ Μέρτενς, σ' άλλο όμως μνημείο αρχαιολογικό: το μνημείο του Αυγούστου. Τούτη τη χρονιά ήταν η σειρά για το ωδείο. Ο κόσμος έφτανε αθόρυβα, σα να μην ήθελε να διαταράξει με φωνές και θορύβους την ιερότητα των στιγμών, τη μοναδικότητα της εμπειρίας. Γιατί έτσι είναι. Για τα νέα παιδιά που ήταν αγέννητα τον καιρό που η Περιηγητική Λέσχη οργάνωσε τις παραστάσεις με σημαντικούς θεατράνθρωπους(Κωτσόπουλος, κ.λπ.) ο ερχομός της "Αντιγόνης" του Σοφοκλή στο ωδείο ήταν μια μύηση σε μια εμπειρία που πρέπει να καθιερωθεί και να αποκτήσει την αίγλη του παρελθόντος. Και αν λάβουμε υπόψη πως το κυρίαρχο μοντέλο στην ψυχαγωγία είναι γαρνιρισμένο με πολύ θόρυβο, τότε αποκτά μεγαλύτερη σημασία η παράσταση αλλά η προσέλευση τόσων νέων.

    Για μένα η οργάνωση της παράστασης είναι από μόνη της σπουδαία όσον αφορά τον θεατρικό λόγο. Το έβλεπες παντού. Στα πρόσωπα των στελεχών της αρχαιολογικής υπηρεσίας που επιστατούσαν με διακριτικότητα σε καθετί, ώστε να κυλήσουν όλα ομαλά. Ήταν μια μεγάλη στιγμή να ξανα-ανασάνουμε τόσοι άνθρωποι σ’ έναν υποβλητικό χώρο, με τη Σμυρτούλα απέναντι.

    Και μόλις αρχίζει η παράσταση μια σιωπή απλώνεται παντού μετά το ζεστό χειροκρότημα στον Νικήτα Τσακίρογλου και τους συνεργάτες του. Ναι, δεν ακουγόταν κιχ. Μόνο τα τζιτζίκια που συνόδευαν τη μουσική του έργου και οι πυγολαμπίδες που πλησίασαν απ’ έξω, μαγεμένες κι αυτές από την ιεροτελεστία.

     Θα προτιμούσα να σταματήσω σ’ αυτό το σημείο. Όμως, περίμενα η παράσταση να με απογειώσει. Δεν το πέτυχε Θα μπορούσα να πω την άποψή μου αναλυτικά. Ενδεχομένως, η «Αντιγόνη» θέλει υποκριτικό βάθος για να αναδειχθεί η τραγικότητα αλλά και η μεγαλοσύνη της απόφασής της. Ίσως τα διάφορα σήριαλ με τις εύπεπτες ιστορίες δεν βοηθάνε τους νέους ηθοποιούς να ωριμάσουν. Δεν είναι τυχαίο που η σπουδαιότερη σκηνή με τραγικό βάθος είναι ο διάλογος ανάμεσα σε δύο ώριμους ηθοποιούς, τον Τσακίροκλου-Κρέοντα και τον Αρβανίτη –Τειρεσία.

    Αυτό , όμως, που έμεινε από την παράσταση είναι η δίωρη παραμονή μας σ’ έναν εξαίσιο χώρο και η δίψα του κόσμου για καλό θέατρο.