Πριν από έντεκα χρόνια το Γκαζιαντέπ, μια από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο, είχε μπει σε εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικά σπίτια: ήταν η γενέτειρα της όμορφης Ναζλί Μπακλαβατζίογλου, της κεντρικής ηρωίδας της σειράς του Mega «Τα σύνορα της αγάπης».
Σε ένα ταξίδι της στο τουριστικό Μποντρούμ (την παλιά Αλικαρνασσό, την πατρίδα του Ηρόδοτου) η νεαρή Τουρκάλα γνωρίζει τον Νίκο, ένα καλόκαρδο ξανθό Ελληνόπουλο, γόνο εφοπλιστικής οικογένειας (τι άλλο;). Ο έρωτας των δύο νέων, που θα ονομάσουν τον γιο τους Αιγέα, γίνεται σύμβολο της ελληνοτουρκικής φιλίας.
Το μόνο πραγματολογικό στοιχείο που μάθαμε από τη σειρά ήταν ότι το Γκαζιαντέπ ή Αντέπ φημίζεται για τον περίφημο μπακλαβά του.
Οι περισσότεροι Ελληνες θεατές της σειράς μπορεί να μη θυμούνται τις περιπέτειες των ηρώων της, κάτι όμως θα θυμούνται από τα ταψιά με τους μπακλαβάδες του Γκαζιαντέπ. Γιατί ο πατέρας της Ναζλί ήταν ο πρώτος μπακλαβατζής, μέγας τεχνίτης, και η μυθολογία του μπακλαβά έπαιζε κάποιο ρόλο στην πλοκή.
Η σειρά είχε σημειώσει μεγάλη εμπορική επιτυχία. Δεν ήταν υψηλών καλλιτεχνικών προδιαγραφών, όμως μας έδινε την εντύπωση (ή μάλλον την ψευδαίσθηση) ότι ρίχνουμε μια ματιά στην καθημερινή ζωή της γειτονικής μας χώρας.
Σήμερα ακούμε ξανά για το Γκαζιαντέπ, αλλά όχι για τους μπακλαβάδες του. Οι ειδήσεις από αυτή την πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας, πολύ κοντά στα σύνορα με τη Συρία, δεν έχουν τίποτα το σιροπιαστό.
Πριν από λίγες μέρες, διαβάσαμε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ένα άρθρο της Esra Dogan για την Αζιζέ, ένα βρέφος εννέα μηνών, που πέθανε λόγω εσωτερικής αιμορραγίας πέντε ημέρες μετά τον βιασμό του σε ένα αγρόκτημα της περιοχής του Γκαζιαντέπ όπου οι γονείς του, Σύροι πρόσφυγες, απασχολούνταν ως εποχικοί εργάτες.
Επίσης εδώ και μήνες αρκετά δημοσιεύματα στην Τουρκία μιλούν για πολλούς «μη επιβεβαιωμένους βιασμούς» και σεξουαλικές επιθέσεις σε καταυλισμούς προσφύγων με θύματα εφήβους και παιδιά. Ομως ο βιασμός της Αζιζέ επιβεβαιώθηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.
Toν Αύγουστο, 51 άνθρωποι σκοτώθηκαν στο Γκαζιαντέπ από έκρηξη βόμβας στη διάρκεια ενός γαμήλιου γλεντιού.
Ο βομβιστής αυτοκτονίας ήταν ένα παιδί, ένα αγόρι 12-14 χρόνων, που αναμίχθηκε με το χαρούμενο πλήθος το οποίο γιόρταζε τον γάμο. Ανθρωποι δολοφονούνται μες στον δρόμο, μέρα μεσημέρι, ενώ ο αχός του πολέμου έρχεται όλο και πιο κοντά.
«Σύγχρονη Καζαμπλάνκα» χαρακτήρισε πριν από τρεις μήνες μια βρετανική εφημερίδα το Γκαζιαντέπ, μια πόλη γεμάτη κατασκόπους, πρόσφυγες, δουλέμπορους, διεθνείς ΜΚΟ, κυκλώματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και εν υπνώσει πυρήνες του ISIS.
Αν τώρα γυριζόταν ένας νέος κύκλος της ίδιας σειράς, ίσως να βλέπαμε τον Νίκο, τη Ναζλί και τους συγγενείς της να φεύγουν τρέχοντας από αυτή την ασφαλή πόλη, από αυτή την «ασφαλή χώρα». Και ας μην είναι Σύροι πρόσφυγες.
Aσφαλής όμως και ανώδυνη είναι η παρακολούθηση τουρκικών σίριαλ που εξακολουθούν να προβάλλονται σε ελληνικά κανάλια. Η ιστορία της μικρής Αζιζέ, όπως και του ματωμένου γάμου είναι ακατάλληλη για την ψυχαγωγική τηλεοπτική ζώνη.
Η αληθινή ζωή είναι αντιεμπορική. Πολύ πικρή η γεύση της για να την καταπιείς, έστω και από τη θέση του τηλεθεατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου